«Էն քաղաքական համակարգին ձեռ էր տալիս, որ քաղաքացին լինի խեղճ։ Որովհետև ինչքան խեղճ, էնքան լավ։ Սերժ Սարգսյանի և Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանությունը, նրանց պետք էր, որ մարդիկ հնարավորինս լինեն աղքատ։ Գիտե՞ք՝ ինչի։ Որ երբ ընտրությունների ժամանակ 10 հազար կամ 5 հազար դրամ ընտրակաշառք առաջարկեն, մարդը էնքան խեղճ լինի, որ 5 հազար դրամ տենալիս զարմանա։ Որտև եթե մարդը 5 հազար կամ 10 հազար դրամ տենալիս չի զարմանում, նա այլևս ընտրակաշառքով չի քվեարկի»,-սիսիանցի «հանդիսատեսին» անամոթության ահա այսպիսի մաստեր-կլաս է ցույց տվել ստահոդ «նոր Հայաստանի» ստահոդ վարչա(հրամայա)պետը։
Սա ասում է մեկը, ով կողմնորոշիչները կորցրած, խաբված, մոլորված «խեղճ» սիսիանցու ու մնացած աղքատ-հպարտների ականջներից մակարոնեղեն կախելով, ոսկի սարեր խոստանալով` նստեց գլխներիս, շատ արագ հաղթահարեց «խեղճությունը», այսինքն` աղքատությունը սեփական գրպանում (ավաղ, ո՛չ գլխում)։ Ու հիմա բոլոր ամբիոններից իրեն ճղելով՝ դիվադադար է անում բոլորիս, թե բա` 3-4 հազար դրամով ավելացրել եմ կենսաթոշակները, բյուջետային աշխատողների մի մասին կրճատելու գնով` բարձրացրել կրճատումից մազապուրծ քաղաքացիների աշխատավարձերը, 7,6 տոկոս տնտեսական աճ արձանագրել...
Առավելագույնը, ինչ կարողացել է անել ավտոմեքենաների սպեկուլյացիայի, ստվերից դուրս բերված, բայց այդպես էլ չստեղծված տասնյակ հազարավոր աշխատատեղերի և մեր բնական հարստություններն առաջանցիկ տեմպերով «հարստահարելու» հաշվին։
Երբ վարչապետի պաշտոնն զբաղեցնող անձն առանց կարմրելու զազրախոսում է մի նախագահի հասցեին, որի ժամանակ գրանցված ռեկորդային տնտեսական աճի համար Համաշխարհային բանկը Հայաստանին կովկասյան վագրի հետ համեմատեց, սա, կներեք, լկտիություն է` առանց սահմանների։
Համենայն դեպս հիշեցնենք` Քոչարյանի օրոք 7 տարի շարունակ` 2000-2008թթ., մեր երկրում ամեն տարի գրանցվում էր երկնիշ տնտեսական աճ`տեղ-տեղ հատելով 12-13 տոկոսի սահմանագիծը։ 2005-2007 թթ. արտագաղթը փաստացի կասեցված էր, և ներգաղթի միտում էր նկատվում` Հայաստան եկողների ու գնացողների հաշվեկշիռը` «սալդոն», փոխվել էր եկողների օգտին։
Աղքատության ցուցանիշն էապես կրճատվել է`1998թ. 56.1 տոկոսից 2006-ին հասել է 26.5 տոկոսի, ծայրահեղ աղքատների ցուցանիշը`21 տոկոսից 4.1 տոկոսի։ Ընդհանուր առմամբ` 1998-2008թ. աղքատությունը կրճատվել է մոտ 2 անգամ, ծայրահեղ աղքատությունը` 4.6 անգամ, և դրանից հետո քիչ է փոխվել. հետհեղափոխական 2018-ին աղքատությունը, պաշտոնական տվյալներով, կազմում էր 23,5 տոկոս` 2008-ի 27,6 տոկոսի փոխարեն։ Այսինքն`10 տարում, ներառյալ թավշյա «հրաշքի» առաջին տարին, նվազել է ընդամենը 4 տոկոսով։
Եվ սա այն դեպքն է, երբ մեկնաբանություններն իսկապես ավելորդ են. հասկացողը հասկանում է, իսկ «չհասկացողին» ոչնչով օգնել չենք կարող...
