Ոմանց կարծիքով մասոն լինելը միայն հպարտանալու տեղիք կարող է տալ, մյուսների մոտ էլ հակառակ կարծիքն է, քանի որ իրենք էլ մասոններին համարում են աշխարհում բոլոր չարագործությունների կազմակերպիչը: Կան նաև մարդիկ, որոնք մասոնության մասին խոսակցությունները անլուրջ զբաղմունք են համարում, որովհետև գտնում են, որ դրանք ինչ որ чудак-ների խմբակներ են, որոնք իրականում ոչինչ չեն ներկայացնում ու քաղաքական և այլ պրոցեսների վրա բացարձակապես ոչ մի ազդեցություն չունեն:

Բայց, այնուամենայնիվ, ովքե՞ր են մասոնները: Սկսենք այնտեղից, որ մարդկության պատմության ամբողջ ընթացքում վերնախավերը միշտ անհամեմատ ավելի կազմակերպված են եղել, քան հասարակության մյուս խմբերը, որը պայմանավորված է եղել մի շարք գործոններով, այդ թվում` ավելի տեղեկացված լինելու գործոնով, ինչի շնորհիվ իրենք կարողացել են մանիպուլյացիաների ենթարկել մնացած մարդկանց խմբային ու անհատական գիտակցությունը` նրանց առավել կառավարելի դարձնելու և իրենց իշխանությունը նրանց նկատմամբ պահպանելու համար:

Պատմական տարբեր ժամանակահատվածներում վերնախավերը ինքնակազմակերպման տարբեր ձևեր ու մեթոդներ են ունեցել, ստեղծել են տարատեսակ խմբակներ ու միաբանություններ, որոնք, ըստ էության, մշակել են գործողությունների ռազմավարություն էլիտար այս կամ այն խմբերի համար: Միջնադարյան Եվրոպայում այդ կարգի խմբերը սովորաբար գործել են արքունիքներում կամ կաթոլիկ եկեղեցու օրդենների ներսում, որոնք հետագայում գաղափարական և ոչ միայն գաղափարական հակասությունների մեջ մտնելով եկեղեցու հետ, սկսեցին ձևավորվել որպես անկախ կառույցներ: Ահա այդպիսի կառույց է մասոնությունը, որը միջնադարյան ասպետության (կոնկրետ Տաճարականների Ասպետական Միաբանություն) ու որմնադիրների համքարությունների (նրանք տաճարներ էին կառուցում, որոնք աշխարհի ու տիեզերքի մինիմոդելն են համարվում) կառուցվածքային, կազմակերպչական ու, ինչ–որ իմաստով, նաև խորհրդապաշտական և գաղափարախոսական ավանդույթների վրա հիմնվելով` ինքնակազմակերպվեց ու ստեղծեց իր ցանցը ամբողջ արևմտյան աշխարհում` հետագայում հասնելով գլոբալ մասշտաբների: Եվ չնայած որ մասոնությունը ձևավորվեց 17-ից 18-րդ դարերում, սակայն իրենք իրենց պատմությունը բխեցնում են քաղաքակրթության անհիշելի ժամանակներից ու դրա իրավունքը թերևս ունեն, քանի որ հենց իրենք փաստացի ժառանգել հնագույն ժամանակներից վերնախավերի (գոնե Առաջավոր Ասիայի, Հյուսիսային Աֆրիկայի ու Եվրոպայի մասով) ներսում պահպանվող ու սերնդեսերունդ փոխանցվող որոշակի ծիսակարգերն ու թաքնագիտական ուսմունքները (էզոթերիկ ուսմունքներ, ի հակադրություն էկզոթերիկ ուսմունքների` քրիստոնեություն, իսլամ և այլն, որոնք տրվել են լայն մասսաներին, նրանց խավարի ու մոլորությունների մեջ պահելու համար): Այդ ուսմունքները կարևոր ինֆորմացիաներ են պարունակում տիեզերքի, բնության, մարդու և դրանց զարգացման ցիկլերի ու փոխազդեցությունների մասին: Դրանցից մեկը այն է, որ մարդկությունը այսօր ապրում է վաղորդյան ԼուսաԲեր (Lույսի Փեր, Լյուցի Ֆեր) աստղի դարաշրջանում (արևածագին նախորդող աղջամուղջի շրջան), այդ աստղը լույսի Կարապետն է: Օրինակ՝ քրիստոնեական ավանդույթով՝ այն համապատասխանում է Հովհաննես Մկրտչին, որը Հիսուսին նախորդեց, ու նրան մկրտելով Հորդանանի ջրերի մեջ` էստաֆետը զիջեց նրան, հրեական ավանդության մեջ այն համապատասխանում է Եգիպտոսից Իսրայելի ժողովրդին դեպի Ավետյաց երկիր առաջնորդող Մովսեսին, որը նախորդեց Ավետյաց երկիր մտած Հիսուս Նավինին, միհրական ավանդության մեջ դա Ագռավաքարից դուրս գալուն (արթնեցմանը) անմիջապես նախորդող շրջանն է` աղոթարանը, երբ մարդիկ առավոտ կանուխ, դեռ լույսը չբացված, աղոթում էին վաղորդյան աստղին, իսկ մազդեզականության մեջ համապատասխանում է Զրադաշտ մարգարեին, որը նախորդում է Սաօշյանտին, որը պիտի գա և այս աշխարհի կործանումից ու ահեղ դատաստանից հետո կառուցի Փ(հ)րաշա-Կերտե աշխարհը և այլն: Այսինքն՝ մարդկությունը, ըստ նրանց, լուսաբացի սպասումով դեռ խավարի մեջ է, իսկ խավարը միստիկ փիլիսոփայական ուսմունքներում նյութական կյանքն ու նյութական աշխարհն է խորհրդանշում՝ ի հակադրություն հոգևորին, որի համար էլ մասոնները հատուկ ակնածանքով են վերաբերվում կյանքն ու նյութականը խորհրդանշող գերբնական ուժերին՝ այսպես կոչված կրտսեր աստվածներին (Աբրակսաս, Դեմիուրգ, Բաֆոմետ և այլն) ու նրանց զուգահեռ պաշտմունքներին (օրինակ Սիրիուսի, Իզիդայի, Էրեշկիգալի և այլնի պաշտամունքներ), և դա է պատճառը, որ խավարում ապրողների, այսինքն մարդկության լայն մասսաների մեջ նրանք ներարկում են նյութապաշտությունը, ինչը նշանակում է գիտության ու փիլիսոփայության բնագավառում մատերիալիզմի գերակայություն իդեալիզմի նկատմամբ, էթիկայի պարագայում` «կյանք ամեն գնով» սկզբունքի առաջնայնությունը «կյանք հանուն իդեալների» հոգևոր դևիզի նկատմամբ, Էսթետիկայում էլ ձևականի գերադասումը բովանդակայինից, ինչպես նաև ներդաշնակության փոխարինումը խառնաշփոթով, կրոնների առումով էլ սնոտիապաշտությունը՝ ի հակադրություն դեպի ճշմարտություն տանող պրակտիկաների:

