Ժամանակին կայսերական նվաճող ազգ ենք եղել, այնքան տարածքներ նվաճեցիք ու բնակչություն ձուլեցինք, որ պետականության կորստից 1000 տարի անց էլ ինչքան մսխում էինք հին նվաճումները, մինչև վերջ չպրծացրեցինք:

Հետո մեր հետ ինչ-որ բան կարատվեց, անցյալի փառքը փչացնում է զգոնությունը կորցրած ազգերին, ցուցաբերեցինք հոգնածություն և կոմֆորմիզմ, ու մենք նվաճողից վերածվեցինք նվաճվողի (այն պարագայում, երբ աշխարհը չէր փոխվել՝ նվաճողները շարունակում էին ու մինչ օրս շարունակում են նվաճել), ինչը հանգեցրեց պետականության կորստի, իսկ արդյունքում նաև ազգային աղետի, և միմիայն պատահականությամբ ազգը ողջ կազմով չբնաջնջվեց:

Արցախյան ազգային-ազատագրական շարժումը մեզ, կարծես թե, որոշակիորեն ուշքի բերեց, և մենք նորից փորձարկեցինք նվաճողի դափնիները, արդյունքում ազատագրելով ոչ միայն Արցախը՝ իր շրջակա տարածքներով, դեռ հակառակորդի ագրեսիայի հիմնական կենտրոններից Աղդամն էլ վերածեցինք քարակույտի՝ որպես մեր նեոնվաճողականության նոր քաղաքականության խորհրդանիշ:

Սակայն, ցավոք, հոգնածության ու կոմֆորմիզմի հին բացիլները ներից սկսեցին պատել Հայոց օրգանիզմը, և հասարակության ինչ-որ հատված մոլագարորեն ատում է իր մեջ հայի նվաճող տեսակը՝ փորձելով մեկ րոպե շուտ ձերբազատվել Արցախյան նվաճումներից, բայց չեմ կարծում, թե դա այս անգամ կհաջողվի՝ հասարակությանը հիմնական զանգվածը առել է նվաճող ազգի համը:

Այն հաշվարկը, որ հայ ազգը տենչում է ամեն գնով խաղաղության, ներկայիս հասարակության մեջ չունի պարարտ հող, հայ ազգի պասիոնար հատվածը տենչում է փառքի և նոր նվաճումների...

Արգիշտի Կիվիրյանի ֆեյսբուքյան էջից