Անամոթության մաստեր կլաս Փաշինյանից
«Էն քաղաքական համակարգին ձեռ էր տալիս, որ քաղաքացին լինի խեղճ։ Որովհետև ինչքան խեղճ, էնքան լավ։ Սերժ Սարգսյանի և Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանությունը, նրանց պետք էր, որ մարդիկ հնարավորինս լինեն աղքատ։ Գիտե՞ք՝ ինչի։ Որ երբ ընտրությունների ժամանակ 10 հազար կամ 5 հազար դրամ ընտրակաշառք առաջարկեն, մարդը էնքան խեղճ լինի, որ 5 հազար դրամ տենալիս զարմանա։ Որտև եթե մարդը 5 հազար կամ 10 հազար դրամ տենալիս չի զարմանում, նա այլևս ընտրակաշառքով չի քվեարկի»,-սիսիանցի «հանդիսատեսին» անամոթության ահա այսպիսի մաստեր-կլաս է ցույց տվել ստահոդ «նոր Հայաստանի» ստահոդ վարչա(հրամայա)պետը։
Սա ասում է մեկը, ով կողմնորոշիչները կորցրած, խաբված, մոլորված «խեղճ» սիսիանցու ու մնացած աղքատ-հպարտների ականջներից մակարոնեղեն կախելով, ոսկի սարեր խոստանալով` նստեց գլխներիս, շատ արագ հաղթահարեց «խեղճությունը», այսինքն` աղքատությունը սեփական գրպանում (ավաղ, ո՛չ գլխում)։ Ու հիմա բոլոր ամբիոններից իրեն ճղելով՝ դիվադադար է անում բոլորիս, թե բա` 3-4 հազար դրամով ավելացրել եմ կենսաթոշակները, բյուջետային աշխատողների մի մասին կրճատելու գնով` բարձրացրել կրճատումից մազապուրծ քաղաքացիների աշխատավարձերը, 7,6 տոկոս տնտեսական աճ արձանագրել...
Առավելագույնը, ինչ կարողացել է անել ավտոմեքենաների սպեկուլյացիայի, ստվերից դուրս բերված, բայց այդպես էլ չստեղծված տասնյակ հազարավոր աշխատատեղերի և մեր բնական հարստություններն առաջանցիկ տեմպերով «հարստահարելու» հաշվին։
Երբ վարչապետի պաշտոնն զբաղեցնող անձն առանց կարմրելու զազրախոսում է մի նախագահի հասցեին, որի ժամանակ գրանցված ռեկորդային տնտեսական աճի համար Համաշխարհային բանկը Հայաստանին կովկասյան վագրի հետ համեմատեց, սա, կներեք, լկտիություն է` առանց սահմանների։
Համենայն դեպս հիշեցնենք` Քոչարյանի օրոք 7 տարի շարունակ` 2000-2008թթ., մեր երկրում ամեն տարի գրանցվում էր երկնիշ տնտեսական աճ`տեղ-տեղ հատելով 12-13 տոկոսի սահմանագիծը։ 2005-2007 թթ. արտագաղթը փաստացի կասեցված էր, և ներգաղթի միտում էր նկատվում` Հայաստան եկողների ու գնացողների հաշվեկշիռը` «սալդոն», փոխվել էր եկողների օգտին։
Աղքատության ցուցանիշն էապես կրճատվել է`1998թ. 56.1 տոկոսից 2006-ին հասել է 26.5 տոկոսի, ծայրահեղ աղքատների ցուցանիշը`21 տոկոսից 4.1 տոկոսի։ Ընդհանուր առմամբ` 1998-2008թ. աղքատությունը կրճատվել է մոտ 2 անգամ, ծայրահեղ աղքատությունը` 4.6 անգամ, և դրանից հետո քիչ է փոխվել. հետհեղափոխական 2018-ին աղքատությունը, պաշտոնական տվյալներով, կազմում էր 23,5 տոկոս` 2008-ի 27,6 տոկոսի փոխարեն։ Այսինքն`10 տարում, ներառյալ թավշյա «հրաշքի» առաջին տարին, նվազել է ընդամենը 4 տոկոսով։
Եվ սա այն դեպքն է, երբ մեկնաբանություններն իսկապես ավելորդ են. հասկացողը հասկանում է, իսկ «չհասկացողին» ոչնչով օգնել չենք կարող...
Լիլիթ Պողոսյան