Պետական գործչին հատուկ լայնախոհությամբ ու հեռատեսությամբ, դուրս քաղաքական այսօրեական նպատակահարմարություններից, պառակտումներից, յուրայինների ու օտարների տարանջատումներից՝ Նախագահը մաղթում է համերաշխություն, միասնություն, խաղաղություն ու բարեկեցություն աշխարհասփյուռ հայությանը. այս խոսքերի ճշմարտացիության լավագույն առհավատչյան նրա՝《Իմ կուսակցությունն իմ ժողովուրդն է》երբեմնի կարգախոսն է, որպիսի տրամաբանությամբ էլ ապրել է Հայաստանը քոչարյանական տասնամյակում և որով էլ ամրապնդվել է Հայաստան ֊ Արցախ ֊ Սփյուռք եռամիասնությունն՝ ի շահ հայ ժողովրդի ու Հայոց Պետականության և որի կարիքը մենք այսօր ունենք ինչպես երբևէ՝ 2018թ. գարունը, որ խոստումնալից էր ժպիտներով ու երջանկությամբ, մեր հասարակությանը բերեց մաղձ ու ատելություն, թույն ու պառակտում, սևերի ու սպիտակների ճամբարավորում, մինչդեռ մեզ համար միասնությունը կենսական անհրաժեշտություն է, վերջապես նեգատիվ տրամադրված, փոխադարձ թշնամանքի մթնոլորտում ապրող հանրությունն անկարող է լինել ստեղծար ու արարող. բոլոր հաջողություններին ու հաղթանակներին մենք հասել ենք հենց միասնական ու բռունցքված լինելու դեպքում, ուժերի մեկտեղման ժամանակ, իսկ《բաժանիր և տիրիր》սկզբունքը միայն ջուր է՝ ջրաղացին մեր թշնամիների։

Թվում է՝ այս ամենը մենք լավագույնս պիտի գիտակցենք ու թույլ չտանք, քանզի մեր անկախության ուղին մեկնարկել է չափազանց բարդ ու դժվարին կետից՝ երկրաշարժ, պատերազմ, սոցիալ ֊ տնտեսական ճգնաժամ, սակայն հենց ազգային մտքի վերածննդի և ազգային միասնության շնորհիվ իննսունականների դժոխային իրականությանը եկավ փոխարինելու հաղթանակաների ամրապնդումը, հանրային բարեկեցությունը, ազգային պետության զարթոնքն։ Այժմ ևս մեր պետությունն իր լավագույն շրջանը չի ապրում՝ հասարակությունը բզկտված է, տնտեսությունն անկում է ապրում, թշնամական հոխորտանքներն ավելի ու ավելի վտանգավոր և իրական են դառնում, համաճարակն ու դրա դեմ մեր անճարակությունը միայն թուլացնում են մեզ, իսկ ազգային միտքը խորը թաղվել է մեր հիշողության մեջ, սակայն մի՞թե հայի դարավոր երազանքն՝ անկախ պետությունը մի քանի տասնամյակում վատնելու ու մսխելու համար է, այն պետք է զարգացնել ու հզորացնել հատկապես, երբ ունենք այդ պոտենցիալն՝ ի դեմս Նախագահ Քոչարյանի՝ անկախության կերտման գործում անուրանալի ավանդ ունեցող ու հսկայական հեղինակություն վայելող, սկզբունքային և գաղափարական գործիչներ, պետական շինարարության անասելի փորձառություն ունեցող մարդիկ, ազգային պետության գաղափարով ոգենշչված երիտասարդություն, հանուն հայրենյաց կռվի զոհասեղանին մինչևիսկ սեփական կյանքը հայրերի օրինակով ամեն պահ նվիրաբերելու պատրաստ հայորդիներ, այլ խոսքով՝ անհրաժեշտ մտավոր և նյութական բոլոր այն ռեսուրսները, որոնք պետք է մեկտեղել, կոորդինացնել, ուղղել ազգային ուժեղ պետության կայացմանն ու այդ պարագայում անկասկած է՝ հաջողելու ենք և հաջողությունների այդ ուղին պետք է սկսվի տնտեսության հզորացումից ու Հայաստան-Արցախի անվտանգության ապահովումից, անհրաժեշտ է ոչ թե պարզապես ականջահաճո ու այսրոպեական գործողություններ, այլ հստակ մշակված ազգային պետության ամրապնդման ծրագիր ու ռազմավարություն, որի ամեն կետի իրականացումը պետք է մեզ առավել կայուն, առավել պինդ ու անխոցելի դարձնի, վերջապես մենք մեկ ամգամ արդեն դուրս ենք եկել խորը ճգնաժամից, ամուր կանգնել ոտքի վրա, թշնամուն պարտադրել խաղաղություն ու ապահովել բարեկեցիկ կյանք մեր ժողովրդի համար, ի՞նչն է խանգարում մեզ կրկնելու այդ հաջողությունը, ոչի՛նչ, թերևս պետք է ամեն մեկս իրավիճակը ճիշտ գնահատենք, առերեսվենք ունեցած իրականությանն՝ առանց խուսափելու խոստովանել՝ խաբվել ենք, սին հույսեր ենք կապել, լավատեսություններս անհիմն է եղել. առհասարակ մեղանչելը հեշտ է, առավել բարդ է մեղա գալը, բայց թե մեղա գալ է պետք, ապա ամեն մեկս ինքներս մեր առջև, և ռացիոնալ դառնալ է պետք, առաջ շարժվել ու լինել ստեղծարար, մնացյալ բոլոր ճանապարհները միայն ուղիներ են դեպի աշխարհի քաղաքական քարտեզից Հայոց Պետականության վերացում։

Ուրեմն խորհրդանշական այս օրն ականջալուր լինենք նրան, ով պատերազմ է հաղթել, ներգաղթ ապահովել, Հայաստանը դարձրել《Կովկասյան վագր》, լռեցրել թշնամուն և այսօր՝ երկամյա կենաց-մահու պայքարից հետո, վերստին պատրաստ է մաքառել՝ հանուն նախնյաց երազանքի ու գալիք սերունդների ապահով ու բարեկեցիկ կյանքի։

Վերստին շնորհավորանքնե՜րս, անկախության արժեքն իրապես գիտակցող, սեփական գալիքն արժանապատվորեն կերտելու պատրաստ իմ հայ ժողովովու՜րդ։