«Նոր Հայաստանը» իր թավշյա իրականությամբ ավելի քան 2 տարի անց շարունակում է մնալ անհասկանալի կոնցեպտ: Եթե մի կողմ թողնենք դավադրության տեսության առանցքում ձևավորված տարաբնույթ ենթադրությունները, ամենատարբեր բնույթի քննադատություններն ու բանավեճերը, մեկ խորքային իրողություն, այնուամենայնիվ, միավորում է գրեթե բոլորին՝ թե՛ իշխանության կողմնակիցներին, թե՛ նրանց ընդդիմախոսներին: Խոսքը վերաբերում է վաղվա օրվան, կամ ավելի ճիշտ է ասել՝ դրանում բացակայող որոշակիությանը: Երբեմն թաքնված, երբեմն անթաքույց, բայց այս մտահոգությունն այսօր կա և չճամբարավորված մտահոգություն է:

Խոսքը նույնիսկ չի վերաբերում նրան, որ վարչապետ Փաշինյանը գրեթե բոլոր հիմնարար հարցերում հակադրվում է ընդդիմադիր Փաշինյանին, խոսքը չի վերաբերում տրված խոստումներից հրաժարվելուն, խոսքը վերբերում է նրան՝ ինչ է լինելու վաղը, մեկ շաբաթ անց, մեկ ամիս հետո: Եվ սա չգիտեն նույնիսկ նրանք, ովքեր այսօր էլ շարունակում են ջանադրաբար պաշտպանել «թավշյա հեղափոխւթյունը», ովքեր շարունակում են դեռևս մխիթարվել երրորդական կարևորության ձեռքբերումներով, առաջնային հարցերի պատասխաններին սպասելով նույնքան անհամբեր, որքան Փաշինյանի ընդդիմախոսները:

Երկիրը ըմբռնելի կառավարման ուղեծրից դուրս է, դիլետանտություն, հախուռն և անպտուղ գործողություններ, չտրամաբանված և արձագանքային կառավարչական վարքագիծ, որն էլ հենց շարունակ մշուշում է ցանկալի ապագայի հեռանկարը: Վերլուծել Փաշինյանի վարած քաղաքականության հեռանկարը այս տեսանկյունից գրեթե անհնար է: Բայց քանի որ քաղաքականությունը դինամիկ է, հետևաբար ինչ-որ ուղղությամբ հաստատ շարժվում ենք: Եվ եվ եթե առջևում ճանապարհ տեսանելի չէ, միևնույնն է՝ ինչ-որ ուղղությամբ պետությունն ընթանում է, բայց թե ուր, այս հարցի պատասխանը ոչ-ոք չգիտի...

«Նոր Հայաստանը» իր թավշյա իրականությամբ ավելի քան 2 տարի անց շարունակում է մնալ անհասկանալի կոնցեպտ: Եթե մի կողմ թողնենք դավադրության տեսության առանցքում ձևավորված տարաբնույթ ենթադրությունները, ամենատարբեր բնույթի քննադատություններն ու բանավեճերը, մեկ խորքային իրողություն, այնուամենայնիվ, միավորում է գրեթե բոլորին՝ թե՛ իշխանության կողմնակիցներին, թե՛ նրանց ընդդիմախոսներին: Խոսքը վերաբերում է վաղվա օրվան, կամ ավելի ճիշտ է ասել՝ դրանում բացակայող որոշակիությանը: Երբեմն թաքնված, երբեմն անթաքույց, բայց այս մտահոգությունն այսօր կա և չճամբարավորված մտահոգություն է:

Խոսքը նույնիսկ չի վերաբերում նրան, որ վարչապետ Փաշինյանը գրեթե բոլոր հիմնարար հարցերում հակադրվում է ընդդիմադիր Փաշինյանին, խոսքը չի վերաբերում տրված խոստումներից հրաժարվելուն, խոսքը վերբերում է նրան՝ ինչ է լինելու վաղը, մեկ շաբաթ անց, մեկ ամիս հետո: Եվ սա չգիտեն նույնիսկ նրանք, ովքեր այսօր էլ շարունակում են ջանադրաբար պաշտպանել «թավշյա հեղափոխւթյունը», ովքեր շարունակում են դեռևս մխիթարվել երրորդական կարևորության ձեռքբերումներով, առաջնային հարցերի պատասխաններին սպասելով նույնքան անհամբեր, որքան Փաշինյանի ընդդիմախոսները:

