Իրերը պետք է իրենց անվանումներով կոչել։ «Վերադարձնենք թալանածը ժողովրդին» կարգախոսի ներքո Հայաստանում փորձ է արվում իշխող ուժի համար ապահովել կապիտալի նախնական կուտակում՝ սեփականության լայնամասշտաբ վերաբաշխման միջոցով։

«Հպարտ» քաղաքացիներն այս խաղում ընդամենն օգտագործվող և մանիպուլացվող նյութ են։ Նրանց խաբում են ճիշտ այնպես, ինչպես խաբել են բոլոր ժամանակների հեղափոխականները հարյուրամյակներով։

«Ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման մասին» գայթակղիչ վերնագիրն ունեցող ՀՀ օրենքի նախագիծը խորհրդարան է բերվել կապիտալը մեկ մարդու ձեռքում կենտրոնացնելու և իշխանությունը յուրացնելու նպատակով։ Մնացածը հեղափոխական դեմագոգիա է։ Ամբոխահաճո պաթոս։

Փաստորեն, հետսովետական տարածքում ինչ հեղափոխություն էլ անում են, վերջում բոլշևիկյան է ստացվում։ Մերը բացառություն չի կազմում։ Պարզապես «թղթաբանությունն» է այլ։

Թալանածը ժողովրդին վերադարձնելու, ավելի կոնկրետ՝ «հողը՝ գյուղացուն և գործարանը՝ բանվորներին» տալու լոզունգներով սրանից 100 տարի առաջ հանդես եկան բոլշևիկները (որոնք, ի դեպ, նաև խաղաղություն էին քարոզում և իշխանության գալուն պես դավաճանեցին ռուսական շահերին), սակայն տեղի ունեցավ ճիշտ հակառակը։

Սկզբում հետապնդում էին ցարականներին։ Դա դուր էր գալիս «հպարտ» մուժիկին։ Հետո ընկան էսեռների, կադետների, բուրժուաների, սպիտակների, մենշևիկների ու մյուսների հետևից։ «Հպարտ» մուժիկը կրկին ծափահարում էր ու սպասում, որ իրեն փայ է հասնելու։

Այնուհետև հերթը հասավ հեղափոխականների մեջ հակահեղափոխականներ փնտրելուն և գնդակահարելուն։ Մուժիկը դուխով ծափ էր տալիս, բայց կյանքը դրանից չէր լավանում։

Երբ վերջում եկան ու «հպարտ» մուժիկից տարան իր միակ կովը՝ զուգահեռաբար կուլակ հռչակելով նրան, արդեն ծափ տվող չկար. մյուս մուժիկներինն էլ էին տարել։

Կուլակաթափությունը սովի մատնեց բոլշևիկների կառավարած երկիրը։

«Հպարտ» մուժիկի համար կուլակաթափության ողբերգական ու դաժան հետևանքները փայլուն նկարագրված են Միխայիլ Շոլոխովի «Поднятая целина» վեպում։

Հիմա մեր օրերի սեմյոնդավիդովները և նագուլնովները փորձում են հոգեդարձ անել բոլշևիզմը, ավելի ստույգ՝ դրա գավառական ու գռեհիկ տարբերակը։ Արդյունքները նույնն են լինելու։ Միգուցե՝ ավելի վատը։

Եթե մեր թշնամիները փորձեին ներսից պայթեցնել Հայաստանի տնտեսությունը և որպես հետևանք՝ թուլացնեին բանակն ու փլեին մեր անվտանգության համակարգը, ապա սեփականության իրավունքի փաստացի ոչնչացման ու նեոբոլշևիզմի ոգով այդ օրենսդրական նախագիծը պետք է բերեին ԱԺ։

Եթե այդ նախագծին գումարում ենք նաև բանկային գաղտնիքի դե ֆակտո վերացման նախաձեռնությունը, ապա պարզ է դառնում, որ Հայաստանը լրջագույն խնդիրների առաջ է կանգնած և կանգնելու։

Սեփականությունը վերաբաշխելու և բիզնեսը կենտրոնացնելու իշխանության այս քայլը բառիս բուն իմաստով ոչնչացնելու է ներդրումային միջավայրը, ապահովելու է կապիտալի փախուստ և տնտեսաքաղաքական կոլապս։ Հանրությունը պառակտվելու և թշնամանալու է սերունդներով։ 25 միլիոն դրամից ավելի գույք ունեցողները իշխանությունների հրահրմամբ թիրախավորվելու են և հայտնվեն մեղավորության կանխավարկածի սրի տակ։

Բոլշևիկներն ասում էին, որ պետք է իմպերիալիստական պատերազմը վերածել քաղաքացիականի։ Արդյունքում՝ երկիրը վերածվեց արյան բաղնիքի։ Սրանք մի փոքր այլ բառերով նույնն են քարոզում։ Պատահական չէ, որ այս իշխանությունը կեղծ խաղաղություն է քարոզում («մեր զինվորները զոհվել են հանուն ոչնչի») և ուզում է բավարարել նաև Ադրբեջանի ժողովրդին, բայց երկրի ներսում ամենուրեք թշնամիներ, դավադիրներ ու հակառակորդներ է փնտրում։

Դրսում խաղաղության աղավնի դարձած, իսկ ներսում ագռավի պես չար լուր բերող «թավշյա» ժանտախտի «վկաները» սիրո խոստումների տակ ատելություն են տարածում։ Ստեղծվում է «սիրո» բռնապետություն։

Ամբոխավարական ու պոպուլիստական սկզբունքներով առաջնորդվող տիրանիա կառուցելուն է միտված նաև դատական համակարգի ամբողջական սեփականաշնորհման քաղաքականությունը։

Ես համոզված եմ, որ Հայաստանում բռնապետական ռեժիմ կառուցելու ռեսուրս չկա, և այս ամենը հանգեցնելու է տնաբույծ նեոբոլշևիկների պարտությանը։ Սակայն բռնապետություն կառուցելու փորձն անգամ լրջորեն կարող է վնասել մեր երկրին և արդեն իսկ վնասում է։

Սրանք գնում են հզոր ցնցումների ճանապարհով։ Ճանապարհ, որի հարցում կան նաև արտաքին շահագրգիռ ուժեր։

Իրենց պետք են հզոր ցնցումներ, իսկ մեզ՝ հզոր Հայաստան։ Երկրորդը հաստատ լինելո՛ւ է։ Հարցը գնին է վերաբերում, որը մենք վճարում ենք այս ընթացքում։

Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից