Դժվար չէր կռահել, որ Ամուլսարի շուրջ բոլոլան վերջում այսպիսի ընթացք էր ունենալու։ Երբ տարուց ավելի փակված են հանքի ճանապարհներն, ու խնդրին տևական ժամանակ լուծում չի տրվում, ապա ջուրը սկսում է պղտորվել, իսկ պղտոր ջրում ձուկ բռնողները՝ շատանալ։

Սրա տրամաբանական ավարտը լինում է այն, որ երկրի խոշորագույն ներդրումային ծրագիրը տնտեսությանը օգուտ բերելու փոխարեն դառնում է քաղաքական մանրադրամ, ու ով ինչպես կարողանում է՝ օգտագործում է թեման։
Ով երեկ դեմ էր ու արդարացնում էր իշխանությանը հարցը չլուծելու համար, այսօր կողմ է։ Ով երեկ իշխանությանը հայհոյում էր հանքը չբացելու համար, այսօր դեմ է հանքի աշխատելուն։
Այս խառնիճաղանջ իրավիճակը ցույց է տալիս, որ այստեղ բնապահպանական թեմա էլ չկա, թեման դառել է մաքուր քաղաքական։ Փորձ է արվում այս թեմայի վրա դիվիդենտներ կպցնել։ Սակայն այս ամենի հետևանքով Հայաստանը հայտ է ներկայացնում՝ դառնալու հետամնաց աֆրիկյան երկիր, որտեղ խոշոր միջազգային ներդրումները քաղաքական խաղաքարտ են հանդիսանում։

Դերենիկ Մալխասյանի ֆեյսբուքյան էջից