Նիկոլի սրտի դատաիրավական համակարգից անաչառություն ակնկալելը, գոնե այն դեպքերում, երբ խոսքը վերաբերում է Նիկոլին ու իր «երդվյալ թշնամիներին», իր հետ քայլածներին ու փոխկապակցված անձանց, առնվազն միամտություն է։

Նման բան չկա։ Ու չի լինի, այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի եկել իսկական հեղափոխությունն ու սրբել-տարել «թավշյա հեղափոխության» ալիքով փրփուրի պես ջրի երես ելած տնաբույծ հեղափոխականներին։

Առիթ ունեցել ենք արձանագրելու, որ իմքայլական տարբեր պաշտոնյաների ապօրինությունների, հայտարարագրած ու չհայտարարագրած գույքի եւ եկամուտների «օրինականությունը» վիճարկող բազմաթիվ հրապարակումներ եւ հանցագործության մասին հաղորդումներ մնում են անարձագանք։

Դրանցից որեւէ մեկին ընթացք չի տրվել եւ չի տրվում։ Անգամ Նիկոլի եւ իր թրաշամանուկների հետ դե յուրե առնչություն չունեցող գործ տվող պատգամավորի`փաստաթղթեր կեղծելու միջոցով բանակից ծլկած Բաբաջանյան Արմանի շքեղ առանձնատան «ծագումը» եւ իր թանկարժեք կայքի (թերթի) ֆինանսավորման աղբյուրները պարզելու մասին Վարդուհի Իշխանյանի դիմումից ձեն-ձուն չկա։ Կարող ենք ենթադրել, որ դրան էլ ընթացք չի տրվի` ԱԱԾ-ն ու ՀՔԾ-ն պե՞տք է վարձահատույց լինեն «թանկագին» ինֆորմատորի ծառայությունների դիմաց` աչք փակելով նրա կյանքի եւ գործունեության ստվերոտ կողմերի վրա, թե՞ չէ։

Արարատ Միրզոյանի կատարած առերեւույթ հանցագործության` փոխվարչապետի իրավասությունները վայր չդրած` փաստացի զբաղեցնելով այդ պաշտոնը, ԱԺ նախագահ ընտրվելու եւ խորհրդարանի խոսնակի լիազորություններ ստանձնելու վերաբերյալ հաղորդագրությունն առավել եւս մնաց անպատասխան` օդում կախված վիճակում։

Օրերս տեղեկացանք, որ ՀՔԾ-ն առանց որեւէ լուրջ հիմնավորման` ձեռքի հետ, մերժել է «Քաղաքացիական գիտակցություն» ՀԿ նախագահ Նարեկ Սամսոնյանի դիմումը` օրենքով իրեն չամրակցված գույքը (նախագահ Սերժ Սարգսյանի նախկինում զբաղեցրած ամառանոցը) ապօրինաբար զավթելու հատկանիշներով Նիկոլ Փաշինյանի դեմ քրեական գործ հարուցելու պահանջով. հայտարարություն է տարածել, ըստ որի` դրանում «հանցագործության փաստի մասին տեղեկություններ» չկան։

Այն, որ վարչապետի պաշտոնն զբաղեցնող անձը կոպտորեն խախտել է «Պաշտոնատար անձանց գործունեության ապահովման, սպասարկման և սոցիալական երաշխիքների մասին» ՀՀ օրենքը, որով հստակ սահմանված է, թե կառավարական «դաչաների» որ մասնաճյուղը կարող է տնօրինել Նիկոլն՝ իր բազմամարդ ընտանիքով, ինչը, ի դեպ, փաստացի ընդունել է նաեւ Փաշինյանը` օրենքը դե ֆակտո իրավիճակին համապատասխանցնելու, այսինքն` իրեն չպականող տարածքը գրավելու փաստը հետին թվով օրինականացնելու գործընթաց նախաձեռնելով, հաշիվ չէ։ Դա, «բնականաբար», Նիկոլի սրտի ՀՔԾ-ի համար հիմք չէ` օրինախախտին պատասխանատվության կանչելու համար։

