Այն, որ Նիկոլը թվաբանությունից նույնքան հեռու է, ինչքան «խոզը տուռնիկից», և անընդհատ սխալվում է իր հաշվարկներում, նորություն չէ։

Բայց «կորոնավարակային» վերջին սրացումներից հետո` որպես սխալ կամ «արագացված» բուժման կողմնակի հետևանք, զրկվել է սթափ մտածելու վերջին նշույլներից. գումարման նշանը բազմապատկման նշանից չի տարբերում, չգիտի` մեկին գումարած երկուս ինչ է անում, և ընդհանրապես լրիվ խառնել է ալիքները։

Ամենավատն այն է, որ ամբողջությամբ կորցրել է քաղաքական հոտառությունը, սաստիկ դյուրագրգիռ է, ամեն փոքր բանից ջղաձգվում է, անկանոն շարժումներ անում, փրփուրը բերանին` հայհոյում, անիծում, սպառնում բոլորին, ովքեր համարձակվում են անգամ հարևանցի ակնարկել իր հրաժարականի մասին։ Իհարկե, առա՛ջ էլ մի բան չէր, բայց հիմա լրիվ անկառավարելի է դարձել։ Կարճ ասած`ծանր վիճակում է։

Օրերս էլ, ահա, բրիֆինգային հերթական սրացումներից մեկի ժամանակ, կուժն ու կուլան ջարդեց Հայաստանի ամենակայացած, շատերի կարծիքով միակ կայացած կուսակցության` Դաշնակցության վրա։ Նրա համար, որ չեն ընդունում ԼՏՊ-ի ձեռամբ շրջանառության մեջ դրված, ագիտպրոպի կողմից 100-ի վրա շահարկվող «տեսակետը», թե գետանցի (կորոնավիրուսի դեմ պատերազմի) ժամանակ ձիերին (տապալված «գլխավոր հրամանատարին») չեն փոխում, և էս «օրհասական պահին» իր հրաժարականը պահանջելը դավաճանություն է կամ դրան հավասարեցված մի բան։

Այնքան էր մաղձոտած, որ «հրաժարականի» թեման արդեն տիրապետող է դառնում` ով չի ալարում, այդ մասին է խոսում, որ տարավ-բերեց և ոչ միայն Դաշնակցությանը`իր բոլոր «տեսանելի և անտեսանելի թշնամիներին» բացիլ անվանեց (Գեբելսի ականջը կանչի)։ Իսկ ի՞նչ են անում բացիլի հետ։ Ճիշտ է` ոչնչացնում են հնարավոր ու անհնար բոլոր միջոցներով. դա էլ հո կորանավիրո՞ւսը չի, որ ասի` ո՞ւմ շունն ա, որ... պինցետով հատ-հատ կքերենք, արաղով կախտահանենք, կանցնի, կգնա։ Այնպես որ, ներում-բեկում չսպասեք`խաղասեղանին դրված է իշխանություն լինել-չլինելու հարցը, և «թշնամու» առաջը պետք է առնել ընդհուպ`պետությունը վարի տալու գնով։

Փաշինյանը նույնիսկ կոնկրետ թվեր նշեց։ Ասաց` «ժողովրդի» (երևի նկատի ունի «չհիասթափվածներին») ուղիղ 96 տոկոսը սարի պես կանգնած է իր մեջքին, և ընդամենը 4 տոկոսն է ուզում, որ ինքն ու իր չեղած կուսակցությունը րոպե առաջ «վեշերները հավաքեն» ու գնան «на все четыре стороны»` թողնեն, որ երկիրը շտկի ողնաշարը։ Այ, այստեղ է, որ երևաց բանասիրական ոչ լրիվ կրթություն ստացած նախկին լրագրողի թվաբանական տարրական գիտելիքների և տարրական տրամաբանության պակասը։

