1998թ. հունվարին, երբ 1996թ. սահմանադրական կարգի տապալմամբ իր պաշտոնում վերահաստատված «զոռընտիր» նախագահի (սա այդ օրերին կիսաընդդիմադիր սկսնակ լրագրողի ամպլուայում հանդես եկող Փաշինյանի բնորոշումն է)` ԼՏՊ-ի շրջապատն իրեն պատեպատ էր զարկում, խարդավանքներ հյուսում վարչապետ Ռոբերտ Քոչարյանի շուրջ, մահափորձերի սցենարներ բեմականացնում`մատը տնկելով «ղարաբաղյան կլանի» վրա, Քոչարյանը գլուխը կախ աշխատում էր։
Սուսուփուս անում էր իր գործը` չարձագանքելով հհշական ԲէՏէեՌ-ների հիստերիկ դրսեւորումներին։

Այն ժամանակ Վազգեն Սարգսյանը վճռականորեն կանգնեց վարչապետի կողքին` դավադիրներին ցույց տվեց իրենց տեղը, եւ Տեր-Պետրոսյանն ստիպված եղավ հրաժարականի դիմում գրել։

Այսօր, երբ պետական ինստիտուտների, վերջին հաշվով` պետության վերջնական փլուզումը կանխելու առաքելությունը ծանրացել է Սահմանադրական դատարանի ուսերին, եւ նիկոլահհշական թայֆայի հարձակման թիրախը Հրայր Թովմասյանն է, ՍԴ նախագահը եւս անհարկի չի ջղաձգվում, «հախուռն, տարերային», անկանոն շարժումներ չի անում, չի հակադարձում ընդհուպ` վարչապետի եւ ԱԺ նախագահի մակարդակով իր եւ իր ղեկավարած կառույցի հասցեին տիրաժավորվող անհեթեթ հայտարարություններին, ուղղակի եւ անուղղակի սպառնալիքներին։

Մարդը հանգիստ անում է իր գործը, որովհետեւ, ոմանց հակառակ, տարբերում է առաջնային երկրորդականից, անցողիկը` մնայունից, գիտի` ինչ ասել է մունդիրի պատիվ, արժանապատվություն, եւ առաջնորդվում է ոչ թե այսրոպեական ճղճիմ շահերով, էմոցիաներով, այլ Սահմանադրությամբ եւ օրենքներով։

Պատկերացնո՞ւմ եք, ի՞նչ «բոլոլա» կսկսվեր, եթե իջներ պետությունը «բուդկի» հետ շփոթող չկայացած «ֆյուրերիկների» մակարդակին։

Լիլիթ Պողոսյանի ֆեյսբուքյան էջից