Երկիրը ըմբռնելի կառավարման ուղեծրից դուրս է, դիլետանտություն, հախուռն և անպտուղ գործողություններ, չտրամաբանված և արձագանքային կառավարչական վարքագիծ, որն էլ հենց շարունակ մշուշում է ցանկալի ապագայի հեռանկարը: Վերլուծել Փաշինյանի վարած քաղաքականության հեռանկարը այս տեսանկյունից գրեթե անհնար է: Բայց քանի որ քաղաքականությունը դինամիկ է, հետևաբար ինչ-որ ուղղությամբ հաստատ շարժվում ենք: Եվ եվ եթե առջևում ճանապարհ տեսանելի չէ, միևնույնն է՝ ինչ-որ ուղղությամբ պետությունն ընթանում է, բայց թե ուր, այս հարցի պատասխանը ոչ-ոք չգիտի...

«Նոր Հայաստանը» իր թավշյա իրականությամբ ավելի քան 2 տարի անց շարունակում է մնալ անհասկանալի կոնցեպտ: Եթե մի կողմ թողնենք դավադրության տեսության առանցքում ձևավորված տարաբնույթ ենթադրությունները, ամենատարբեր բնույթի քննադատություններն ու բանավեճերը, մեկ խորքային իրողություն, այնուամենայնիվ, միավորում է գրեթե բոլորին՝ թե՛ իշխանության կողմնակիցներին, թե՛ նրանց ընդդիմախոսներին: Խոսքը վերաբերում է վաղվա օրվան, կամ ավելի ճիշտ է ասել՝ դրանում բացակայող որոշակիությանը: Երբեմն թաքնված, երբեմն անթաքույց, բայց այս մտահոգությունն այսօր կա և չճամբարավորված մտահոգություն է:

Խոսքը նույնիսկ չի վերաբերում նրան, որ վարչապետ Փաշինյանը գրեթե բոլոր հիմնարար հարցերում հակադրվում է ընդդիմադիր Փաշինյանին, խոսքը չի վերաբերում տրված խոստումներից հրաժարվելուն, խոսքը վերբերում է նրան՝ ինչ է լինելու վաղը, մեկ շաբաթ անց, մեկ ամիս հետո: Եվ սա չգիտեն նույնիսկ նրանք, ովքեր այսօր էլ շարունակում են ջանադրաբար պաշտպանել «թավշյա հեղափոխւթյունը», ովքեր շարունակում են դեռևս մխիթարվել երրորդական կարևորության ձեռքբերումներով, առաջնային հարցերի պատասխաններին սպասելով նույնքան անհամբեր, որքան Փաշինյանի ընդդիմախոսները:

Երկիրը ըմբռնելի կառավարման ուղեծրից դուրս է, դիլետանտություն, հախուռն և անպտուղ գործողություններ, չտրամաբանված և արձագանքային կառավարչական վարքագիծ, որն էլ հենց շարունակ մշուշում է ցանկալի ապագայի հեռանկարը: Վերլուծել Փաշինյանի վարած քաղաքականության հեռանկարը այս տեսանկյունից գրեթե անհնար է: Բայց քանի որ քաղաքականությունը դինամիկ է, հետևաբար ինչ-որ ուղղությամբ հաստատ շարժվում ենք: Եվ եվ եթե առջևում ճանապարհ տեսանելի չէ, միևնույնն է՝ ինչ-որ ուղղությամբ պետությունն ընթանում է, բայց թե ուր, այս հարցի պատասխանը ոչ-ոք չգիտի...

Գարեգին Պետրոսյանի ֆեյսբուքյան էջից