Դե ինքնաթիռի բազկաթոռը մեկ է՝ դատարկ թռնելու էր, անկողինն էլ դատարկ էր մնալու։

Ավելին, տիկին Էրատոն իր խամաճիկին ուղեկցում էր անգամ ներքին այցերի դեպքում և ժամանակին դեղ էր հասցնում նրան՝ փորձելով հաբը թաքուն մտցնել տաբատի գրպանը, որ նշանակված ժամին խմի ու ինքնատիրապետումը չկորցնի։

Իսկ ահա Արցախը «դժբախտ և դժգույն» դարձնելուց հետո հանցագործ ամուսինները մեկ օր անգամ միասին չեն շրջագայել։

Օրինակ երեկ ինքնաթիռի էդ խեղճ բազկաթոռը դատարկ է թռել Ղազախստան, իսկ թուրքական հյուրանոցում տեղակայված թուրքի հարճի անկողինը դատարկ է մնացել՝ առանց բարոյական աջակցության վարպետ տիկին խուրջինի։

Էլ չեմ ասում էն ժանգոտող ուղղաթիռի մասին, որ Աշոտիկի ծառայության օրերին ամբողջ չալոյաթիմով ամիսը մի քանի անգամ շահագործում էին Արցախ գնալու համար՝ իբրև թե մետաղաջարդոնի չվերածելու անկեղծ մտահոգությամբ։ Իսկ Արցախը թուրքին հանձնելուց հետո դավաճանների ընտանիքը մեկ օր անգամ ոտք չի դրել այնտեղ՝ դե տվեցին, գլուխներն ազատեցին, Աշոտիկնն էլ իր հավեսին պար է գալիս տարօրինակ ռիթմերի տակ, էլ ուղղաթիռն ո՞ւմ է հետաքրքիր որ։

Հա, բայց սա չի նշանակում, որ մադամ խուրջինը համեստորեն նստած է տանը և սգում է հազարավոր երիտասարդների մահն ու հայրենիքի կորուստը։ Չէ՛, նա է՛լ ավելի հաճախականությամբ ու ճոխությամբ է շրջագայում ու կայֆեր անում, բայց արդեն առանց ամուսնու։ Չգիտեմ՝ ինչու է այդպես։