Ապրիլյան «տեղափոխությունից» ավելի քան մեկուկես տարի անց ովքե՞ր են մնացել Նիկոլի կողքին, Նիկոլի թիմում, եւ ովքե՞ր են, ի վերջո, նրա աջակիցները։

Միայն թե չասեք` ժողովուրդը։ Նիկոլն ու իր վկաները օրը 40 անգամ մանթրայի պես կրկնում են, որ ժողովուրդը իրենք են` ժողովուրդ ասելով, հասկանում ենք կուսակցություն (նոր խմբագրությամբ` Նիկոլ), կուսակցություն (Նիկոլ) ասելով` հասկանում ենք ժողովուրդ, մյուսները հատուկ` Նիկոլի տակը փորելու համար դեսանտ իջեցված այլմոլորակայիններ են («նախկին կոռումպացված իշխանության ներկայացուցիչներ»), բայց մենք հո գիտենք, որ դա, մեղմ ասած, հեռու է իրականությունից։

Այսօրվա դրությամբ Նիկոլին «լիաթոք» աջակցում է ՀՀՇ-ՀԱԿ-ը`Տեր-Պետրոսյանի փոքրիկ խմբակը։ Գումարած`իրենց չգիտես ինչու «սասնա ծռեր» հորջորջող տեռորիստական խմբավորումը, որի ուզածը մի՛ բան է. բոլոր «նախկիններին», բացի «նախկինների նախկիններից», շարել պատի տակ ու գնդակահարել`ձեւականությունների հետեւից չընկնելով, անգամ չփորձելով իրավական փաթեթավորում տալ «զանգվածային մահապատիժներին»։

Սրանց «կուռ շարքերին» միացել է ստուկաչությունը «պետական կառավարման մաս» դարձրած հայտնի «անկախ» պատգամավորը, որը, ասում են, ուզում է նոր կուսակցություն ստեղծել` իր «առաքելությունն» ավելի «դուխով» առաջ տանելու համար։ Կկարողանա՞ ահաբեկիչ հնգյակի պարագլխին էլ «վերբովկա» անել, թե՞ չէ` կյանքը ցույց կտա։

Նիկոլի թիմում դեռ կան, մնացել են Հանրապետականից «թավիշներին» փոխանցված մի քանի «հնաբնակներ», որոնց ծառայություններից չեն շտապում հրաժարվել (դրա ժամանակն էլ կգա)։ Դրանք տնտեսության, պաշտպանության, արտաքին քաղաքականության, անվտանգության ոլորտների ղեկավարներն են, որոնց այս պահին վստահելու անհրաժեշտությունը նույնիսկ Նիկոլն է հասկանում. երեւի դեռ փոխարինողներ չի գտել` հենց որ գտնի, «վզակոթներին» կտա, դուրս կշպրտի։

Ամենաերկարակյաց «նախկինը», որ Նիկոլի կողքին է, Ատոմ Ջանջուղազյանն է` ֆինանսների նախարարը, որ մոտ 20 տարի`1999թ. հուլիսից մինչեւ 2018թ. մայիսի 12-ը, փոխնախարարի պաշտոն էր զբաղեցնում` Հայաստանի գլխավոր գանձապետն էր։ Նիկոլին «հավատարմության երդում» տալուց հետո նշանակվեց նախարար, եւ այսքան ժամանակ ոչ մի անգամ չարձագանքեց նախորդ իշխանությունների «գողացած» միլիարդների, բյուջեի համատարած «ալան-թալանի» մասին կպչուն շահարկումներին, չի ասել, որ առանց իր` գլխավոր գանձապետի գիտության եւ համաձայնության, օձն իր պորտով, հավքն իր թեւով պետական բյուջեի կողքով անցնել չէր կարող։

Ցանկության դեպքում Նիկոլը կարող էր անձամբ նախարարից հետաքրքրվել` նույն Ռոբերտ Քոչարյանը, օրինակ, որպես նախագահ, ի՞նչ մասնակցություն կարող էր ունենալ բյուջեի «ալան-թալանին» եւ դառնալ «բազմամիլիարդանոց» ունեցվածքի տեր («միլիարդների) թիվը, ի դեպ, փոփոխական է` մինչեւ հեղափոխությունը խոսում էին 4 միլիարդի մասին, հիմա միլիոնի հետքն են ուզում գտնել, բայց ոչինչ չեն հայտնաբերում։

ԱԻՆ նախարարի պաշտոնում հարմարավետ տեղավորված Ֆելիքս Ցոլակյանը` Քոչարյանի վերահսկողական ծառայության նախկին պետը, նույնպես պիտի որ ասելիք ունենա` այդ «թեմայի» հետ կապված, եւ կարող էր օգնել Նիկոլին`«հասկանալու» իր կողմից 20 տարի շարունակ տիրաժավորված եւ տիրաժավորվող այդ մեղադրանքների իսկությունը, բայց չգիտես ինչու` չի անում։ Երեւի չի ուզում զրկվել պաշտոնից։

Իրենց «դիրքերը» դժվարությամբ, բայց պահպանում են արտգործնախար Զոհրաբ Մնացականյանը, պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանը, ԿԲ նախագահ Արթուր Ջավադյանը եւ պատգամավոր Շիրակ Թորոսյանը։ Մերօրյա Վիշինսկու` գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյանի մասին արդեն չենք խոսում։

Այսինքն` բոլոր նրանք, ովքեր քամելեոնի պես հարմարվեցին նոր պայմաններին, Նիկոլի հետ են` Նիկոլի կողքին։ Իսկ չհարմարվողները` նրանք, ովքեր 180 աստիճանի շրջադարձ չարեցին ու չզինվորագրվեցին նոր «տիրոջը», կամ Վանեցյանի, Օսիպյանի, արդարադատության նախկին նախարար Արտակ Զեյնալյանի պես «կեսից փոշմանեցին» ու «չէ» ասացին պետությունը «մեկ մարդու» քմահաճույքների, չարդարացված մե՜ծ հավակնությունների, վրեժխնդրության գերի դարձնելու բիզնես-պլանին, դուրս մղվեցին «համակարգից»։ Տակը մնաց ի բնե հիվանդ մի համակարգ, որին առողջ բջիջները խորթ են, եթե չասենք`հակացուցված։

Ինչպես ասում են` սա է այն ամենը, ինչ պետք է իմանալ Նիկոլի միահեծան իշխանության եւ ամենեւին էլ ոչ թավշյա «թավշյա բռնապետության» ամրության պաշարի մասին, որ համառորեն պարտադրում են մեզ`կարծելով, թե իշխանությունը հավերժ է, իրենք էլ ծնվել են վարչապետ (նախարար, պատգամավոր, փոխնախարար) լինելու համար։

Լիլիթ Պողոսյան