Նիկոլի կամակատար իրավապահ համակարգի ճչացող կամայականությունների ամենաթարմ օրինակը 2 ամիս առաջ Եղեգնաձորում փոխգնդապետ Արա Մխիթարյանին դաժան ծեծի ենթարկելու փաստի առթիվ հարուցված քրեական գործի մասին Քննչական կոմիտեի տարածած հայտարարությունն է` առ այն, որ իմքայլական մարզպետը` Տրդատ Սարգսյանը, միջադեպի ժամանակ դեպքի վայրում չի եղել։ Դա անամոթ սուտ է, պնդում է կոմայի մեջ գտնվող փոխգնդապետի եղբայրը` դեպքին ականատես 4 սպաներ ցուցմունք են տվել, որ մարզպետը ոչ միայն դեպքի վայրում է եղել, այլեւ հանգիստ հետեւել է իր ոչ բարով օգնականի` Հարություն Գրիգորյանի գործողություններին. «Սպաները նույնիսկ մարզպետի հետ կանգնած զրուցել են. նա ներկա է եղել ու չի կանխել ծեծկռտուքը»։

«21-րդ դարի նոր Հայաստանի» վնգստացող իրավապահ համակարգից հետ չի մնում նաեւ Նիկոլի թեթեւ ձեռքով այլեւս ամբողջությամբ «վնգստացող արդարադատության» չափորոշիչների մեջ հարմարավետ տեղավորված դատական համակարգը։ Ինչպես ասում են` մի տնից են, մի հալի են. թե՛ մեկը, թե՛ մյուսը մոռացել են օրենքի եւ օրինականության մասին, հատկապես` երբ բանը հասնում է «Ռոբերտ Քոչարյանի եւ մյուսների վրա» սպիտակ թելերով կարված շինծու գործին։

Սահմանադրական դատարանի հայտնի որշումից հետո, որով արձանագրվում էր Քոչարյանի նկատմամբ կալանքը կիրառելու հակասահմանադրականությունը, այստեղ, կարելի է ասել, «չեպեներ» չեն գրանցվել. բոլոր որոշումները կայացնում է անձամբ Փաշինյանը, իսկ դատավորների (դատախազների, քննիչների) գործը պատրաստի «որոշումները» վավերացնելն է։

Ա՛յս տրամաբանությամբ է, որ ՀՔԾ քննիչները եւ մեղադրանքը պաշտպանող դատախազները գործի նյութերից ծաղկաքաղ անելով` մեղադրական եզրակացության մեջ «ամրագրում» են միայն այն, ինչը բխում է մեղադրանքի շահերից, մնացածը «խնամքով» թաքցնում են թե՛ պաշտպանական կողմից, թե՛ դատարանից, որին այդ «մանրուքները» չեն էլ հետաքրքրում։ Օրինակ` դեպքերին ականատես երեք ոստիկանների ցուցմունքներից «ընտրում» են միայն մեկը. այն, ինչ, իրենց կարծիքով, հիմնավորում է մեղադրանքը, եւ յոթ կողպեքի տակ պահում այն ցուցմունքները, որ կարող են մեկնաբանվել «մեղադրյալ Քոչարյանի» օգտին։

Քոչարյանի գործով մինչ օրս կայացված դատական ակտերից մեջբերումներ անելով` «մոռանում» են հիշատակել նախագահի իրավունքների խախտումն արձանագրող հատվածները։ Դեռ մի բան էլ, երբ պաշտպանական կողմը մատնացույց է անում այդ խախտումները, հակադարձում են. «Դա ձեր կարծիքն» է։

Նույն կերպ, 2008թ. փետրվարի 23-ի հայտնի խորհրդակցության եւ Պաշտպանության նախարարի բազմաչարչար 0038 հրամանագրի «մասով» հարցաքննված 15 վկաներից 14-ի ցուցմունքները «հեռատեսորեն» շրջանցելով՝ մեղադրանքի հիմքում դնում են բացառապես մեկ վկայի (Քոչարյանի դեմ զուտ մեկնաբանության կամ սեփական սուբյեկտիվ ընկալումների մակարդակով ցուցմունք տալու համար Փաշինյանի խորհրդական նշանակված Արշակ Կարապետյանի) ասածը, թե՝ «իր իմանալով» փետրվարի 23-ին Քոչարյանը «փաստացի» ռազմական դրություն է մտցրել` բանակն իբր ներքաշելով քաղաքականության մեջ, դրանով իսկ` «տապալել» սահմանադրական կարգը։

Սա՛ է «ժողովրդավարության բաստիոն նոր Հայաստանի» դատաիրավական համակարգի դեմքը` նիկոլական ստահոդ արդարադատության «պերճանքն» ու թշվառությունը...

Լիլիթ Պողոսյան