Նիկոլ Փաշինյանը «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության համագումարում հայտարարեց․ «Մենք լիբերալ չենք, ցենտրիստ չենք, սոցիալ-դեմոկրատ չենք, մենք քաղաքացիական կուսակցություն ենք»:

Նախ սա այն դեպքն է, որ ոչ թե կուսակցությունը, այլ նրա քայլեն են որոշում թե ինքն ինչ է. միայն համահարթ եկամատահարկի օրենքը ցույց տվեց, որ ՔՊ֊ն շատ ավելի լիբերալ է, քան նախկին իշխանությունը։ Ուղղակի եթե մյուսները՝ Հրանտ Բագրատյան և այլն, հավատավոր լիբերալներ են, ապա Փաշինյանը փուչ լիբերալ է, քանի որ պատրաստ է ըստ կոնյունկտուրայի գաղափարախոսությունը փոխել, ինչպես ինքն է ասում՝ աշխարհը արագ փոփոխվում է, ուրեմն, հետևից պիտի հասցնի իր համար հարմար գաղափարը ընդունելու։ Այո՛, այժմ աշխարհում իշխում է նեոլիբերալիզմը, և Փաշինյանը, ըստ կոնյունկտուրայի, նեոլիբերալ է, նեոլիբերալ սկզբունքով մասնավորեցնում է ինչ պատահի, ինչպես օրինակ՝ բանակում սննդի կազմակերպումը։

Ապա, ի՞նչ է նշանակում պնդումը՝ «մենք քաղաքացիական կուսակցություն ենք»: Իսկ ի՞նչ էր, օրինակ, բոլշևիկյան կուսակցությունը, քաղաքացիական չէ՞ր, եթե բոլշևիկներին լսենք, ապա լավ էլ քաղաքացիական էր, հիշենք Մայակովսկու հռետորական բանաստեղծությունը՝ завидуйте, я — гражданин Советского Союза (նախանձեք՝ ես Սովետական միության քաղաքացի եմ)։ Ուրեմն, կրկին այն դեպքն է, որ կուսակցությունից չենք իմանում, թե նա ինչպիսին է, այլ նրա քայլերից։

Ինչպես գիտենք, Սովետում քաղաքացիական հասարկությունը շատ թույլ էր արտահայտված։ Քաղաքացիական հասարկության կորիզը անկախ արհմիություններն են, որոնք պաշտպանում են աշխատավորների իրավունքները գործատուներից, և Փաշինյանը ինքնիրվաչությամբ աշխատանքից հեռացնելով մաքսատան ծառայողին` ասելով «դիմում կգրես, կգնաս տուն, լսեցի՞ր», փաստեց, որ ինքը դեմ է արհմիություններին և շարունակում է սովետական այդ «իր դիմումի համաձայն» աշխատավորին աշխատանքից հեռացնելու ավանդույթը։

Այսպիսով Փաշինյանի «Քաղաքացիական պայմանագիրը» նեոլիբերալ-հակաքաղաքացիական կուսակցություն է։

Վահան Իշխանյանի ֆեյսբուքյան էջից