Մեկնաբանություն

02.09.2020 08:50


ԿԳՄՍ նախարարի ձեռքբերումներն այնպիսին են, որ էլ ասելու չէ

ԿԳՄՍ նախարարի ձեռքբերումներն այնպիսին են, որ էլ ասելու չէ

Օրվա կառավարության ներկայացուցիչներից, եթե վարչապետ Փաշինյանին ու առողջապահության նախարարին չհաշվենք, ամենից պոպուլյարը թերևս ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանն է:

«Գիտելիքի օրվա» առթիվ նրա հայտարարությունն էր տարածվել, մասնավորապես առ այն, որ այս տարի սեպտեմբերի 1-ն ամսի 14-ին է լինելու: Նա նաև մանկավարժներին է շնորհակալություն հայտնել, աշակերտներին էլ հորդորել է որդեգրել պատասխանատու կեցվածք, կատարել սանիտարահիգիենիկ բոլոր պահանջները...

Հաշվի առնելով, թե ինչ պահանջներ են առաջադրել, վախենամ՝ հորդորելը բավարար չլինի: Ամեն պարագայում, Արայիկ Հարությունյանը շնորհակալ է ուսուցիչներից: Անկեղծ ասած, մեզանից շատերն էլ ուսուցիչներին շնորհակալությամբ դիմելու առիթ ունեն: Մինչդեռ ամենևին վստահ չեմ, որ նույնը կարող են ուսուցիչներն ու հանրության մեծամասնությունն ասել նախարարին: Նկատի ունեմ շնորհակալություն: Ավելին, ինչ-որ բան հուշում է, որ շատերը շնորհակալության փոխարեն բոլորովին այլ բաներ են ասում, որոնց մի մասը հրապարակման մեջ մեջբերել ամենևին չարժե:

Սեպտեմբերի 1-ի հետմիջօրեին, օրինակ, Հանրապետության հրապարակում մի քանի պտույտ գործեց մեքենաների շարասյունը, որոնցից մեկին հարմարեցված բարձրախոսով հնչեցվում էր Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականի պահանջը՝ մի շարք պատճառներով: Մեքենայի թափքում էլ աղբարկղ էր զետեղված, որի միջից հառնում էր ԿԳՄՍ նախարարի ստվարաթղթե մեծադիր պատկերը...

Առհասարակ, շնորհակալությունը լավ բան է: Իսկ եթե նախարարի խոսքում այն լրացվեր նաև ուսուցիչների աշխատավարձերը, ասենք, մի 50 տոկոսով բարձրացնելու մասին հայտարարույթամբ, ապա շատ ավելի գնահատելի կլիներ:

Ինչ վերաբերում է կոնկրետ նախարարին, ապա նրա ձեռքբերումներն իսկապես էլ բազմաթիվ են:

Կարելի է հիշեցնել, օրինակ հանրակրթական չարաբաստիկ չափորոշիչների մասին: Այն, որ ամռանը շատերին նյարդայնացրեցին ու վրդովմունքի առիթ տվեցին:

Իսկապես, «թավշյա» նվաճում են այդ չափորոշիչները, լինի՝ հայ գրականության հետ կապված, թե Հայոց պատմության:

Մյուս անվիճելի «ձեռքբերումը», ինչ խոսք, ընդունելության քննությունների հարցն էր, ավելի ճիշտ, այդ քննությունները հանրագումարում «բոլոլայի» վերածելու հարցը: Օրեր շարունակ հանրապետության ներքին կյանքի գլխավոր իրադարձության առիթ տալը հեշտ բան չէ: Արայիկ Հարությունյանը այդ խնդիրը «կարգավորեց»: Տասնյակ ու տասնյակ, եթե ոչ՝ հարյուրավոր դիմորդների, ծնողների հետ, այլ տարբերակ չունեին՝ իրենց բողոքը ցույցերի միջոցով արտահայտելուց բացի:

Հաջորդ խոշոր «ձեռքբերումը», որ պետք է դեռ դրսևորվի, իհարկե, սեպտեմբերի 14-ից դպրոցներում մեկնարկող ուսումնական տարվա «հակահամաճարակային» կանոններն ու պահանջներն են: Թե դրանից ինչ դուրս կգա իրականում, կապրենք՝ կտեսնենք: Սակայն հիմա էլ շատերին պարզ է, որ այդ պահանջներն անհեթեթ են՝ դասամիջոցներին աշխակերտներին փակել դասարաններում, ստիպել, որ դիմակ կրեն ժամեր շարունակ, միմյանց 1,5-2 մետրից ավելի չմոտենան և այլն:

Հատուկ «ձեռքբերում» էր Աշոտ Բլեյանի հանդեպ դրսևորված անշնորհք վերաբերմունքը, երբ կրթօջախի երկարամյա ղեկավարին գրչի մի հարվածով բռնեցին և «ուղարկեցին թոշակի»...

Դե, զանազան-զարմանազան օտարագրանտաշնորհյալ, կասկածելի կողմնորոշումներ ունեցող անձանց ներթափանցումը հանրակրթության ոլորտ, նրանց կողմից ինչ-ինչ մոտեցումներ մշակելն ու այդ ամենը հայկական դպրոցներ «սղղացնելը» արդեն «ձեռքբերում» էլ չէ, այլ անգնահատելի ծառայություն: Պարզ չէ միայն, թե ծառայություն՝ ո՞ւմ: Հասկանալի է, որ՝ ո՛չ մեր դպրոցականներին ու դպրոցին:

Ամենից զավեշտականն ու դառը քմծիծաղ հարուցողն այն է, որ այս անձնավորությունը համարում է, որ այնքան երեսատեղ ունի, որ կարող է խոսել «խավարամտությունից», հասկանալի է՝ իրեն քննադատողների հասցեին: Դե, իսկ իրեն էլ համարում է ոչ ավել, ոչ պակաս՝ լուսավորիչ...

Մի քանի այդպիսի «լուսավորիչ» լինի, այլևս այլ միջոցների կարիք չի զգացվի՝ մեր հանրակրթությունը վերջնականապես խավարի մեջ ընկղմելու համար:

Արմեն Հակոբյան

Այս խորագրի վերջին նյութերը