Բոլորը հասկանում են, որ դատավոր Դավիթ Գրիգորյանի դեմ քրեական գործ են հարուցել այն բանի համար, որ նա Արցախի երկու նախագահների երաշխավորությամբ ազատ էր արձակել Արցախի 1֊ին նախագահ և Հայաստանի 2֊րդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին, ապա գործի վարույթը կասեցնելով՝ ուղարկել Սահմանադրական դատարան։ Հասկանում է նաև Մոդուս վիվենդի կենտրոնի տնօրեն Արա Պապյանը և ասում է, որ դատավոր Դավիթ Գրիգորյանը «խախտել է միջազգային իրավունքի jus cogens՝ հիմնարար դրույթ», քանի որ առանց Արցախի պետության (Պապյանը ասում է՝ «այսպես կոչված պետության») ճանաչման՝ դատարանը ճանաչել է նրա կառավարությունը, ուրեմն, երկու նախագահների միջնորդությունը։

Այսպիսով, Արա Պապյանը այն նույն քաղաքականությունն է տանում, ինչ ադրբեջանական լոբբինգը, որը հասավ նրան, որ Ֆրանսիայի դատարանները չեղարկեցին ֆրանսիական ու Արցախյան քաղաքաների միջև կնքված բարեկամության հռչակագրերը՝ հավանաբար հենց Պապյանի բերած փաստարկով։

Արդյոք «իմպերատիվ նորմ» է չճանաչված հանրապետության նախագահի երաշխավորությունը դատարանում ճանաչելը։ Խնդրեմ, իրավաբանները թող քննարկեն։
Բայց ամեն նորմից վեր է ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը, որի հակառակը որևէ իրավաբան չի կարող համոզել (իհարկե ոչ նրանց, ովքեր ինքնորոշման իրավունքը ստորադասում են տարբեր նորմերի)։ Դատական իշխանությունը գործադիր իշխանությունից տարբեր է նաև հենց իրավունքին առաջնահերթություն տալով։

Այսպիսով, դատավոր Դավիթ Գրիգորյանը ընդունելով Արցախի երկու նախագահների միջնորդությունը՝ միևնույն ժամանակ ճանաչել է Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը, ուրեմն, նաև անկախությունը։
Եվ պատժվեց։

Այն երկրում, որը սկսել է ձևավորվել Արցախի ինքնորոշման համար պայքարի բովում, պատժում են այն դատավորին, ով ճանաչել է Արցախի անկախությունը։

Իսկ ֆրանսիական դատարանները իրավունքը ստորադասել են ինչ-որ նորմերի և տրորել են ժողովուրդների բարեկամությանը ուղղված ձգտումները։

Այդպես, նաև Հայաստանի վերաքննիչ դատարանի դատավոր Արմեն Դանիելյանը մերժելով Արցախի նախագահների երաշխավորությունը՝ փաստացի չճանաչեց նաև Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը։

Վահան Իշխանյանի ֆեյսբուքյան էջից