Պաշտպանյալի մահապարտը դառնալը ոչ միայն անպատվաբեր է, այլ նաև անհեռանկարային։ «Իմ քյարը» խմբակցությունում պետք է այս ամենը լավ հասկանան և իրենց իսկ «քյարը» տեսնեն իրավունքի ու օրենքի դաշտում մնալու մեջ։

Պաշտպանյալը բարոյական ու մարդկային արգելակներ չունի։ Նա դավաճանել է իր բոլոր ընկերներին։ Նա ատում է մարդկանց և վրեժ լուծում նրանցից իր միջակության պատճառով։ Նա սիրում է կրակի բերան տալ «յուրայիններին» և ծամել նրանց միսը։

Պաշտպանյալի համար մարդիկ զրո են։ Նա զրոներ է փնտրում, որ նրանց օգտագործի ու դեն նետի։

Նա տառապում է Հերոստրատի սինդրոմով ու պատրաստ է լինելու այրել ամենքին ու ամեն ինչ, որպեսզի իր մասին թեկուզ վատ իմաստով, բայց հավերժ խոսեն։

Սա կգերադասի պետությունը հանձնել փոթորիկներին, բայց մնալ նավի ղեկին։ Սակայն պետությունն այնպիսի հատկություն ունի, որ ղեկից ծովն է նետում անփորձ, անհեռատես ու անգրագետ նավավարին։ Հարցն այն է, որ այդ ընթացքում սա անդառնալի վնասներ չհասցնի։

Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից