Մի երկու օր առաջ Ազատության հրապարակով էի անցնում: Խաղաղ կեսօր էր: Օպերայի մերձակա սրճարաններն անխռով իրենց տեղերում էին՝ որպես ապացույց այն պնդումների, որ մեկ տարի առաջ հեղափոխական կառավարության ղեկավարի նշանակած «հեղափոխական» քաղաքապետ Հայկ Մարությանի միջոցով ձեռնարկած «կաֆեների ապամոնտաժման» աղմուկն ընդամենը ուղղված էր ոչ թե սրճարանապատման երևույթի դեմ, այլ կոնկրետ մեկ-երկու անձանց վատություն անելուն, նրանց անվան հետ կապված սրճարաններն ապամոնտաժելուն: Մանր դրսևորում է, իհարկե: Բայց դա «թավշյա՜, ոչ բռնի՜, ժողովրդակա՜ն հեղափոխության» ցցուն բնութագրիչ է:

Այն «հեղափոխության», որին, ըստ հեղափոխապետ Փաշինյանի, պարզվում է, տեղի ունենալուց երկու տարի անց էլի պետք է «այո» ասել»: Եվ դա ի՞նչ «հեղափոխություն» է, առհասարակ, որին տարին մեկ «այո» ասելու անհրաժեշտություն է ծագում: Այն էլ, ոչ թե ծագում է, այլ արհեստականորեն հրահրվում իշխանության ամենավերին մասից:

Մի անգամ «հեղափոխությունը» 2018-ի ապրիլի 23-ին տեղի ունեցավ, հետո՝ մայիսի 8-ին, երբ Փաշինյանին վարչապետ կարգեցին: Հետո, պարզվեց, որ նույն տարվա սեպտեմբերին Երևանի ավագանու արտահերթ ընտրություններին է պետք «այո» ասել։

Քիչ անց մի հատ էլ 2018-ի դեկտեմբերին է պետք «հեղափոխություն» անել՝ արտահերթ ԱԺ ձևավորել: Ընտրողների ընդհանուր թվի մոտ 45 տոկոսը գնացին, ու այդ 45-48 տոկոսի մոտ 70 տոկոսը հպաաա՜րտ ասաց՝ «այո»:

Հիմա պարզվում է՝ Նիկոլ Փաշինյանին կենսականորեն անհրաժեշտ է, որ մի հատ էլ ապրիլի 5-ին քաղաքացիները գնան ու «այո» ասեն... «հեղափոխությանը»:

Կներեք, բայց սա արդեն նույնիսկ «երկրորդ թարմության թառափ», այսինքն՝ «հեղափոխություն» չէ: Սա «երրորդ թարմությունից» էլ այն կողմ է: Եվ ահա, այդ «նեխած թառափը» սաղացնում են դյուրահավատ ու տեղի ունեցողի մեջ խորամուխ լինելու ցանկություն չունեցող «պողոսների» վրա:

Չէ, օբյեկտիվորեն հասկանալի է, որ Նիկոլ Փաշինյանին իշխանությունը պահելու համար իսկապես էլ կենսականորեն անհրաժեշտ է, որ շարունակաբար «հեղափոխական վիճակ» լինի: Իրեն պետք է, որ տարին գոնե մեկ անգամ հասարակության մեջ ընտրապայքարային, «տնտեսական հեղափոխության», «հակահեղափոխականների դեմ», «սաբոտաժնիկների դեմ» ու նման բոլշևիկական տարբերակներով տրամադրություններ արմատավորվեն, կեղծ կամ փոխնակ (суррогат) սպասումներ ձևավորվեն: Ասենք այս տարբերակով, թե՝ «մինչև ԱԺ արտահերթ ընտրություններ չլինեն, ներդրումներ չեն լինի»: Գլուխը՝ քարը, որ ԱԺ արտահերթ ընտրություններին հաջորդած գրեթե մեկուկես տարին Հայաստանի տնտեսությունը «ներդրումային քաղցի» պայմաններում է գոյատևում:

Հիմա էլ, Սահմանադրական դատարանի 7 դատավորների նկատմամբ հաշվեհարդար տեսնելը, օրենքի խախտմամբ նրանց ՍԴ-ից հեռացնելը փաթեթավորել են որպես «Սահմանադրության փոփոխությունների հանրաքվե»: Բայց հո չե՞ն կարող այդպես ձևակերպել: Ուստի երևակայական հեքիաթ է հորինվել, թե բա՝ «հեղափոխությանն ասում ենք՝ այո»: Թե բա՝ «գիտե՜ք, հեսա ի՛նչ փոփոխություններ են լինելու»:

Գիտենք. ՀՀՇ-ի ժամանակներից հայտնի ու տխրահռչակ մեկին բերելու եք ու կարգեք ՍԴ նախագահ կամ նման մի բան: Դա ոչ թե հեղափոխություն է, այլ քարթու ռևանշիզմ: Այնպես որ, դուք իշխանափոխությանը, ձեր մատուցմամբ՝ «հեղափոխությանը» ոչ թե այո եք ասելու, այլ՝ ասելու եք... ալյոոո՜:

Առհասարակ, հեղափոխությանն ով «այո» ասելու մղում ուներ, երկու տարի առաջ արդեն ասել է դա: Ու որպես ի՞նչ պիտի մարդը դրանից երկու տարի անց գնա ու իշխանության ղեկին հայտնվածներիդ անհատական ու խմբակային շահին ասի՝ «այո»:

Նախորդ անգամ ասած «այո»-ի սպասումներն արդարացա՞ն: Ինչի՞ն ասեն այո: Նախարարների ու թավշյա նորաթուխ պաշտոնավորների առասպելական պարգևավճարների՞ն ու կիսաթաքուն կրկնապատկված ռոճիկների՞ն ասեն այո: Նոր կարգավիճակից այդպես զարմացած էլ մնացած «հեղափոխական» պաշտոնավորներիդ ու պատգամավորներիդ անվերջանալի թանկանոց գործուղումների՞ն ասեն այո: Պետական բյուջեի միջոցները նման «տոնածառների» ու «թիթեռ նկարելու» վրա մսխելո՞ւն ասեն՝ այո:

Ի վերջո, հնարավոր է, որ ընտրողների ընդհանուր թվի կեսի կեսը գնա ու վարչապետական «այո»-ի կապրիզն էլ կատարի: Բայց, զուտ որպես հուշում. նախ՝ այդ «այո»-ն թանկ է նստելու ոչ միայն բյուջեի վրա, այլև ձեր հետագա քաղաքական ճակատագրի: Դա լինելու է այն «այո»-ն, որից հետո անխուսափելիորեն ասվելու է «չաո՜»:

Արմեն Հակոբյան