Լրջորեն վերլուծել նրա ասածները բանակցային գործընթացի, կազանյան իրադարձությունների, մադրիդյան սկզբունքների, պատերազմի մասին, անիմաստ գործ է։ Դա կվիրավորի իմ ինտելեկտը։ Իմաստ չունի մեկնաբանել ստախոսությունն ու դատարկաբանությունը։

Մեկ այլ բանի կանդրադառնամ։

Զայրացուցիչն այն չէ, որ գերագույն գլխավոր կապիտուլյանտը պարզունակ ստերով, պատճառահետևանքային կեղծ կապերով ու էժանագին բացատրություններով փորձում է արդարացնել սեփական սխալ քայլերի արդյունքում գրանցած կատաստրոֆան։ Ստերին սովորել ենք ու արդեն չենք զայրանում։

Զայրացուցիչն այն է, որ նման ապուշագույն արդարացումների սպառող կա։ Ինքը գիտի, որ կա ու դրա համար էլ գրում է։ Ինքն իր լսարանի համար է գրում՝ շատ լավ իմանալով, որ նրանց անասունի տեղ է դնում։

Իսկ ամենազայրացուցիչն ու ամենասարսափելին այն է, որ Նիկոլ Փաշինյանն իր քաղաքականության զոհերին՝ գերիների ու անհետ կորածների հարազատներին, ուզում է օգտագործել սեփական աթոռի պահպանման համար՝ նրանց առաջարկելով դառնալ դաշնակիցներ։

Փաստորեն, մեր երեխեքը գերի են ընկել Ալիևին, իսկ Փաշինյանն էլ ուզում է նրանց հարազատներին գերի վերցնել Երևանում՝ «Հանկարծ իմ հրաժարականը չպահանջեք ու իմ դեմ չպայքարեք, թե չէ ձեր երեխեքը կշարունակեն գերի մնալ» հրեշավոր կարգախոսի շրջանակներում։