Ես էլ մի դրվագ պատմեցի ՀՀ առաջին վարչապետ Վազգեն Մանուկյանի պաշտոնավարման ժամանակահատվածից։ Զրուցակիցս անկեղծորեն չէր հավատում պատմածիս։ Եվ իրոք միգուցե շատերի համար այս դրվագն անհավատալի թվա:

1990 թ․, ամառ։ Վազգեն Մանուկյանը նոր էր ստանձնել վարչապետի պաշտոնը։ Բարդ ու ծանր ժամանակաշրջան էր։

Մի օր էլ, մինչ կառավարության նիստը սկսվելը, Մանուկյանը որոշում է գրասենյակային միջավայրից հեռու գտնել խաղաղ մի անկյուն, որտեղ հնարավոր կլինի մի քիչ խորհել։

Որոշում է իր մեքենայով իջնել Հրազդանի ձոր։ Գետի ափին մի բացօթյա սրճարան է գտնում, մտնում, պաղպաղակ պատվիրում, նստում։

Որոշ ժամանակ անց, երբ որոշում է հաշիվը փակել և դուրս գալ, ձեռքը տանում է գրպանը, տեսնում՝ մոտը գումար չկա։

Մատուցողին ասում է, որ մոռացել է գումար վերցնել և խոստանում է, որ քիչ անց ինչ-որ մեկի հետ գումարը կուղարկի։

Մոտենում է սրճարանի սեփականատերը և ասում, թե խնդիր չկա, կարող է չվճարել, բայց փոխարենը թող իր մեքենայով տուն հասցնի իրենց գիշերային հերթափոխի աշխատակցին։

Մանուկյանը աշխատակցին տանում է տուն, որն ապրում էր Զեյթունում, ապա շտապում կառավարություն նիստի։

Ոչ սրճարանի մատուցողը, ոչ էլ սեփականատերն այդպես էլ չեն իմանում, որ այդ հաճախորդը Հայաստանի Հանրապետության վարչապետն էր։