«Կորոնավիրուսային իրավիճակի զարգացմանը» նվիրված իր ուղերձում վարչա(հրամայա)պետ Փաշինյանը ոտով-գլխով մտել էր «ազգի պապայի» դերի մեջ։ Էդ «անհասանելի բարձունքից» էլ մի այլ ձևի «հոգեպարար» բարոյախրատական քարոզ կարդաց հպարտ քաղաքացիների գլխին, հորդորեց «ամեն ինչում մեր հայրենիքին վերաբերվել որպես օջախի, ժողովրդին` որպես ընտանիքի, մեր հայրենակիցներին` որպես ընտանիքի անդամների»։

Եվ, ինչպես կորոնավիրուսի «հաղթարշավից» առաջ էր մեծ-մեծ «բրթում», թե` կորոնավիրուսն ով է, ինչացու է, ում շունն է, քանի գլուխ ունի, որ մեզ համար խնդիրներ ստեղծի, այնպես էլ հիմա փափուկ բարձ դրեց գլխներիս տակ։ Թե բա` ճիշտ է, «արժույթի միջազգային հիմնադրամն արդեն իսկ արձանագրել է, որ 2020 թվականն անկումային է լինելու համաշխարհային տնտեսության համար, որոշ գնահատականների համաձայն անկումը ավելի խորն է լինելու, քան անգամ 2008-09 թվականների տնտեսական ճգնաժամի ժամանակ», բայց վհատելու չէ.

«Ինչպես ասել եմ նախկինում, այս վիճակը մենք ընկալում ենք ոչ թե որպես ողբերգություն, այլ որպես նոր հնարավորություն Համաշխարհային տնտեսության մեջ Հայաստանի տեղադիրքը փոխելու, տնտեսական հեղափոխության մեր օրակարգը ավելի արդյունավետ և կրկնապատիկ տեմպերով կյանքի կոչելու համար»:

Մինչ ուրիշները գլուխ են կոտրում` փորձելով հասկանալ՝ ինչ է սպասում «համաշխարհային տնտեսությանը», ինչքան կարող է ձգվել այս մղձավանջը, ինչ անել` անսպասելիորեն վրա հասած աղետի հետևանքները մեղմելու համար, Փաշինյանը վաղուց գտել է «հաջողության բանաձևը»` կորոնավիրուսը մեզ օգնական. «Աշխարհում համախառն ներքին արդյունքի 3 տրիլիոն դոլարանոց անկում է լինելու, այսինքն` համաշխարհային շուկայում այդքան տեղ ազատվելու է: Եվ մենք պետք է այսօրվանից մեզ տրամադրենք, որ այդ ազատված տեղի առնվազն 30 միլիարդ դոլարանոց հատվածը հենց Հայաստանը պետք է զբաղեցնի և այս խնդիրը պետք է լուծի առաջիկա հինգ տարում»:

Անգամ «ազատվող շուկայի մեկ տոկոսը» գրավելու և «առաջիկա հինգ տարվա ընթացքում մեր ՀՆԱ-ն կրկնապատկելու» համար անհրաժեշտ ֆինանսավորման չափն է որոշել` 150 միլիարդ դրամ «ետճգնաժամային աշխարհում մեր հաղթանակները նախապատրաստելու», մրցունակ բիզնեսները, «ռեալ աշխատող և նոր ձևավորվող գյուղատնտեսական կոոպերատիվների» գործունեությունը խթանելու նպատակով, մի 25 միլիոն դրամ էլ` սոցիալական աջակցության ծրագրերի, հարկադիր պարապուրդի մեջ հայտնված աշխատատեղերը պահպանելու, աշխատավարձերը վճարելու համար:

Ում բիզնեսները կհամարվեն մրցունակ, «նոր ձևավորվող» որ գյուղատնտեսական կոոպերատիվները կդասվեն «ռեալ աշխատողների» շարքը, որոնք`ոչ այնքան, ովքեր կօգտվեն կառավարության «սոցիալական աջակցության» փաթեթից, դժվար չէ կռահել. «յուրայիններին` ամեն ինչ, մյուսներին` երեք մատի կոմբինացիա» թավշյահեղափոխական սկզբունքն, ինչպես հայտնի է, դեռ ոչ մեկը չի չեղարկել։

Այնպես որ, Հայաստանի հետկորոնավիրուսային լուսավոր ապագան հուսալի ձեռքերում է։ Հպարտ քաղաքացուց մի բան է պահանջվում`«ամենաօրհասական պահին չմոռանալ, որ սերում ենք Հայկ նահապետից, և մեր անունն է հայ», և հավատալ, որ ամեն ինչ լավ է լինելու. «Ինչպես դասականն էր ասում` Բաբելոնն է եղել մեր ախոյանը, տե՛ս, անհետ կորել, անցել է չար մշուշի պես: Կորոնավիրուսը նույնպես կանցնի չար մշուշի պես և կմնա այն ապագան, որը այսօր մենք կառուցում ենք մեր մտքերում, մեր ազգային-պետական հավաքական մտքում»:

Եվ ուրեմն` «գլուխներդ բարձր, դուխներդ տեղը»։ Իսկ եթե մի բան այնպես չեղավ` կորոնավիրուսը չարդարացրեց Փաշինյանի հույսերը, և ստացվեց, ինչպես միշտ, այսինքն` ոչինչ չստացվեց, հոգ չէ։

Միշտ կարելի է ասել`սրանք ընդամենը քաղաքական հայտարարություններ էին. ասացինք, հո չարեցի՛նք...

Լիլիթ Պողոսյան