Երկու ժամ առաջ պատիս զետեղեցի մի կարճ տեսանյութ, որտեղ պատկերված են Արցախի «ԻՔՍ» բարձունքը ՉԼՔԵԼՈՒ որոշում կայացրած փոքրաթիվ մի ջոկատի տղաները, ովքեր իրենց կոչն են հղում ազգակիցներին: Դիմեցի տասնյակ ընկերների, խնդրելով տարածել այդ իրական, ոչ ֆեյք մարտիկների կոչը: Գործնական արձագանքեց միայն մեկ լավ ընկեր:

Գիտեք, 1941 թվականին այդպիսի մի հայտնի դեպք է եղել. սովետական բանակի որոշակի թվով զինվորականներ շրջապատված են մնացել Բրեստի ամրոցի տարածքում: Նրանք կռվել են մինչև վերջ: Նրանց օդանավերով պարեն ու ռազմամթերք չեն հասցրել, քանի որ մի քանի օրվա մեջ նրանցից 150-250 կմ հեռացած բանակի ղեկավարությունը պարզապես չգիտեր, որ սահմանային մի ամրոցում կայազորն ու մյուս զորամասերի զինվորները կռվում են: Իմանային էլ, հազիվ թե հասցնեին: Մարդիկ մոտ 1 ամիս, բացարձակ շրջապատման մեջ կռվել են: Երբ պատանի էի, բախտ վիճակվեց լինել այդ ամրոցի ավերակներում ու դրանց վրա ստեղծված հուշահամալիրում: Առանձնապես խորը տպավորույթուն գործեց իմ վրա Բրեստի ամրոցի միջնաբերդի ամրություններից մեկի պատին Անհայտ Զինվորի՝ պատերազմի մեկնարկից գրեթե 1 ամիս անց պատին թողած գրառումը՝ «Մեռնում եմ, բայց չեմ հանձնվում: Մնաս բարով, Հայրենիք»:

Ասեմ ավելին, եթե գերմանացիներն այդքան պեդանտ չլինեին, ԽՍՀՍ-ում հազիվ թե իմանային Բրեստի ամրոցի պաշտպանների հերոսության մասին: Գերմանական դիվիզիայի արխիվում մանրամասն գրի էին առնված ամրոցի պաշտպանների դեմ մղած մարտերի տվյալները....

Իմաստ ունի՞ ասել, որ պատիս դրված տեսանյութի հերոսները մե՛ր «Բրեստի ամրոցի» պաշտպաններն են:

Ի դեպ, ովքեր որ չգիտեն, թող իմանան, որ Բրեստի ամրոցի պաշտպանների շարքերում զգալի թվով հայեր են եղել, մեծ մասը՝ Սյունիքից ու Արցախից: Հրամանատարի տեղակալն էլ է հայ եղել:

Մնում է, որ մնացածս հայ լինենք...

Բայց մենք երևի լավ կամ ճիշտ հայեր չենք, եթե նիկոլ փաշինյանը դեռ Հայաստանի վարչապետ է կոչվում...