Գլոբալ առումով խնդիրը տոլերանտության հարթությունում է: Ինչքանո՞վ է մեր հասարակությունը պատրաստ հանդուրժել մարդկանց, երևույթներ և գաղափարներ, որոնք մեզ թվում են օտարածին կամ սխալ: Արվեստը թողնենք մի կողմ, այդ «փերֆորմանսը» արվեստի հետ, իհարկե, որևէ առնչություն չուներ: Ջահել երեխեք են, գժություն էին անում, ինչ-որ մեսիջ տալիս: Թող գժվեն, իրանց գործն է:

Մարդ գիտեմ դասական բալետ պարող տղամարդուն համարում է գոմիկ, ու վստահ եմ, որ մեր հասարակության մեջ այդպիսի մարդիկ շատ են: Տոմս պետք չլիներ առնել, կարող է գային Օպերայի թատրոնում էլ կիլդիմ սարքեին, զելյոնկա լցնեին:

Հա, ասածս ինչ է, պետք է սկզբից հանրությունը պատրաստել, կրթել, աչքերը բացել, հետո նոր նման պրովոկացիաների գնալ: Դա երկարատև պրոցես է, տարիների: Նենց որ գազ մի տվեք, կարող է մնաք տակը:

Իսկ արվեստը, իհարկե, ցենզուրայի չպիտի ենթարկվի: Արվեստը:

Վերջում էլ ժամանակակից արվեստի մասին իմ սիրած անեկդոտը`

- Чем отличается инсталляция от перфоманса? Если ты, допустим, насрал человеку под дверь, а потом уже позвонил в звонок – это инсталляция. А вот если ты сначала человеку позвонил, а когда он вышел из квартиры, то ты сел перед ним и насрал, – это уже перфоманс.

Արեն Ապիկյանի ֆեյսբուքյան էջից