Այն որ, ցանկացած երկրում, հանրության մեծամասնությունը, ոչ այնքան մտածում, որքան քարոզչության զոհն է դառնում, կարծում եմ անվիճելի է։ Եվ դրանով է պայմանավորված, այս կամ այն կուսակցության, քաղաքական գործչի հաջողության գրավականը ընտրություններում։ Իհարկե, որքան բարձր է տվյալ երկրում կրթական մակարդակը, պետական ավանդույթները, այնքան ավելի քիչ է հավանականությունը, որ որևէ քաղաքական ուժ կհավաքի ավելի քան 50% ձայներ։ Կուսակցական գործիչներն էլ, որպես կանոն, կաշկանդված են իրենց անձնական կարծիքը հրապարակայնորեն հայտնելուց, գոյություն ունի կուսակցական կարգապահություն։ Սակայն , քաղաքակիրթ երկրներում, կայացած կուսակցություններում գործում է նաև կուսակցական ներքին ժողովրդավարություն, ֆրակցիաներ։ Եվ ոչ մի կուսակցական, ղեկավարի ստրուկը չի։ Իսկ Հայաստանում, կուսակցություններում, որպես կանոն, անդամները ղեկավարի հպատակներն են, զրկված որևէ ազատ միտք արտահայտելուց։ Իհարկե, այս տեսակետից առաջնությունը «Իմ Քայլի» -նն է։