Կանգառներում լռված տաքսիստներին կարելի է ճապոնացի կամիկաձեների էն սպիտակ գլխաշորերից տալ. ի՞նչ սոցիալական դիստանցիա, ի՞նչ դիմակ, ի՞նչ բան, իրար գլխի հավաքված ասում, խոսում, խնդում, իրարից պապիրոս կրակում և այլն, և այլն...

Ինձ հանդիպած ոստիկանների կեսից շատն առանց դիմակ էին։ Բայց մի քանի խումբ էլ հանդիպեցի՝ լրիվ դիմակավոր, ձեռնոցներով։ Ենթադրում եմ, որ կոնկրետ պարեկի հրամանատարից է գալիս դիմակ հագնել-չհագնելը։

Փողոցով զբոսնող և ուրիշներից հեռու մնացող քաղաքացուն դիմակ պետք չէ, այո, բայց նրանց, ովքեր գործի բերումով պետք է անընդհատ այլ մարդկանց հետ շփվեն թե՛ դիմակներ են պետք, թե՛ ձեռնոցներ, թե՛ ինչ-որ աշխատակարգեր։

Արձանագրենք, որ այդպես էլ ոչ ոք չբացատրեց սովորական մարդուն, թե ինչու է վտանգավոր վիրուսը, ինչպես է պետք պաշտպանվել, և այլն, և այլն։

Հ.Գ. Բակերում ու ներքին փողոցներում լիքը մարդ կա, այո՛։ Գործի չեն գնում, պարապ են, դուրս են գալիս հարևանների հետ շփվելու, երեխեքին խաղացնելու և այլն։ Դա էլ է վիրուսը չհասկանալու հետևանք։ Իհարկե, այսպիսի շփումներից հետևանքներն այնքան մասշտաբային չեն լինի, ինչպես կլիներ, ասենք՝ եթե դպրոցում կամ 300-հոգանոց հիմնարկում, բայց մե՛կ է, վտանգավոր է։

Կարեն Վրթանեսյանի ֆեյսբուքյան էջից