Հայտնի ու ակնհայտ է. վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ընտրություններ ու ընտրարշավներ շատ-շատ է շատ է սիրում: Բնական է. նախընտարական հարայ-հրոցի ու ընտրարշավի, նախընտրական քարոզչության ընթացքում ձևավորվում է այն միջավայրը, որտեղ նա իրեն զգում է ինչպես ձուկը՝ ջրում: Նախընտրականն այն աղմկոտ միջավայրն է, որտեղ նա կարող է դրսևորվել ու ռեալիզացնել իր հիմնական տաղանդը և ունակությունները: Պոպուլիստի տաղանդը: Ու, հա, երկար-բարակ նյարդագրգիռ ճառելու հունարը: Դա հիմնական բանն է, որ նա համեմատաբար լավ է կարողանում անել՝ ի տարբերություն մնացած ամեն ինչի:

Եվ ինչպիսի՜ ստեղծագործական, սորոսականները կասեին՝ կրեածի՜վ մոտեցումներ:

Է՛լ գարաժների տանիքներին ձեռքի բարձրախոսով թռվռալ, է՛լ տնետուն ընկնել, տո տեղն եկած ժամանակ հենց ոստիկանական փշալարերի վրա նետվել ու խարիզմատիկ վնասվածք ստանալ, է՛լ հակառակորդի նախընտրական շտաբը գրոհել ու ընտրակաշառքի ցուցակներ բացահայտել: Դե, նախընտրական հանրահավաքի ամբիոնից ԱԱԾ-ին ու ոստիկանությանը կարգադրություններ տալու մասին էլ չասած:

Ի դեպ, ընտրակաշառքի մասին:

Ապրիլի 5-ի հակասահմանադրական հանրաքվեին ընդառաջ, ընտրակաշառքի հարցն իշխանությանն ու իր քարոզիչներին ամենից շատն է անհանգստացնում, կարծես թե: Եթե չանհանգստացներ, իշխանության պանծալի ու քանքարալից ներկայացուցիչներն ու բացահայտ կողմնակիցներն օրումեջ մերկապարանոց տեղեկույթ չեն տարածի, թե բա՝ հասե՜ք, փրկե՜ք, «ոչ»-ի շտաբները 10 հազարական դրամ ընտրակաշառք են բաժանում խալխին:

Մի աղմո՜ւկ, մի աղաղա՜կ: Ու՝ ոչ մի կոնկրետ փաստ, ոչ մի, թեկուզ գեոլոկացիոն, հստակեցում, թե որտե՞ղ են բաժանում, ո՞վ, ո՞ւմ: Դա, այսինքն՝ ընտրակաշառքը քրեորեն պատժվող արարք է, ուստի նախ պետք է իրենց ոստիկանությանն ու ԱԱԾ-ին դիմեն, եթե տեղեկություններ ունեն իշխանականները, այլ ոչ թե հապճեպորեն վազեն հարցազրույց տալու կամ սոցցանցային գրառումներ տարածեն՝ վիրուսից էլ բեթար:

Եվ ինչո՞ւ է Նիկոլ Փաշինյանը՝ իր իշխանական քարոզիչներով հանդերձ, այդպես իրար խառնվել: Ինչո՞ւ չհիշել սեփական անցյալն ու փորձը, և բյուջեի միջոցների հաշվին ընտրակաշառք չխոստանալ նույն ընտրողներին... ընտրակաշառքն արմատախիլ անելու համար (տե՛ս կից տեսանյութը):

Մոռացե՞լ եք: Պարոն Փաշինյա՞նն էլ է մոռացնել: Սիրով հիշեցնենք:

Եվ այսպես. 2017 թվական, մայիս, Երևանի ավագանու ընտրություններում «Ելք» դաշինքի ցուցակը գլխավորող, համանուն խմբակցության ղեկավար, ԱԺ պատգամավոր Նիկոլ Փաշինյանը բառացիորեն հայտարարում է, որ Երևանի ավագանիում մեծամասնություն ձևավորելուց հետո Երևանի բյուջեում ներառելու են նոր հոդված, որը կոչվելու է՝ «Սոցիալական աջակցություն՝ ընտրակաշառքի հարկադրվող քաղաքացիներին»: Ասում է. «Խոսքն այն մասին է, որ այն քաղաքացիները, որ Երևանի ավագանու ընտրություններում մեր հաղթանակից հետո համապատասխան դիմում կներկայացնեն Երևանի քաղաքապետարան և կասեն, որ իրենք հրաժարվել են ընտրակաշառքով քվեարկելուց, այդ քաղաքացիները կոնկրետ չափի սոցիալական աջակցություն կստանան: Եվ ես կարող եմ նույնիսկ մեր նախնական հաշվարկներով մոտավորապես (ասել, որ) 15 հազար դրամի չափով օգնություն կստանան, և դա կլինի Երևանի քաղաքային բյուջեի ծախսային նոր հոդված, որը միտված է Հայաստանում արատավոր դարձած ընտրակաշառքների պրակտիկան վերացնելու...»:

