1988-ից ի վեր քանիցս ապրել եմ տխուր տարեմուտի պահեր: Այդպես եղել է Սումգայիթյան ջարդերի ու Սպիտակի ահավոր երկրաշարժի տարում, այդպես է եղել Արցախյան գոյամարտի ընթացքում, այդպես է նաև հիմա՝ 2020-ին՝ 44-օրյա պատերազմում կրած խայտառակ պարտությունից հետո... Սակայն այդ տխուր տարեմուտերից յուրաքանչյուրն ունի իրարից տարբերվող գույն ու բովանդակություն: Նախորդների պարագայում ես գիտեի, որ ողբերգությունների պատճառը մի դեպքում բնական արհավիրքի դեմ անզորությունն էր, իսկ մյուս դեպքում ազգային ինքնությունը վերականգնելու համար ծավալված անհավասար պայքարը...

Բայց ահա 2020թ. սեպտեմբերյան խայտառակության պարագայում տարեմուտի տխրությանս պատճառը լրիվությամբ այլ է: Այս անգամ այն չունի ոչ գույն, ոչ բովանդակություն... Մենք, պարզապես, ապաշնորհ կերպով կորցրինք հնարավոր ամենն ու ամենքին և փոխարենն ունեցանք անարժան ու անպատիվ ապրած 365 օր... Կներեք, բայց այս տարեմուտն ինձ համար կա ու մնալու է օտար...

Սենոր Հասրաթյանի ֆեյսբուքյան էջից