Ինչևէ, շատ չխորանալով մանրամասների մեջ՝ նշենք միայն, որ նրանք նույնիսկ ժամանակակից աշխարհում հսկայական ազդեցություն ունեն հասարակական-քաղաքական և ընկերային ասպարեզներում ընթացող պրոցեսների վրա, ինչպես նաև կրթության, գիտության ու մշակույթի վրա ընդհանրապես, քանի որ ներկայացնում են համաշխարհային էլիտաների ինքնակազմակերպման ամենատարածված ու ամենաավանդական կառույցը:

Մասոնները հրեականության հետ միասին այսօրվա համաշխարհային էլիտաների կորիզն են կազմում, այդ երկուսը ինչ-որ իմաստով նաև միահյուսված են իրար, քանի որ հրեաները վաղուց արդեն սկսել են ներդրվել մասոնության շարքերը, հատկապես երբ եվրոպական բուրժուական հեղափոխություններից հետո իշխանական հիերարխիայում արիստոկրատիան կորցրեց իր մենաշնորհային դիրքերը, դրան նպաստեց նաև այն հանգամանքը, որ Վիկտորյա թագուհու մահից հետո, ամբողջ Բրիտանական կայսրության տարածքներում, որը այն ժամանակ աշխարհի համարյա կեսն էր կազմում, թույլատրվեց ամուսնությունը արիստոկրատիայի ու բանկիրների (հրեաների) միջև: Ու ամենակարևորը չմոռանանք նկատել, որ այս երկուսի միասնությունը հիմնված է նաև հոգևոր-պաշտամունքային ընդհանրությունների վրա: Վերջում ասեմ, որ մասոնությանը կարելի է համարել համաշխարհային էլիտաների «արհմիությունը», որը կոչված է ամեն գնով պաշտպանելու նրանց շահերը:

Թորոս Ալեքսանյան

Աղբյուրը՝ politeconomy.org