88–ի շարժումից հետո իշխանության եկավ ՀՀՇ–ն։ Համաժողովրդական էյֆորիան այդ փուլում շատ մեծ էր։ Մարդիկ ունեին գերբարձր մոտիվացիա և ակնկալում էին գերարագ արդյունքներ։ Հեղափոխական ալիքն առաջացրել էր հեղափոխական սպասումներ, որն անխուսափելիորեն հանգեցնելու էր հեղափոխական «լոմկայի»։

Ջերմուկով ու մոլիբդենով գերհզոր Հայաստան կառուցելու պատրանքները շատ արագ վերացան։ Մարդիկ նաև հասկացան, որ Ղարաբաղը ոչ թե գոռալով է մերը լինելու, այլ կռվելով։

Շատերը սպասում էին, որ բուն անկախությունն արդեն հերիք է, որպեսզի լավ ապրեն։ Հետո տեսան, որ անկախությունը քրտնաջան աշխատանք ու պատասխանատվություն է պահանջում։ Պատրանքները փոխարինվեցին կասկածներով։ Էյֆորիային հաջորդեց ֆրուստրացիան՝ հիասթափությունը։

Եկավ կուռքերին տապալելու ժամանակը (դասեր, սակայն, չքաղվեցին, քանզի նորանկախ Հայաստանի քաղաքական պատմությունը դարձավ կուռքերի ստեղծման ու տապալման ժամանակագրություն)։

ՀՀՇ–ական իշխանության ձևավորումից ընդամենը մեկ տարի անց լսվում էին նախագահի հրաժարականի պահանջներ։

Այդ փուլում շատերն սկսեցին հայտարարել, որ իրենք 88–ին Ազատության հրապարակ չեն եկել ու չեն մասնակցել շարժմանը, մինչդեռ 88–ին դժվար էր հայության մեջ գտնել մեկին, ով չասեր, որ անձամբ է մասնակցում շարժմանն ու ոչ մի հանրահավաք բաց չի թողել։

Մի որոշ ժամանակ անց քանի՞ մարդ է հայտարարելու, որ 2018–ին Հանրապետության հրապարակում տեղի ունեցած ոչ մի հանրահավաք բաց չի թողել ու անձամբ է փակել այսինչ փողոցը...

Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից