Մի բան փաստ է՝ Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու նկատմամբ վերաբերմունքը էական դրական փոփոխության է ենթարկվել։ Հայ Եկեղեցին որպես ընդամենը ծիսական արարողություններ իրականացնող կառույց համարողները հիմա շատ ավելի քիչ են, քան երբևէ՝ անկախության շրջանում։

Մարդիկ ավելի ու ավելի շատ են հետաքրքրվում Եկեղեցու ավանդությամբ, դավանանքով, կանոնակարգությամբ, ծիսակարգի խորքային իմաստով։ Մարդիկ ավելի ու ավելի շատ են զգում, որ եկեղեցին հենց իրե՛նք են, հենց մե՛նք ենք, այլ ոչ միայն սքեմ հագած մեր եղբայրները։ Մարդիկ ավելի ու ավելի շատ են զգում, որ Եկեղեցու պատիվը հենց իրե՛նց արժանապատվությունն է։

Կարծում եմ՝ այդ գիտակցմանը լրջորեն նպաստել է տարիներ ու տասնամյակներ շարունակ կաթիլ-կաթիլ իրականացված այն հսկայածավալ աշխատանքը, որ կատարվել է Մայր Աթոռի կողմից. որակյալ ուսման կազմակերպում հոգևորականների նոր սերունդների համար, «կադրերի» լավ ընտրություն, հետևողական աշխատանք լայն հանրության հետ հեռուստատեսության («Շողակաթ»), ռադիոյի («Վէմ»), համացանցի միջոցով, երիտասարդաց միություններ, սոցիալական աշխատանք՝ բանակում, փակ հաստատություններում, եկեղեցաշինություն։

Գեղեցիկ խոսքից առավել է գեղեցիկ գործը։ Ուղղակի պետք է «լսել» սովորել։

Ռուբեն Մելիքյանի ֆեյսբուքյան էջից