Երեկ մեր պետականության հիմնադիր հայրերից Արամ Մանուկյանի ծննդյան օրն էր: Այս օրերին հազար ու մի տագնապով ծանրաբեռնված, տրտում միտքս սավառնում է ժամանակի մեջ, անցյալից արձագանքեր ու դասեր փնտրում: Հետո փորձում է հասկանալ վարակին ու ճգնաժամին անխուսափելիորեն հաջորդող ապագայի նոր աշհարհակարգում մեր՝ իբրև պետության անելիքները, վարքագիծն ու մարտահրավերները:

Իսկ մինչ այդ Արամի հետ եմ, որ ստանձնել էր ներքին գործերի նախարարի պաշտոնն ու կյանքը զոհեց հանուն պետականության՝ դառնալով այդ օրերին մոլեգնող տիֆի զոհ:
Այդ օրերին պետականության համար զոհաբերությունը ոչ արտասովոր էր, ոչ էլ քննարման հարց: Առաջին վարչապետ Քաջազնունու որդին՝ Արամն, ընկել էր թուրքերի դեմ մղվող մարտերում, իսկ Ղարաքիլիսայի մարտերում անհայտ կորել էր մյուս վարչապետի` Օհանջանյանի Մոնիկ որդին: 1918թ. Վանում զոհվեց Հ. Թումանյանի Արտավազդ որդին: Որքան էլ ծանր է ու անողոք, բայց այսպիսին է անկախության և պետականության գինը: Ու սա հասկացել էին բոլորը՝ մտավորականից մինչև վարչապետ:

Արտակարգ դրության երրորդ օրն է: Աշխարհը փակված ու կաթվածահար մի փոքր կաթսա է դարձել, ուր բոլորին միացնում է միայն վարակակիրների մասին համաշխարհային թվատախտակը: Մենք մխիթարվում ենք զոհերի բացակայությամբ ու սպասում հետոյին: Իհարկե, վարակից հետո էլ կյանք կա: Բայց, հաստատ, ուրիշ որակներով, ուրիշ միջավայրում, խաղի այլ կանոններով, ուր մեծագույն դերակատարություն ունեն իշխանություն իրականացնողների պետականության գիտակցության իմունիտետը, արժեքային համակարգն ու դրանց նվիրվելու ինքնամոռաց խիզախումը:

Այս օրերին, երբ համաշխարհային տագնապն ու ճգնաժամը, բոլորից, իշխանություն իրականացնողներից հատկապես՝ աննախադեպ որակներ, ներազգային համախոհություն է պահանջում, ՀՀ առողջապահության նախարար Ա. Թորոսյանը հայտարարում է, որ դատական համակարգը չի վայելում ժողովրդի մեծամասնության վստահությունը, հետևաբար հրաժարվում է կատարել Վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի որոշումն ու ներողություն խնդրել «Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ» ԲԿ նախկին տնօրենից:

Անկեղծ ասած, իմ ոչ կարճ կյանքում, գոնե մեր երկրում, չեմ հիշում նման դեպք, երբ դատարանի որոշումն այսպես արհամարհվեր, այն էլ՝ գործադիր իշխանության բարձր ներկայացուցչի կողմից:

Սա ի՞նչ է՝ քաղաքական ցինիկությո՞ւն, քաղաքացիական անհնազանդությո՞ւն, թե՞ տհասություն… Բայց սա սոսկ դատական իշխանության նկատմամբ արհամարհանք չէ, սա արհամարհանք է պետականության, օրենքի, սահմանադրականության, մեր ողջ պետական ժառանգության նկատմամբ, որի մի հատվածը կառավարելու «բախտին» է արժանացել նույն նախարարը:

Սա պետությունն ու նրա ինստիտուտները քաոսի տանելու ամենակարճ ճանապարհն է, այն էլ արտակարգ դրության պայմաններում: Ի դեպ, անցյալն այդքան հիվանդագին ու մոլեռանդ մերժող նախարարը գիտի՞ արդյոք, որ ՀՀ-ում այսօր գործող արտակարգ դրությունը հայտարարվել է՝ «Արտակարգ դրության իրավական ռեժիմի մասին» ՀՀ օրենքով, որն ընդունվել է նախկինների ժամանակ:

Արդյոք ես կամ ուրիշները, նկատի ունենալով նախարարի վարքագիծը, նրա հանգույն կարո՞ղ ենք հայտարարել, թե նախարարը չի վայելում մեր վստահությունը, հետևաբար չենք հավատում վարակի դեմ պայքարի նրա քաղաքականությանն ու գործողություններին: Իրավունք ունենք, իրավունքը նաև նախադեպով է հիմնավորվում…

Բայց լավ է, որ մեր հասարակության մեջ, այնուամենայնիվ, կան ինստիտուցիոնալ հիշողությամբ և պետական արժեքներով առաջնորդվող քաղաքացիներ, ովքեր, մանավանդ, համազգային տագնապի պահին պետական ու ազգային շահով ուղղորդվել գիտեն…

Սա էլ կանցնի, վարակից հետո կյանք կա, ուրիշ կյանք, ուրիշ քաղաքական, բարոյական ու ազգային ազդակներով, և այդ իրականության մեջ ոչ ազգային, ոչ պետական մտածողությամբ, այս հողի հետ կապ չունեցող մարդիկ, նրանք, ովքեր չունեն մեր հայրենիքը հզոր ու միասնական տեսնելու երազանք, տեղ պիտի չունենան…

Լիլիթ Գալստյանի ֆեյսբուքյան էջից