Հոդվածի 1-ին մասն՝ այստեղ

2018-ի շարժման խորհրդանիշը, որը միավորեց հազարավոր մարդկանց և հանգեցրեց իշխանության փոփոխության, մերժումն էր։ Սկզբնական փուլում մերժում էին Սերժ Սարգսյանին, սակայն հաջորդ փուլում մերժումը դարձավ աշխարհայացք։ Մերժվում են ինստիտուտներ ու մարդիկ, մերժվում են «հին» արժեքները, այսինքն այն ամենը, ինչը հնարավոր է մերժել։ Երբ մերժումը վերածվում է աշխարհայացքի, որի վրա կառուցվում է պետական քաղաքականություն, այն դառնում է նիհիլիզմ։

Նիցշեն նիհիլիզմի պատճառները բացատրում էր Աստծո և եղած բարոյական նորմերի հանդեպ հավատի կորստով, իսկ 19-րդ դարի ռուս սոցիալ-դեմոկրատ Պիսարևը երիտասարդության գործողությունների ծրագիրը հետևյալ կերպ էր պատկերացնում․ «Ինչը հնարավոր է փշրել, պետք է փշրվի, ինչը կկարողանա դիմադրել, պետք է պահպանել, ինչը ջարդուփշուր կլինի՝ աղբ է։ Բոլոր դեպքերում հարվածիր աջ և ձախ կողմերը, դրանից վնաս չկա ու չի էլ կարող լինել»։

Հայկական նիհիլիզմը դատարկ տեղը չի առաջացել, դրա համար հիմնավոր պատճառներ են եղել, որն ամենալավը ձևակերպել է Սերժ Սարգսյանը՝ «գաղջ մթնոլորտ»։ Հայաստանում մթնոլորտը իրոք գաղջ էր՝ արժեքների կորոզիա, քաղաքական կյանքի կլոունադա, սոցիալական լիֆտերի բացակայություն, որի շնորհիվ ամբիցիոզ և ընդունակ մարդիկ կարողանային վեր բարձրանալ, իսկ անարժանները՝ իջնել (լեգալ ինստիտուտներից դուրս՝ ավերիչ էներգիայի կուտակում), համատարած անսկզբունքայնություն, կոռուպցիա, երկակի ստանդարտներ։ Սակայն ամենաբացասականն այն էր, որ այդ ամենը ներկայացվում էր որպես «նժդեհականություն», որի կողքին միշտ կանգնած էին հայ հոգևորականները։

Խորհրդարանի՝ որպես ամենախորհրդանշական պատգամավորներ, Շմայսն ու գեներալ Մանվելն էին ընկալվում՝ խորհրդարանում ծվարած մի շարք կրիմինալ հեղինակությունների հետ, ինչը ցույց էր տալիս, որ քաղաքական կյանքում կարևոր դերակատարություն ստանձնելու համար կրթությունը, գիտելիքը, բարոյական նորմերը երկրորդական են։ Այս ցուցակը կարելի է երկար թվարկել, դա արժզրկում էր ամեն ինչ, բայց ամենաավերիչն այն էր, որ դա սկսվեց գիտակցվել որպես հայ ազգին բնորոշ ապրելակերպ, ինչի հետևանքով մերժումն ավելի խորքային դրսևորումներ ստացավ։

Ստեղծված ճահիճը լեգալ ճանապարհներով «չորացնելու» բոլոր միջոցները սպառված էին։ Նման պայմաններում կոնստրուկտիվ և կրեատիվ ընդդիմություն չէր կարող ձևավորվել, և առաջին պլան պետք է գային մերժողները և որոնց «մերժումը» գնալով ավելի հասկանալի էր դառնում լայն հանրության համար: Պարզ է, որ գլխավոր մերժողն էլ պետք է դառնար օրվա հերոսը:

Նման պատճառներ կային 19-րդ դարի Եվրոպայում և Ռուսաստանում։ «Մերժումը» դատարկ տեղը չի առաջանում, սակայն եվրոպական և ռուսական նիհիլիզմը չկարողանալով գալ իշխանության՝ իր էներգիան ուղղեց դեպի մշակույթ և ինտելեկտուալ միջավայր։ Այդ քաղաքակրթություններում մերժողները մարգինալացվեցին ինտելիգենցիայի միջավայրում, իսկ նիհիլիստների բացած հնարավորություններից օգտվեցին պոստմոդեռնիստական ուտուպիստները, որոնք ունեին տնտեսական ու սոցիալական երազանքներ:

Հայկական նիհիլիզմը մշակույթի և ինտելեկտուալ կյանքի վրա ազդեցություն չունեցավ, սակայն ծնեց քաղաքացիական ակտիվիզմ, քաղաքացիական հասարակության սաղմեր ու քաղաքական դաշտի արհեստական կոնստրուկցիան փշրելով դարձավ իշխանություն՝ արդյունքում ավերելով քաղաքացիական դաշտի սաղմերը:

Նիհիլիզմը տարբեր դրսևորումներ է ունենում, օրինակ՝ իրավական նիհիլիզմ, բարոյական նիհիլիզմ, գիտելիքի հանդեպ նիհիլիզմ… Այստեղ ընդամենը նշում եմ նիհիլիզմի այն դրսևորումները, որոնք առավել ցայտուն կերպով են նկատվում այսօրվա «հեղափոխական» Հայաստանում։

Դատարանների շրջափակումը, այն էլ՝ գործող իշխանության կողմից, իրավական նիհիլիզմի գագաթնակետն էր, որը կարելի է երևակայել։ Դատավորների, Սահմանադրական դատարանի, իրավական նորմերի ու ավանդույթների մերժումը այն է, ինչի մասին չէին կարող անգամ երազել 19-րդ ու 20-րդ դարի նիհիլիստները։ Դա հաղթանակած նիհիլիզմի խրախճանքն է։

Գիտելիքի հանդեպ սկսված նիհիլիզմը նույնպես աներևակայելի չափերի է հասել։

Հոդվածի հաջորդ մասում կքննարկենք նիհիլիզմի մյուս դրսևորումները՝ դելիտանտիզմն ու դեկադանսը։

Շարունակելի․․․

Ստեփան Դանիելյան

Աղբյուրը՝ politeconomy.org