Եթե հիշում եք, մեկուկես առաջ, 2018թ. դեկտեմբերին «հեղափոխական էյֆորիայի դոզայի տակ» անցկացված արտահերթ ընտրություններում, հենց միայն ՀՀԿ-ն 4,5 տոկոս ձայն էր հավաքել։ Մոտ 8,3 տոկոս ստացել էր ԲՀԿ-ն, 6,5 տոկոսի չափ` «Լուսավոր Հայաստանը», մի 10 տոկոս էլ` Դաշնակցությունը և մյուսները։ «Իրենց քայլին» բաժին էր ընկել ձայների մոտ 70 տոկոսը` 44 տոկոս մասնակցության պայմաններում, այսինքն` ընտրողների ընդհանուր թվի ընդամենը 33 տոկոսն էր քվեարկել «ժողովրդի վարչապետի» օգտին։

Փաստորեն, Նիկոլի կարճ խելքով`հեղափոխական հոգեխանգարմունքի «պիկի» ժամանակ իրեն ձայն չտված 67 տոկոսը անցած մեկուկես տարվա քաղաքական վայրիվերումների, իրավական բեսպրեդելի, տնտեսական և սոցիալական անորոշությունների, հատկապես` վերջին երեք ամսում կորոնավարակի դեմ պայքարում ցուցաբերած կատարյալ անկարողության «ֆոնին» մի այլ ձևի ինքնամոռաց սիրով սիրահարվել է իրեն և անմեղսունակների իր ջոկատին։

Կարծես ինքը չէր մոդելավորում (կամ, ինչպես կասեր իր չառողջապահության նախարարը, սորտավորում) հիասթափվածների օրըստօրե ահագնացող բանակը`ըստ կատեգորիաների. «փայ ուզող փայ չստացածներ», «փայը պահպանել կամ ընդլայնել ցանկացող, փայից զրկվածներ», «լափամանին մոտ գալու հետին մտքերով ՔՊ-ին կցված, լափամանից օգտվելու լիցենզիա չստացածներ», չբավարարված ռուսամետներ, չբավարարված արևմտամետներ և այդպես շարունակ։ Ինչից հետևում էր, որ անգամ իրեն իշխանության բերած ահռելի մասը հիասթափվել է և դարձել «դավաճանության բացիլակիր»։

Նույնը` լրատվական դաշտում։ Եթե 1,5-2 տարի առաջ լրատվամիջոցների գերակշիռ մեծամասնությունը պաշտպանում էր կամ առնվազն լոյալ էր իր հանդեպ, հիմա հատուկենտ լրատվամիջոցներ են իրեն աջակցում (խոսքը, բնականաբար, կառավարության յութուբյան ԽՈԶափողերի մասին չէ). մենք չէ` ինքն է մնում-մնում, բողոքում, թե լրատվամիջոցների 99 տոկոսը «ծախված» է` սպասարկում է «սերժական, քոչարյանական հանցավոր բանդային»։

Նույնը` քաղաքագետների, վերլուծաբանների, քաղտեխնոլոգների դեպքում է. եթե մի ժամանակ հույսեր էին կապում Փաշինյանի և իր «խեղափոխության» հետ, հիմա չկա՛ մեկը, որ չքննադատի, չխոսի ռեկորդային կարճ ժամանակում փոշիացված վստահության, կորսված հնարավորությունների, Հայաստանի, հատկապես Արցախի շուրջ տեղի ունեցող մտահոգիչ զարգացումների և Փաշինյանին օր առաջ տուն ուղարկելու անհրաժեշտության մասին։

Այնպես որ, եթե խոսենք 96/4 հարաբերակցության մասին, ապա, այո` 96 տոկոսը դժգոհ է Փաշինյանից ու իր թրաշամանուկներից, և միայն 4 տոկոսն է շարունակում կրծքով պաշտպանել նրան։ Այդ թվում`ինքը, իր ընտանիքը, իր կուսակցությունը և իր շռայլ պարգևատրումներից գլուխը կորցրած խորհրդարանական մեծամասնությունը։

Եվ ինչքան շուտ երկնքից իջնի, բացի աչքերը, ուղեղին զոռ տա, հասկանա այս տարրական ճշմարտությունն ու «նամուսով» հեռանա, այնքան լավ։

Լիլիթ Պողոսյան