Երբ պահանջատեր քաղաքացուն ասում ես իր իրավունքների մասին, բայց պարտավորությունների մասին մոռանում ես հիշեցնես, ինքը լսում է էն, ինչ իրեն է հարմար ու պահանջում է ըստ լսած ու ընկալածի, իսկ ընկալում է ինքը ինֆորմացիան հատվածական։

Ու հա, ինքն էլ է քաղաքացի, ես էլ։ Ու հա, մենք հավասար ընտրելու իրավունք ունենք՝ մի ձայն ես, մի ձայն ինքը։ Ուղղակի իր համար օրենք, Սահմանադրություն ու կարգապահությունը ֆուֆլո թեմաներ են, ինքը պահանջատեր է։ Ու էդ պահանջատիրությունը իմ քթերից է բերում վերջում։ Որովհետև ինքը համարում է, որ սաղ իր շուրջ անարդար են, իսկ ինքը պուպուշ։ Իսկ ես մտածում եմ սեփական օրինակով ինչ-որ վեհ քաղաքացիական մշակույթ իրեն սովորեցնել։

Հետո ինքը գալիս, խանութի հերթում խցկվում է ինձնից առաջ ու ես ստիպված եմ էդ վեհությունը դնել մի կողմ ու ասել «արագի մեջ գնացիր հերթ պահելու ապերիկ/քուրիկ, ինձնից լավ տղա/աղջիկ չես, դավայ, դավայ, լեզվիդ չտաս»։ Ու գնում է, որովհետև իմ մեջի պահանջատերը որ միացավ, թրաշը կթափի։

Անժելա Էլիբեգովայի ֆեյսբուքյան էջից