Լուսահոգի տատս կասեր՝ գլխահան արեցիք ձեր դիմակ ու ձեռնոցով: Այսինքն՝ արդեն լսելիքներս կոշտուկեցին ամենատարբեր տրամաչափի հայրենական ղեկավար անձինք՝ ասելով, որ այս կորոնավարակային օրերին չի՛ կարելի հավաքույթներ անցկացնել, չի կարելի առանց շնչադիմակի ու առանց ձեռնոցների շրջել: Չի՛ կարելի հուղարկավորության մասնակցել, չի՛ կարելի հոգեհաց կամ հակառակը՝ ուրախ առիթով խնջույք կազմակերպել:

Բանն արդեն ոչ միայն բանից անցել է, այլև այնտեղ է հասել, որ որոշ նորելուկ պաշտոնավորներ՝ դեմքի լուրջ արտահայտությամբ բացատրում են, թե, օրինակ, ռեստորանում կարելի է առանց դիմակի ինչ-որ բան ուտել, սրճարանում՝ սուրճ խմել: Նույնիսկ, ո՜վ հրաշք, նրանք հասկացել են, որ ատամնաբույժի մասնագիտական ծառայություններից օգտվելիս կարելի է դիմակը հանել:

Հա, ու նույն հայրենի պաշտոնավորները՝ հենց ամենավերևում հայտնվածից սկսյալ, նկատի ունեմ, իհարկե, պարոն Փաշինյանին, օրնիբուն այն են ասում, թե՝ բնակիչները պիտի պատասխանատու լինեն, պիտի բարձր գիտակցություն դրսևորեն, բայց չեն դրսևորում, դրա համար էլ, նրանց ասելով՝ «կորոնավարակի տարածման առումով մեր գործերը վատ են»:

Առհասարակ, երեխաների համար առաջին օրինակը ծնողներն են, ծնողների պահվածքը, վարքը: Ժողովրդի, հանրության համար առաջին օրինակը իշխանություններն են, պետության ղեկավարների բազկաթոռներին հայտնված անձինք, ովքեր էլ որ լինեն:

Միով բանիվ՝ որքան ուզում եք հանրությանը ասել, թե այս չի կարելի, այն չի կարելի, ոչինչ չի ստացվի, եթե մարդիկ տեսնում են, որ հենց իրենք՝ ասողները բացեիբաց, ես կասեի՝ ցուցադրաբար, կներեք, թքած ունեն իրենց իսկ ասած արգելքների, սահմանափակումների վրա:

Այո՛, խոսքը Արցախում մայիսի 21-ին տեղի ունեցած բարձրաստիճան խնջույքի լուսանկարների, ավելի ճիշտ՝ դրանցում պատկերված բուն փաստի, երևույթի, եղելությա՛ն մասին է: Արցախի նորընտիր նախագահի երդմնակալության արարողությունից հետո կամ այդ համատեքստում ՀՀ և ԼՂՀ ղեկավարները, ինչպես տեսնում ենք, համեստ սեղանների շուրջ, «մի կտոր հացով» բացօթյա նշում են իրադարձությունը: Արարաողակարգային ձևակերպումներով դա «պաշտոնական ճաշ» են անվանում կամ հյուրասիրություն, իսկ ժողովուրդը դա սովորաբար բնորոշում է որպես քեֆ: Գրական ասած՝ խնջույք:

Ու տեսնում ենք, որ սկսած Նիկոլ Փաշինյանից ու վերջացրած մնացյալով՝ ինչպես ՀՀ, այնպես էլ՝ ԼՂՀ պաշտոնյաներից ոչ մեկը դիմակ չունի, ոչ մեկը ձեռնոցներով չէ՛: Գործանականում միայն խնջույքավորներին սպասարկող անձնակազմը և թիկնազորի անդամներն են ձեռնոցներով ու դիմակներով: Այնինչ, առաջին հերթին իրենց «թագակիր» կարծողները արժեր, որ զգուշանային «թագավարակից»:

Հիմա, ինչպես ասվում է, ես չեմ, դուք եք: Քանի՞ հոգի լուրջ կվերաբերվի լուսանկարում պատկերված պաշտոնյաների՝ Նիկոլ Փաշինյանից սկսած, մնացյալով վերջացրած, հորդորներին, թե՝ հավաքույթներ մի՛ արեք, անելիս սոցիալական տարածություն պահպանեք, ֆլան-ֆստան: Չեմ ասում, թե հասարակության ներկայացուցիչները վարակի վտանգին լուրջ չեն վերաբերվում: Շատերը միանգամայն լուրջ են վերաբերվում: Երևույթի և ասվածի բուն շեշտադրումն այն է, որ նման անպատասխանատու վարք դրսևորող ղեկավարությա՛ն ասածներին լուրջ չեն վերաբերվում մարդիկ: Ու այդ մարդիկ ամենևին մենակ չեն, մենակ չեն, մենակ չեն, ավելին՝ գնալով շատանում են:

Ու, ախր, ինչպե՞ս լուրջ վերաբերվեն, եթե ինչ-ինչ կանոններ բարձրաձայնող նորաբարձրապաշտոնյաներն իրենք, ահա այսպես խախտում են իրենց իսկ հորդորած, պահանջած բոլոր հնարավոր կանոնները. չկա դիմակ, չկա ձեռնոց, չկա սոցիալական հեռավորություն: Պատկերի ամբողջության համար երևի միայն ողջագուրվելու դրվագն է պակասում:

Ու պետք չէ հերթական ճապաղ «լայվի» ժամանակ կամ կառավարության նիստում «շանթ ու որոտ» տոնայնությամբ կամ կլորացրած աչքերով անտաղանդ զարմանք կամ զայրույթ դերասանել, թե՝ «կան մարդի՜իկ, որ վարակի վտանգին լուրջ չեն մոտենում....»:

Ձեր իսկ նկարները նայեք, հասկացեք, թե ինչո՛ւ է այդպես:

Հա, ու միայն կորոնավարակի հետ չէ դա կապված, այլև առհասարակ, իշխանության եկածներից շատ-շատերի գործելակերպի, սկսած՝ Փաշինյանից, վերջացրած՝ մնացյալով: Պարոնայք, ձեր խոսքի ու իրական պահվածքի միջև անհաղթահարելի անջրպետ է գոյացել: Այնքան խոշոր, որ այլևս նկատելի է նույնիսկ նրանց, ովքեր ձեզանով զմայլված էին դեռ մեկ տարի առաջ:

Արմեն Հակոբյան