Չէ, բայց նման հայտարարություն անելու համար պետք է հենց պոպուլիստի ու ամեն ինչ գլխիվայր շրջելու փաշինյանական տաղանդն ունենալ:

Ընտրակաշառքն արմատախիլ անելու անվան տակ, Նիկոլ Փաշինյանը... մի 50 տոկոսով ավելի գումարի չափով ընտրակաշառք է խոստանում, դա փաթեթավորելով բյուջեի վրա:

Կապ չունի, թե ինչպես էր Փաշինյանը այն ժամանակ դա փաթեթավորում, քանզի իր այդ հայտարարությունն արդեն ընտրակաշառքի երևույթ է: Դա միայն մենք չենք ասում, այլ ՀՀ գործող Ընտրական օրենսգրքի 4-րդ գլխի 19-րդ հոդվածի 6-րդ կետը, որի համաձայն, «Նախընտրական քարոզչության ժամանակ թեկնածուներին, ընտրություններին մասնակցող կուսակցություններին արգելվում է անձամբ կամ նրանց անունից կամ որևէ այլ եղանակով «ընտրողներին անհատույց կամ արտոնյալ պայմաններով տալ (խոստանալ) դրամ, սննդամթերք, արժեթղթեր, ապրանքներ կամ մատուցել (խոստանալ) ծառայություններ»: Հասկանո՞ւմ եք, ընտրողներին դրամ խոստանալն էլ է արգելվում: Իսկ Նիկոլ Փաշինյանը հենց այդ էլ անում էր՝ 15 հազարի կարգի դրամ խոստանալով այն ընտրողներին, որ կգան ու ընդամենը կասեն, որ իրենք ընտրակաշառքով են քվեարկել: Շատ խնդալու մոտեցում է, իհարկե:

Ի դեպ, 2017-ին չստացվեց, իսկ այ, 2018-ին Նիկոլ Փաշինյանի ու կարգին Հայկոյի «Իմ քայլը» լա՜վ էլ մեծամասնություն ունեցավ Երևանի ավագանիում: Ինչո՞ւ դրանից մեկ տարի առաջվա ընտրակաշառքային խոստումը չկատարեցին: Դրանից էլ հարմար պա՞հ: Թե՞ այն սոցիալապես անապահով կարծեցյալ ընտրակաշառվողները լրիվ սոցիալապես գերապահով են դարձել արդեն:

Վերադառնանք ապրիլի 5-ի հակասահմանադրական հանրաքվեին: Ի՞նչն է խանգարում, որ մի հատ էլ այսօր Նիկոլ Փաշինյանը խոստանա, որ պետության բյուջեում փոփոխություն կանեն, միջոցներ կհատկացնեն «այո» ասելու կամ «ոչ» չասելու համար ընտրողներին էդպես մի 15 հազարական դրամով ընտրակաշառելու նպատակով: Երևի «ոչ»-ի շտաբի հասցեին տարածվող հերյուրանքների ենթատեքստը դա՞ է, Նիկոլ Փաշինյանն «այո»-ի համար փո՞ղ է բաժանելու: Թե՞ կասեք, բյուջեն պետական է:

Իսկ մի՞թե Փաշինյանի համար դա խնդիր է: Չէ՞ որ նա պարգևավճարների տեսքով յուրօրինակ ընտրակաշառք իր թիմակիցներին արդեն բաժանում է։

Բնութագրական է, որ ընտրակաշառքի մասին հենց Փաշինյանի իշխանականներն են աղմկում: Այն Փաշինյանի, որ 1 տարի 3 ամիս առաջ համարյա 70 տոկոս ձայն են ստացել ԱԺ գերարտահերթ ընտրություններում: Այն Փաշինյանի, որ այնքան սիրում է ամբողջ ժողովրդի անունից հանդես գալ ու ասել՝ սիրում եմ բոլորիդ: Պատկերացնո՞ւմ եք, թե որքա՜ն չեն վստահում ժողովրդին, որքա՜ն վատ կարծիքի են այդքան սիրելի ժողովրդի մասին: Հպա՜րտ քաղաքացու մասին։

Արմեն Հակոբյան