Բոլոր նորմալ, կայացած պետությունների ներքին և արտաքին կայունության երաշխավորը, թիվ 1 պատասխանատուն իշխանությունն է։

Առաջին հերթին իշխանությունն է շահագրգիռ, որ երկրում փոխադարձ հարգանքի և հանդուրժողականության մթնոլորտ լինի, հորիզոնները խաղաղ լինեն, հասարակությունը բևեռացված չլինի`ջլատված թշնամանքի, ատելության, առճակատման թունավոր լիցքերով։

Եվ եթե արտաքին կայունության հարցում ամեն ինչ չէ, որ կախված է իշխանության դիվանագիտական հմտություններից, պրոֆեսիոնալիզմից, ճկունությունից, կառուցողական, զուսպ և հավասարակշիռ քայլերից ու գործողություններից`հատկապես պատերազմական կամ կիսապատերազմական վիճակում գտնվող երկրում, ինչպիսին Հայաստանն է, ապա ներքին կայունության պատասխանատվությունը եթե ոչ 100, ապա` 90 տոկոսով իշխանության ուսերին է։

Ընդդիմությունը նրա համար էլ հենց ընդդիմություն է, որ պատասխանատվություն չի կրում երկրում իրականացվող ներքին և արտաքին քաղաքականության, կառավարման արդյունավետության, ձախողումների և բացթողումների, ներքին և արտաքին մարտահրավերներին համարժեք արձագանքելու համար կամ պատասխանատվություն է կրում այնքանով, որքանով քաղաքական համակարգի մի մասն է և գիտակցում է (կամ չի գիտակցում) իր տեղն ու դերը իշխանությանը զսպելու, հակակշռելու և վերահսկելու հարցում։

Բայց եթե ընդդիմությունը կարող է իրեն ապակառուցողական և անպատասխանատու լինելու շքեղություն թույլ տալ, չմտածել իր հայտարարությունների և գործողությունների հետևանքների մասին, ապա իշխանությունն ի «պաշտոնե» պարտավոր է և՛ պատասխանատու, և՛ կառուցողական լինել։ Պարտավոր է համախմբել հասարակությունը, ոչ թե ջլատել, «սեր և համերաշխություն» ասելով` ժողովրդին սև-սպիտակի բաժանել, աջուձախ պիտակավորել բոլորին և ընդդիմությունից «ներքին թշնամու» կերպար ստեղծել` «ֆորա» տալ արտաքին հակառակորդին։

Հայաստանում էլ այդպես էր, այնքան ժամանակ, քանի դեռ ընդդիմության ամենաանպատասխանատու և ապակառուցողական հատվածը՝ Փաշինյանի գլխավորությամբ, չեկավ իշխանության` լվանալով և արդուկելով մարդկանց ուղեղները, ու չդարձավ սահմանափակ պատասխանատվության ապակառուցողական իշխանություն, և սկսեց հիմնահատակ ավերել ձեռքի տակ ընկած ամեն ինչ` դատաիրավական համակարգից, ԱԱԾ-ից, ՀՔԾ-ից, դատախազությունից սկսած, վերջացրած Սփյուռքի, Մշակույթի և Գյուղատնտեսության նախարարություններով, Արցախյան կարգավորման գործընթացում մեր դիրքերը հասցրեց շրիշակից ցածր մակարդակի։

Միակ ոլորտը, ուր ձեռքը դեռ չի հասել`Բանակն է, և արդյունքը բոլորիս աչքի առաջ է։ Ալիևը թերևս շտապեց` ձեռնարկելով այս ռազմական արկածախնդրությունը Տավուշի ուղղությամբ։ «Պարզվեց», թավիշը դեռ չի հասցրել ախտահարել մեր պաշտպանության համակարգը` հայկական զինուժը դեռ մարտունակ է և պատրաստ չէ «վիզ ծռել» թշնամու առաջ`կարող է անառիկ պահել մեր դարպասները, դեռ մի բան էլ` ավելի։

Ուզում ենք, թե չենք ուզում, ազգովի հայտնվել ենք գլխիվայր շուռ տված մի իրականության մեջ, որտեղ մածունը սև է, սևը` սպիտակ, սպիտակը` սև։ Իշխանությունը շարունակում է ջլատել հասարակությունը, «սիրելի հայրենակիցներին» յուրայինների և թշնամիների բաժանել։ Այդ մոլուցքն այնքան խորն է նստած այս ոչ բարով իշխանության մեջ, որ անգամ թշնամու ներխուժումը չզսպեց ընդդիմությանը «խփելու», ոչնչացնելու սրանց եռանդը։

Մեր սպաների, հրամանատարների, զինվորների հաջողությունները վերագրելով իրենց` դասալիքների իշխանությունը, որ անգամ հեռավոր առնչություն չունի Բանակի, բանակաշինության հետ, մերկապարանոց մեղադրանքներ է շաղ տալիս ընդդիմության հասցեին, թե բա`«հոգու խորքում» ուրախանում եք հակառակորդի չեղած հաջողություններով, որովհետև ինքներդ եք պլանավորել ու Ալիևի միջոցով իրականացրել «ադրբեջանական բանակի հուլիսյան ֆիասկո» օպերացիան։ Համախմբման, համատեղ ուժերով ոսոխին դիմագրավելու մասին` բնականաբար, ոչ մի խոսք։

Եվ մինչ սրանք զբաղված են իրենց սիրած գործով`փութաջանորեն փչում ու զարգացնում են «ներքին թշնամու» կերպարը, ընդդիմությունը հանդես է գալիս համախմբվելու, ներքին տարաձայնությունները, հին ու նոր վիրավորանքները, խմբակային մերկանտիլ շահերը մի կողմ դնելու և ադրբեջանական սպառնալիքի դեմ բռունցք կազմելու կոչերով։ Փորձում են հասկացնել, որ հիմա «իմ ու քո» անելու, հին հաշիվները մաքրելու, իրար փնովելու, մեղադրելու ժամանակը չէ`պետք է օր առաջ իրացնել ռազմական հաջողությունը, վերածել դիվանագիտական կապիտալի և հետ բերել կորցրածը` նորից օրակարգ մտցնել Վիեննայի, Սանկտ-Պետրերբուրգի և Ժնևի պայմանավորվածությունները, վերականգնել միակողմանի «խաղաղասիրական» նկրտումներով հիմնավորապես խախտված բանակցային ստատուս-քվոն և կշեռքի նժարը մեր կողմը թեքել, ավաղ` լսող չկա։

Նորմալ երկրներում այդպես չի՛ լինում։ Նորմալ երկրներում իշխանությունն իշխանություն է, ընդդիմությունը` ընդդիմություն, բայց մենք նորմալ երկրում չենք ապրում։

Երկու տարի է` ապրում ենք նմանը չունեցող, ոչ մի բանի չնման, «շողուլից ընկած» երրորդ, չորրորդ, հինգերորդ աշխարհի մի երկրում, որտեղ ամեն ինչ հակառակ նշանով է. նորմալ երկրի հակառակ կողմում...

Լիլիթ Պողոսյան