Արցախի «նիկոլը»՝ ինքզինքը նախագահ համարող Արայիկ Հարությունյանը, վերջերս ինչ-որ շատ է ակտիվացել: Նախօրեին էլ մի երկար-բարակ հայտարարություն էր տարածել, թե՝ «վերջին շրջանում կրկին ակտիվացել են ապատեղեկատվական հոսքերը Արցախի շուրջ, ընդ որում՝ ցավոք, գլխավորապես հայկական շրջանակներից...»

Թեպետ, ինչո՞ւ չակտիվանա Արայիկ Հարությունյանը՝ Արցախի մնացորդների կամ ավերակների նախագահը: Ավերակներ, որոնց «ստեղծման» գործում իր դերն ու ներդրումը բավականին մեծ են: Նա, ի՞նչ է, պատասխանատվությա՞ն է ենթարկվել իր այդ «ներդրման» համար: Ոչ: Ուստի ակտիվացել է:

Մեկը, որ 10-11 տարի շարունակ գործնականում եղել է Արցախի վարչապետը, բայց այդքանից հետո դեռ մի բան էլ «նախկինների» վրա է փորձում պատասխանատվություն բարդել, թերևս կարծելով, որ Արցախի 70-75 տոկոսը թշնամուն հանձնելուց բացի, նաև մարդկանց անհատական ու հասարակության կոլեկտիվ հիշողությունն է ամպուտացվել:

Բայց, կրկնենք, 2007-2018թթ․ պաշտոնավարումը դեռ մի կողմ: Ապշեցնում է ցինիզմի հասնող այն վստահությունը, որ մարդիկ արդեն սեպտեմբերի 27-ից նոյեմբերի 9-ը տեղի ունեցածն են մոռացել, դրանից անմիջապես առաջ նրա արած հայտարարություններն են մոռացել: Ջնջել են բոլորի հիշողությունն ու արժանապատվությունը, հասկանո՞ւմ եք:

Ոչինչ, բացարձակապես ոչինչ չի եղել: Ո՛չ հազարներով մեր զինվոր տղաներն են զոհվել, ո՛չ հազար-հազարներով վիրավորվել ու հաշմվել են, ո՛չ Հադրութն ենք կորցրել, ոչ էլ Շուշին է տրվել թուրքին, ո՛չ Քարվաճառը, ո՛չ Քաշաթաղը... Դա, է՜հ այնքան վաղուց է եղել, որ այդ ամենի հետ Արցախի մնացորդների վրա իրեն նախագահ համարող Արայիկ Հարությունյանը այդ ամենի հետ կապ չունի: Հասկանո՞ւմ եք, բացարձակապե՛ս ոչ մի կապ չունի: Անգամ կես միլիգրամ պատասխանատվություն չի կրում տեղի ունեցածի համար: Ուստի կարող է առոք-փառոք շարունակել նախագահություն անել, գնալ «պռեզիձենտսկի օֆիս», որը թշնամին հեռատեսորեն չթիրախավորեց այս տարօրինակ պատերազմի ընթացքում, կարող է հաթաթաներ տալ, մուննաթ գալ այլոց վրա:

Եթե այդքան զոհերի արյան մեղքը վզներին, եթե այդքան կորուստներից, Արցախի Հանրապետությունը ավերակված բեկորի վերածելուց հետո նա արդեն երեք ամիս շարունակում է մնալ իր պաշտոնում ու բացարձակապես ոչ մեկը նրանից չի էլ փորձում պատասխան պահանջել այդ ամենի համար, հապա ինչո՞ւ չհոխորտա: Այդ հարցում արդեն ոչ Երևանի նիկոլն է մեղավոր, ոչ էլ Ստեփանակերտի «նիկոլը»: Մեղավորը, մեծ հաշվով մենք ենք, որ այդ աղետաբեր, ստահոդ, անպատասխանատու անձանց դեռ չենք հեռացրել:

Հա, ու ի՞նչ է ասում: Ասում է, թե՝ «...Արցախի Հանրապետության պետական բոլոր մարմիններն աշխատում և աշխատելու են, որքան էլ դժվար պայմաններ ու չկամեցող մարդիկ լինեն, սակայն գլխավոր ցավն այն է, որ չկամեցողների մեջ կան նաև հայ ազգի ներկայացուցիչներ»:

Արայիկ Հարությունյան, քեզանից ու նիկոլից մեծ չկամեցո՞ղ: Դուք, ուրեմն կամեցո՞ղն էիք ու այդ «կամեցողությա՞մբ» կործանման տարաք Արցախը, հետն էլ, գործնականում՝ Հայաստանի մնացյալ մասը, որ ՀՀ է կոչվում: Արայիկ Հարությունյան, դու չէիր հայտարարո՞ւմ, թե՝ «երկինքը պաշտպանված է»՝ ի հակառակ անցյալի և այլն, և այլն:

Ի դեպ, հիմա հաստատ Արցախի մնացորդների «օդը փակ» է․․․ ռուսական խաղաղապահների և նրանց գործընկեր թուրքական զինուժի «մոնիտորինգային» կենտրոնի կողմից...

Արայիկ Հարությունյան, դու չէի՞ր կամ քո գրասենյա՞կը չէր, որ կանխամտածված ստում էր, թե հրթիռահարված է հասցվել Գյանջայի ռազմական օդանավակայանին:

Լավ, ո՞ր մեկը հիշեցնենք: Դո՞ւ չէիր, որ հպաաաարտ ասուլիսներ էիր տալիս, միաժամանակ, ինչպես պարզվեց հրապարակված հայտնի ձայնագրությունից, բողոքում էիր, որ 10 օր է փաշինյանը ոչ մի աջակցություն չի ցուցաբերում...

Լավ, ո՞ր մեկը ասես, ո՞րը շրջանցես: Ու դուք այդքանից հետո մարդամե՞ջ եք ելնում:

Դուք այդքանից հետո ինչ-որ ակնարկնե՞ր եք անում ինչ-որ «ներքին թշնամիների» մասին: Այո, կան «ներքին թշնամիներ»: Եվ շատ լավ հայտնի է, թե ովքեր են ու ինչ շենքերում են նստած:

Թե բա՝ «պահանջում եմ բոլորից ձեռք քաշել Արցախի անունը և ժողովրդի հույզերը շահարկելուց»: Շահարկո՞ղ եք փնտրում: Կանգնեք հայելու դիմաց, միգուցե կտեսնեք:

Արմեն Հակոբյան