Հայաստանում խոսվում է այն մասին, որ ունենք ժողովրդի օրենսդիր մարմին, ժողովրդի գործադիր մարմին, բայց չունենք ժողովրդի դատարան։ Դրանից հետո բխեցվում է, որ դատարաններն էլ պետք է դառնան ժողովրդինը։

«Ժողովրդական դատարանն» իրականում պոպուլիստական ձևակերպում է։ Դեմագոգիա։

Երբ հայտարարվում է այն մասին, որ դատարաններն էլ պետք է պատկանեն ժողովրդին, դա իրականում նշանակում է, որ դատարանները պետք է պատկանեն մեկ մարդու։ Գիտեք, թե ում։

Ի դեպ, «ժողովրդական դատարաններ» եղել են ԽՍՀՄ–ում՝ մեկ կուսակցության ուշադիր հայացքի ներքո, ինչպես նաև ֆաշիստական Գերմանիայում՝ ժողովրդի ռեյսկանցլեր Հիտլերի առաջնորդությամբ։

1934–ին նացիստներն ամբողջությամբ «ժողովրդական» դարձրեցին դատարանները։ «Անցումային արդարադատության» ծրագրի շրջանակներում Հիտլերը ձևավորեց «Ժողովրդական դատական պալատ», որը դակում էր «ժողովրդի իշխանության» քաղաքական որոշումները։

Մի խոսքով, ոչ մի նոր բան չկա այս հին աշխարհում։ «Դատարանը ես եմ» կարգախոսը միշտ էլ հրապուրիչ է եղել «ժողովրդի» թեկնածուների մոտ։ Վերջը բարի լինի։

Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից