Արցախի մեջտեղում գտնվող Ռև գյուղի կեսը հանձնվել է, վրեքներդ խաբար չկա
Ասկերանի շրջանի Ռև գյուղը նախկին 200 բնակչի փոխարեն հիմա ունի 83 բնակիչ: Ես մի պարզ ճշմարտություն եմ ուզում ձեզ ասել, որը, չգիտես ինչու, դեռ չի եղել քաղաքական դիսկուրսի մեջ:
Արցախը Հայաստանի կեսի չափ տարածք ունի, բայց բնակչությունը Երևանի Արաբկիրից մի փոքր է ավելի: Ու մինչդեռ Երևանում քննարկում են հակամարտության լուծման հնարավոր սցենարները, այն փաստացի լուծվում է: Արցախը հետզհետե վերադառնում է Ադրբեջանի կազմ: Որովհետև, կրկնում եմ, Ռև գյուղում մնացել է 83 բնակիչ: Փաստացի էս հողերը 60 տոկոսով հանձնված են:
Էս ամեն ինչը Կաֆկայի պատմվածքներից մեկը ոնց որ լինի: Մինչդեռ մի ամբողջ ժողովուրդ որոշում էր՝ ով է հող հանձնող, ով է հող պահող, մի օր զարթնում են ու տեսնում, որ հողերն արդեն վաղուց հանձնվել են ու հանձնողը հենց էդ ժողովուրդն է:
Ասեմ էլ ավելի սարսափելի բան. փաստացի Հակոբյան Աննան ճիշտ էր, իսկ մենք՝ սխալ: Մեր զինվորները իրոք հանուն ոչնչի են զոհվում: Ով կարա բացատրի, հանուն ինչի՞ է զոհվում Ռևը պահող զինվորը, եթե Ռևում մեկ է մարդ չի ապրում: Չկա մարդ, չկա Ռև:
Ու էս ֆոնին, երբ տեսնում եմ արևմտյան Հայաստանի համար մարտնչող մեր հայրենակիցների հրճվանքը հերթական բանաձևի առնչությամբ, էլ ավելի է խորանում հոգուս մեջի դիսոնանսը: Ո՞վ կարա ինձ բացատրի, ինչո՞վ է նիսիա Կարսը ավելի լավ, քան նաղդ Ռևը: Ինչու են Կարսը վերադարձնելու համար միլիոններով փող ծախսում, իսկ Ռևն անտեսում: Զուտ, որովհետև հայկական հարցը Թուրքիայի դեմ օգտագործվելիք հարմար գործի՞ք է... է Արցախն էլ ավելի հարմար է, էն տարբերությամբ, իհարկե, որ այստեղ մարդիկ չեն սիրում գործիք լինել, իսկ մեր արևմտյան բարեկամները երևում է՝ գործիք լինելու հետ խնդիր չունեն:
Լավ, ասենք, նախկինում նենգ բռնապետական ռեժիմի պատճառով էիք հող հանձնում, գնում: Անասուն տրամաբանություն է իհարկե, բայց դե դա էր պատրվակը: Հիմա, բա խի՞ չեք ետ գրավում նույն Ռևը... Բաքուն ու Ստամբուլը հլը մի կողմ դնենք, Ռևը ե՞րբ եք հետ գրավելու այ ձեր` Գլենդելներում, Ռաստովներում ու Սարյանի փաբերում ու գինետներում հանգրվանած բազմաչարչար հոգիների ցավը տանեմ: Արցախի մեջտեղում գտնվող Ռև գյուղի կեսը հանձնվել է, վրեքներդ խաբար չկա... ընկել, ինչ–որ 800 հեկտարի ձեռը գործիք եք դարձել:
Լավ, տո Ռևի հերն էլ անիծած, կարա՞ք գոնե, ասենք, Հրազդանը պահեք, գոնե էն, ինչ մնացել է Հրազդանից:
