Մինչ երկրի կառավարող վերնախավը, քաղաքականացված շրջանակները, առհասարակ, հասարակության մեծ մասը ապրում են վիրտուալ կամ աներևակայելիության հասցված անցուդարձով, իրական կյանքում արձանագրվում են շատ ավելի մեծ մտահոգության առիթ տվող իրադարձություններ:

Խոսքն, իհարկե, 2 օր առաջ Արցախի ՊՆ տարածած հաղորդագրության մասին է, որ ապրիլի 29-ի ժամը 15:00-ի և 17:25-ի սահմաններում, շփման գծի արևելյան (Մարտունի) հատվածում տեղակայված հայկական առաջապահ դիրքերի ուղղությամբ հակառակորդը կիրառել է 60 մմ-ոց ականանետեր: Մեր մարտիկները, բարեբախտաբար, որևէ կորուստ չեն կրել: Ի լրումն, հայկական ստորաբաժանումների ձեռնարկած պատասխան գործողություններից հետո հակառակորդի ակտիվությունը ճնշվել է:

Ինչո՞վ է հատուկ ուշադրության արժանի շփման գծում ոչ առաջին, ու, կարելի է չկասկածել, ոչ էլ՝ վերջին անգամ (ցավոք) արձանագրվող միջադեպը: Մանավանդ, մի իրավիճակում, երբ հայրենական լրահոսը, կարծես, գարնան միջնամասում խառնած մեղվաբույն լինի, այնքան որ՝ թե՛ բզզոցն ու իրարանցման աստիճանն են բարձր, թե՛ մեկը մեկից ցնցող դեպքեր են կատարվում, լուրեր տարածվում:

Բանն այն է, որ ըստ տարածված պաշտոնական հաղորդագրության, 2019 թվականի հունիսից ի վեր սա ադրբեջանական զինուժի կողմից հայկական դիրքերի ուղղությամբ ականանետի կիրառման առաջին դեպքն է:

Այլ կերպ ասած՝ վերջին 10 ամիսների ընթացքում, հակառակորդը, որքան էլ որ իրեն «հանգիստ չի պահել», հրադադարի պայմանները խախտել է առավելապես հրաձգային զենքերից: Իսկ ապրիլի 29-ին, օրը ցերեկով, ինչպես ասվում է, կրակ է բացել 60 մմ-ոց ականանետերից:

Կրկնենք, սա, առհասարակ, ադրբեջանական կողմից ավելի «ծանր» զինատեսակ կիրառելու առաջին դեպքը չէ: Ավելին, 2016 թվականի ապրիլյան պատերազմին նախորդող ժամանակաշրջանում հակառակորդը աստիճանաբար, օրեցօր «ծանրացնում» էր մեր առաջապահ դիրքերի ուղղությամբ նախահարձակ գործողություններում կիրառվող զինատեսակները:

Երբ վերջին միջադեպը դիտարկում ես արտաքին-քաղաքական, կոնկրետ Արցախի հիմնախնդրի կարգավորման գործընթացի վերաբերյալ հայտարարությունների խորապատկերում, ապա որքան էլ որ դա ոմանց չափազանցված չթվա, հանգում ես ենթադրության, որ դա հակառակորդի կողմից ահազանգ կամ, կարելի է ասել՝ «ազդանշան» է:

Հասկանալի է, առաջին հերթին նկատի ունենք Ռուսաստանի ԱԳ նախարար Լավրովի վերջին հայտարարությունը՝ բանակցությունների սեղանին «փուլային» տարբերակի դրվելու մասին, դրան հակադարձ Հայաստանի ԱԳՆ հայտարարությունը: Բնականաբար, չի կարելի անտեսել նաև ադրբեջանական կողմի վերջին հոխորտալի ձայնարձակումները, զուտ որպես փաստ:

Հազիվ թե գտնվի որևէ ողջամիտ հայրենակից, ով կասկածի, որ Արցախի հայության բնաջնջման մշտական ծրագրեր ունեցող ադրբեջանական կողմը, ցանկացած պահի կարող է դիմել ռազմական լայնածավալ գործողությունների հերթական արկածախնդրության, եթե համոզմունք ունենա, որ ա) «միջազգային հանրությունը» առնվազն մի որոշ ժամանակահատված ձայն չի հանի ու չի միջամտի, բ) կարող է ռազմական հաջողություն ունենալ:

Այս համատեքստում ամենից առաջ չեն կարող չանհանգստացնել մեր երկրի ընդհանուր ներքին-քաղաքական մթնոլորտը, հիմնական քաղաքական ակտորների պահվածքն ու հռետորաբանությունը, ներհասարակական տրամադրությունները: Սրանք էական գործոններ են ոչ միայն որևէ արտաքին ագրեսորի դիմակայելու, այլև, առհասարակ, որպես պետական ու հասարակական հավաքականություն որևէ արդյունք կամ առաջխաղացում ունենալու համար: Մանավանդ, այս կորոնավարակային կիսակաթվածքի պայմաններում:

Ներքաղաքական իրավիճակը, եթե կարելի է այդպես բնորոշել դիտարկվող վազվռտուքը, մեղմ ասած, բավականին տխուր ու հիասթափեցնող, անգամ՝ վանող տպավորություն է թողնում: Հիմնականում գործող իշխանության նախաձեռնությամբ, ավելի ու ավելի խորանում են տարանջատվածությունը, փոխադարձ անհանդուրժողականությունը, շարունակվում է իշխանափոխությունից հետո ընդգծված և անընդունելի «սև-սպիտակ» սորտավորման կեցվածքը: Ավելին, շարունակաբար գեներացվող վերբալ ագրեսիան արդեն դրսևորվում է իրական բռնության և բռնության սպառնալիքի տարբերակներով:

Թշնամին վերստին արկակոծում է հայրենիքի պարսպադարպասը: Գոնե դա պետք է որ քաղաքական տարբեր դեմքերի ու հատկապես իրադարձությունների բերմամբ պետության կառավարման պատասխանատու ու բարձր դիրքերում հայտնված անձանց սթափեցնի:

Կսթափեցնի՞: Սխալվելու մեծ ցանկությամբ, այնուհանդերձ կարծում եմ, որ՝ ոչ: Մինչդեռ ժամանակը չի սպասում:

Արմեն Հակոբյան