Ի վերջո, ի՞նչ կոնկրետ նպատակներ են հետապնդում նիկոլ փաշինյանը և նրա չստիկները, որոնց հայրենակիցների մի մասն արդեն «ուսապարկ» է կնքել: Ո՞րն է, էլի, դրանց ուզածը՝ Արցախն ու Հայաստանը վարի տալուց, հայությանը հնարավոր ու անհնար վատություններն անելուց բացի:

Առհասարակ, դրանք ի՞նչ նկատի ունեն, երբ խոսում են ներդրումներից, չերեզ Նախիջևան ու Բաքու Ռուսաստան տանող երկաթուղուց, կոմունիկացիաների բացումից և այլն և այդպես շարունակ: Եթե խիստ հակիրճ, ապա նիկոլի և նրա դավաճանական կուտոկի, ինչպես նաև այս հակահայերին աղանդավորական ֆանատիզմով երկրպագող կռապաշտ «պողոսների» տխմար երազանքը Հայաստանի վերջնական ոչնչացումն է՝ թուրքական վիլայեթի վերածելու, ասենք՝ Ermeni vilayeti անվանմամբ:

Առհասարակ, հարևան պետությունների դեպքում նորմալն ու տրամաբանականը հարևանություն անելն է՝ գալ-գնալ, առ և տուր, ճամփա տալ և այլն, այն, ինչ կոչվում է խաղաղ գոյակցություն: Առհասարակ, հարևան երկրները, որքան էլ պատերազմեն, այս կամ այն կերպ հանգում են փոխընդունելի խաղաղության: Բայց՝ առհասարակ: Ասենք՝ Եվրոպայում կամ թեկուզ Ամերիկայում, նույնիսկ Ասիայում, օրինակ, Հեռավոր Արևելքում: Ամենուր:

Հա, բայց միայն այն դեպքերում է այդ «առհասարակը» տեղին, եթե քո հարևանը Թուրքիան ու մինի-Թուրքիան (նույն ինքը՝ Ադրբեջան) չեն, հարևաններդ թուրքերը չեն, որոնք ոչ մի հարևանի հետ նորմալ ու անարյուն պատմություն ու ներկա չունեն:

Հիմա, ուրեմն, նիկոլն ու նրան կցված սորոսաթուրքական կաչաղակները ծղրտոցներ են արձակում՝ Թուրքիայի հետ առևտուր անելու, Նախիջևանով ու Ադրբեջանի տարածքով երկաթուղով ելումուտ ստանալու և նման այլ՝ անհայրենիք «պողոսների» ստամոքսահյութի վրա ազդող թեմաներով: Հակահայ նիկոլն ասում է՝ «կոմունիկացիաների բացում», իր կռապաշտների լորձերը ծորում են՝ Պավլովի փորձաշան պայմանական ռեֆլեքսների տարբերակով:

Երբ սրանք, նկատի ունեմ փաշինյանին ու իր «ուսապարկային» հանցախումբը, խոսում են Թուրքիայի հետ առևտուր անելուց կամ ասենք, ադրբեջանական շուկա մտնելուց ու նման բաներից, ոմանք, այդ թվում՝ դիպլոմավորված մի շարք «կարդացած էշեր» սկսում են ճամարտակել իրենց նետված թուլափային համահունչ: Շնաբարո շակալների նման վնգստում ու կլանչում են: Նրանցից ոմանք, ըստ որում, այնքան ախմախ են, որ իսկապես էլ մտածում են, թե կարող են Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ առևտրատնտեսական, կոմունիկացիոն հարաբերություններ ունենալ: Նման բան ասողները կա՛մ ծայրահեղ ապուշ են, կա՛մ ստորագույն սրիկա:

Բանն այն է, որ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի, հատկապես՝ Թուրքիայի առանցքային նպատակներից մեկը եղել, կա ու դեռ մնում է Հայաստանի՝ որպես պետության վերացումը, հայության՝ որպես պետականություն ունեցող բնիկ էթնոսի եթե ոչ բնաջնջումը, ապա՝ ուծացումը:

Այդ նպատակը չի փոխվել ու չի փոխվելու: Բոլոր նրանք, ովքեր կփորձեն ծպտուն հանել «նոր ժամանակների, 21-րդ դարի, թուրքերն առաջվանը չեն կամ՝ Թուրքիան առաջվանը չէ» ծիրին մեջ, դրանք կա՛մ թուրքական գործակալ են, կա՛մ դավաճան, կա՛մ անուղեղ ստահակ:

Ակնհայտ է, որ եթե Հայաստանի և Թուրքիայի սահմանները բացվեն, ապա բազմապատիկ ավելի մեծ հնարավորություններ ու տնտեսություն ունեցող Թուրքիան պարզապես «համփ կանի» Հայաստանը, առավել ևս՝ հիմա, այն բանից հետո, երբ դավաճանապետ նիկոլ փաշինյանի ու նրա հակահայ իշխանության ջանքերով մեր պետության ու ժողովրդի առանց այս էլ սուղ հնարավորությունները բազմապատիկ նվազեցվել են կամ շարքից հանվել:

Նիկոլի ու նիկոլազգիների երազանքը այն է, որ Հայաստանը վերածվի թուրքական վիլայեթի, իսկ իրենք էլ, օրինակ, արտաքնոց մաքրող աշխատեն թուրք էֆենդիների մոտ կամ ասենք՝ նրանց հարեմի կավատ-մատակարար կամ էլ՝ ներքինի լինեն: Ու այդպիսով պահպանեն իրենց թշվառ ֆիզիկական գոյությունը:

Դե ասեք, որ այդ չէ բոլոր նրանց երազանքը, ովքեր շարունակում են սողալ նիկոլի առաջ:

Արմեն Հակոբյան