Արցախի մեջտեղում գտնվող Ռև գյուղի կեսը հանձնվել է, վրեքներդ խաբար չկա
Ասկերանի շրջանի Ռև գյուղը նախկին 200 բնակչի փոխարեն հիմա ունի 83 բնակիչ: Ես մի պարզ ճշմարտություն եմ ուզում ձեզ ասել, որը, չգիտես ինչու, դեռ չի եղել քաղաքական դիսկուրսի մեջ:
Արցախը Հայաստանի կեսի չափ տարածք ունի, բայց բնակչությունը Երևանի Արաբկիրից մի փոքր է ավելի: Ու մինչդեռ Երևանում քննարկում են հակամարտության լուծման հնարավոր սցենարները, այն փաստացի լուծվում է: Արցախը հետզհետե վերադառնում է Ադրբեջանի կազմ: Որովհետև, կրկնում եմ, Ռև գյուղում մնացել է 83 բնակիչ: Փաստացի էս հողերը 60 տոկոսով հանձնված են:
Էս ամեն ինչը Կաֆկայի պատմվածքներից մեկը ոնց որ լինի: Մինչդեռ մի ամբողջ ժողովուրդ որոշում էր՝ ով է հող հանձնող, ով է հող պահող, մի օր զարթնում են ու տեսնում, որ հողերն արդեն վաղուց հանձնվել են ու հանձնողը հենց էդ ժողովուրդն է:
Ասեմ էլ ավելի սարսափելի բան. փաստացի Հակոբյան Աննան ճիշտ էր, իսկ մենք՝ սխալ: Մեր զինվորները իրոք հանուն ոչնչի են զոհվում: Ով կարա բացատրի, հանուն ինչի՞ է զոհվում Ռևը պահող զինվորը, եթե Ռևում մեկ է մարդ չի ապրում: Չկա մարդ, չկա Ռև:
Ու էս ֆոնին, երբ տեսնում եմ արևմտյան Հայաստանի համար մարտնչող մեր հայրենակիցների հրճվանքը հերթական բանաձևի առնչությամբ, էլ ավելի է խորանում հոգուս մեջի դիսոնանսը: Ո՞վ կարա ինձ բացատրի, ինչո՞վ է նիսիա Կարսը ավելի լավ, քան նաղդ Ռևը: Ինչու են Կարսը վերադարձնելու համար միլիոններով փող ծախսում, իսկ Ռևն անտեսում: Զուտ, որովհետև հայկական հարցը Թուրքիայի դեմ օգտագործվելիք հարմար գործի՞ք է... է Արցախն էլ ավելի հարմար է, էն տարբերությամբ, իհարկե, որ այստեղ մարդիկ չեն սիրում գործիք լինել, իսկ մեր արևմտյան բարեկամները երևում է՝ գործիք լինելու հետ խնդիր չունեն:
Լավ, ասենք, նախկինում նենգ բռնապետական ռեժիմի պատճառով էիք հող հանձնում, գնում: Անասուն տրամաբանություն է իհարկե, բայց դե դա էր պատրվակը: Հիմա, բա խի՞ չեք ետ գրավում նույն Ռևը... Բաքուն ու Ստամբուլը հլը մի կողմ դնենք, Ռևը ե՞րբ եք հետ գրավելու այ ձեր` Գլենդելներում, Ռաստովներում ու Սարյանի փաբերում ու գինետներում հանգրվանած բազմաչարչար հոգիների ցավը տանեմ: Արցախի մեջտեղում գտնվող Ռև գյուղի կեսը հանձնվել է, վրեքներդ խաբար չկա... ընկել, ինչ–որ 800 հեկտարի ձեռը գործիք եք դարձել:
Լավ, տո Ռևի հերն էլ անիծած, կարա՞ք գոնե, ասենք, Հրազդանը պահեք, գոնե էն, ինչ մնացել է Հրազդանից:
Արթուր Դանիելյանի ֆեյսբուքյան էջից