Մխիթարը բնավորությամբ լիդեր էր, ազդեցիկ հայացք ուներ, եթե դասարանում ինչ-որ հարցեր էին առաջանում, Մխիթարս միշտ հաղթողի դերում էր: Tert.am-ին այս մասին պատմեց հակառակորդի դեմ ծավալված մարտերի ընթացքում հոկտեմբերի 1-ին նահատակված զինծառայող Մխիթար Գալեյանի մայր Աստղիկ Գալեյանը:

«Նա իմ առաջնեկն էր, ամբողջ ներուժս կենտրոնացրել է նրա վրա: Ցանկությունս մեկն էր՝ լավ մարդ մեծացնել՝ խելացի, գրագետ: Ինչպես նրա դասվար Արմինե Գևորգյանն է ասում՝ Մխիթարս երազկոտ էր, դասի ժամերին մտքերով սավառնում էր ու նորից հետ գալիս»,-պատմում է մայրը:

Մայրը պատմում է, որ Մխիթարն ամառային արձակուրդներին նախընտրում էր երեք լեզուներով գրել, կարդալ, ուներ այն զբաղվածությունը, որը մայրն էր սիրում: Ուսումնական տարվա առաջին օրերին միշտ գովասանագրերի էր արժանանում, իսկ արդեն բարձր դասարանում ընդգրվել էր «ԵԿՄ»-ի շարքերում:

Դեռ մանկապարտեզ հաճախելու տարիքից աչքի է ընկեր իր առաջադիմությամբ, օտար լեզուների հանդեպ մեծ սեր ուներ: Հիմնական դպրոցն ավարտելուց հետո Մխիթարն ուսումը շարունակել է 148 ավագ դպրոցում, միաժամանակ ավարտել է Երևանի իրավատնտեսագիտական և կառավարման քոլեջ, հետո արդեն ընդունվել է Հայ-ռուսական համալսարան, սրա հետ զուգահեռ Մխիթարը չի դադարեցրել իր պարապմունքները, սովորել է անընդհատ և նույն համալսարանում անվճար ընդունվել է Քաղաքագիտության բաժինը:

Մխիթարն իր ունակությունները նաև սպորտում էր ցույց տալիս, լավ լողորդ էր, նաև ըմբշամարտի էր հաճախել: Իր սպորտային կազմվածքով Մխիթարը միշտ մորն էր դիմում ու ասում՝ մերս, տղեդ սիրուն ա, չէ՞: Մայրը պատմում է, որ թեև իր ժպտերեսությանը՝ Մխիթարի աչքերը թախծոտ էին, բնավորությամբ էլ խռովկան էր, բայց երբեք քրոջ հետ չէր վիճում:

«Համալսարանի առաջին կուրսի առաջին կիսամյակը սովորելուց հետո, 2019 թվականի հունվարի 17-ին բանակ զորակոչվեց: Ծառայությունն անցել է Արցախի Հանրապետության Հադրութ քաղաքի զորամասում: Երբեք ու երբեք չի տրտնջացել ծառայությունից, միշտ ասում էր՝ ամեն ինչ լավ է: Անգամ չեմ իմացել, որ հոսպիտալում պառկել է»,-ասում է տիկին Աստղը:

Ծնողները հաճախ են այցելել Մխիթարին, միշտ կենսախինդ են տեսել, կյանքով լեցուն: Մայրը որդուն վերջին անգամ գրկել է հուլիսի 12-ին, «Քաջարի մարտիկի» մեդալ էր ստացել: «Սերժանտ էր, դիրքի ավագ, հպարտանում էր դիրքով, զորամասի մատուռն էր վերանորոգել ու զորամասի առօրյային համատեղ զբաղմունք էր գտել՝ խաղող ու կարտոֆիլ էինք աճեցնում»:

Զինվորների սիրելի սովորույթը՝ տուն վերադառնալու հետ հաշվարկը Մխիթարը պետք է հոկտեմբերի 9-ից սկսեր, երբ զորացրվելուն 100 օր մնար: «Ավաղ, չհասանք այդ օրվան: Սեպտեմբերի 26-ին դստրիկիս 18-ամյակն էր, Մխիթարիս էլ տեսազանգով միացավ ու նշեցինք, բայց աչքերը թախծոտ էին: 27-ի առավոտ լսեցինք չարաբաստիկ պատերազմի լուրը: Հենց առավոտյան ամբողջ զորքը դիրքերում էր, սակայն ինձ չէր ասում այդ մասին, խնայում էր, բայց ես զգում էի»:

Տիկին Աստղիկը պատմում է, որ ամուսինն առաջին պահից ինքնական որոշում է, որ Արցախ մեկնի, որդու կողքին լինի, սակայն հանդիպում այդպես էլ չստացվեց ու Մխիթարի հայրը ԱԹՍ-ի հարվածից ծանր վիրավորում է ստացել, տեղափոխվել Երևան:

«Այդ ժամանակ որդիս ընկերների և հրամանատարի հետ թեժ մարտերի մեջ էր: Ցավոք, հրամանատարն առաջինն է զոհվել և մենակ թողել իր Մխոյին, Հայկին ու Աբիկին: Մխիթարս մարտն իր վրա էր վերցրել ու ընկերներով պայքարել են մինչև վերջ:

Ընկերների պատմելով՝ շատ մեծ գրոհ էր: Մխիթարս չէր վախենում, կռվում էր ու անընդմեջ ասում՝ տղերք, չվախենաք, հետ գնացեք, որ ձեզ բան չպատահի, տղերք, չվախենաք, հեսա հերս գալու ա»,-պատմեց նա:

Մխիթարն ու իր ընկերները զոհված և վիրավոր ընկերներին դիրքերում չէին թողնում, դուրս էին բերում, զինվորներին սոված չէին թողնում: «3 ժամ ոտքով գնացել էին ընկերներին հաց բերելու: Թեժ մարտի ժամանակ վիրավորվել է Աբիկը:

Աբիկին դուրս են բերել, փրկելու ժամանակ Հայկս ու Մխիթարս մարմնով ծածկել են Աբիկին ու զոհվել հերոսաբար: Մխիթարս ու ընկերները պայքարեցին մինչև վերջ, հանուն հայրենիքի. նրանք գնացին, որ մենք ապրենք»:

Խոսելով Նիկոլ Փաշինյանի ստորագրած փաստաթղթի մասին, որով Արցախի տարածքները հանձնվեցին Ադրբեջանին՝ տիկին Աստղիկը խոսքն ուղղեց առհասարկ ՀՀ բոլոր ժամանակների իշխանություններին ու շեշտեց, որ դժվար է հիմա հանգիստ քնել, այն էլ երեխայի նկարը գրկած՝ հույսով, որ գոնե այդ գիշեր երազում կհանդիպեն: «Դուք գիտե՞ք` ինչ է նշանակում ընտանիքի քարուքանդ լինելը, քանդվեց այն ամենն, ինչ 21 տարի փափագել էի։ Իմ տան հենարանը կորցրեցի։

Եվ ո՞վ է պատասխանը տալու իմ բալի թափված արյան համար, իմ բալի չապրած կյանքի համար, իմ ճերմակած մազերի համար, իմ ամեն արցունքի համար։ Սա էր ձեր պլանը, ուրեմն թող նախապես հետ քաշեիք զորքը, թողեիք, որ ես էլ մնացած մայրերի պես կարողանայի գրկել իմ բալին, ամուսնացնեի բալիս: Օծանելիք ու ժամացույց են գողացել, բայց ինձանից իմ լույսը գողացաք»: