Դավիթ Սանասարյանի գործով Նիկոլ Փաշինյանը շատ ծանր վիճակում է հայտնվել։ Սա այն դեպքն է, երբ «ժողովրդի վարչապետը», պատկերավոր ասած, աջ գնա՝ գլուխը կկորցնի, ձախ գնա՝ մարմինը կկորցնի, առաջ գնա՝ անդունդի մեջ կհայտնվի, իսկ հետ գնալ պարզապես չի կարող։

Փաշինյանին ձեռնտու չէ Սանասարյանի պատմությունը, քանզի պայթում է «թավշյա հեղափոխականների» հակակոռուպցիոն կերպարի մասին փչված փուչիկը։ Ձեռնտու չէ, բայց արդեն բանը բանից անցել է։ Սա հեղափոխական աբիժնիկների համար Նիկոլին թուլացնելու շանս է։ Սա «ծռերի» ու «սորոսականների» համար Դավթի գործն օգտագործելու ու դեմագոգիայով զբաղվելու շանս է։

Հեղափոխությունը խժռում է իր օրինական ու խորթ զավակներին

ՊՎԾ ղեկավար նշանակված Սանասարյանի անմեղության կանխավարկածը չխախտելով հանդերձ՝ նկատենք, որ եթե նրա դեմ փաստեր ու ապացուցողական հիմնավոր բազա չլիներ, ապա Փաշինյանը թույլ չէր տա քրգործ հարուցել, քանզի այս գործով թիվ մեկ քաղաքական տուժողն ինքն է, ընդ որում՝ անկախ հետագա ընթացքից։

ԱԱԾ պետ Արթուր Վանեցյանն աներկբայորեն հայտարարեց, որ կան հիմնավոր ապացույցներ, և գործ «կարելու» մասին խոսք չի կարող լինել։

Փաշինյանը, թերևս, կուզենար փակել Սանասարյանի գործը նույնիսկ 100–տոկոսանոց ապացույցների դեպքում, բայց քանի որ իշխանության մեջ կան տարբեր թևեր, ու այդ թևերից մի քանիսի մոտ Փաշինյանը կապալեգիտիմացվեր, եթե թույլ չտար մեղադրանք առաջադրել Սանասարյանի դեմ, ուստի նա տեղի է տվել ու ընկել կրակը։ Փաշինյանը, թերևս, նաև չի պատկերացրել, որ այս ամենը կարող է այսպիսի զարգացում ունենալ։ Բացի այդ, եթե հիմնավոր ապացույցների դեպքում Փաշինյանը թույլ չտար Սանասարյանի դեմ գործ հարուցել, ապա կստացվեր, որ հեղափոխականները և թմբուկ զարկողները թալանի ու պաշտոնեական դիրքի չարաշահման «լիցենզիա» ունեն և «հակակոռուպցիոն» կոչված պայքարը վերաբերում է միայն այս իշխանության դուդուկի տակ չպարողներին։

Իսկ եթե Սանասարյանի դեմ գործը կանգնեցվի, ապա կստացվի, որ ճիշտ են ասում Սանասարյանն ու իր փաստաբանը, որ Հայաստանում գործեր են «կարվում», որ Սանասարյանի դեմ «կարում» էին գործը, քանի որ նա «քիթը մտցրել» էր որոշակի ոլորտներ ու կարող էր ինչ–ինչ բացահայտումներ անել։ Իսկ այդ դեպքում կստացվի, որ Հայաստանում կոռուպցիա ու հովանավորչություն կա, որ գործ «կարողը» Փաշինյանն է, քանզի իրավապահներն իր անմիջական ենթակայության տակ են։ Կստացվի, որ դրանից հետո պետք է հարվածի տակ հայտնվեն ԱԱԾ–ն ու դատախազությունը։ Կստացվի նաև, որ գործեր, առավել ևս, «կարվում» են ոչ յուրայինների դեմ։ Համ էլ՝ կստացվի, որ Նիկոլը վախեցավ Դավիթի շանտաժից ու աչք փակեց նրա արածների վրա (եթե այդպիսիք եղել են, իհարկե)։

Մի խոսքով, Նիկոլն «էն բանի» մեջ է հայտնվել։ Եկել է մի փուլ, երբ հեղափոխությունը խժռում է իր զավակներին։ Լինեն նրանք օրինակա՞ն, թե՞ խորթ զավակներ։

Կերենսկու ռեինկարնացիան

Սանասարյանի գործի պատրվակով իրար դեմ հիմա կռիվ են տալիս պայմանական «սորոսականները» և հեղափոխության խորթ զավակները։ Փաշինյանը հայտնվել է սրանց արանքում։ Դե, իսկ հակաիշխանական ճամբարի քննադատությունն «էն գլխից» կար։

Նա քննադատության խաչաձև տարափի տակ է հայտնվել ճիշտ այնպես, ինչպես Ռուսաստանի ժամանակավոր կառավարության առաջնորդ Կերենսկին։ Վերջինս շատ արագ ոչ լեգիտիմ էր դարձել ինչպես ծայրահեղ հեղափոխական ու Ռուսաստանի հակառակորդ Գերմանիայի կողմից ֆինանսավորվող բոլշևիկների (այն ժամանակվա «սորոսականների» ու «ծռերի»), այնպես էլ էսեռների մի մասի համար։

1917թ. փետրվարյան հեղափոխության սկզբում Կերենսկին հեղափոխության սիրելին էր։ Ուներ գերբարձր վարկանիշ։ Բայց սկսեց բոլորին միաժամանակ դուր գալու ու բոլորին միաժամանակ վնասելու քաղաքականությունը և կորցրեց ամեն ինչ՝ վերջում հեռացվելով իշխանությունից ու կանացի շորերով փախչելով Ռուսաստանից։

Կերենսկու ոչ լեգիտիմ դառնալուն մեծապես նպաստեց նրա քաղաքական որոշումը՝ տնային կալանքի տակ պահել ցար Նիկոլայ 2–րդին։ Նա այդպիսով ամբողջությամբ զրոյացավ պետականակենտրոն մտածողություն ունեցող շերտերի համար։

Փաշինյանն այժմ Կերենսկու օրն է ընկնում։ Նա արդեն օտար է դառնում ոչ միայն օտարների, այլ նաև յուրայինների համար։

«Ժողովրդի վարչապետը» խախտեց «թավշյա հեղափոխության» հռչակած սկզբունքները, բացեց «Պանդորայի արկղը» և հիմա հնձելու է այն, ինչ ցանել է։

Սանասարյանի գործը շարքայինից վերածվում է ջրբաժանայինի։ Սա ջրբաժան է հեղափոխականների թիմում։ Սա ներտեսակային կատաղի պայքարի հրապարակային դրսևորում է։ Սա նաև հեղափոխության առաջնորդին արմատականների կողմից ֆեյք հեղափոխական հռչակելու փուլ է։

Ներկայիս նեոբոլշևիկյան շրջանակների, այսինքն՝ «սորոսականների» ու «ծռերի» համար սա առիթ է Փաշինյանից հեղափոխությունը խլելու և այն յակոբինյան փուլ մտցնելու համար։ Ի դեպ, տնաբույծ այս նեոբոլշևիկների ձեռքերով շագանակներ են ուզում հանել արևմտյան կառույցների «շվաքի» տակ գործող թուրք–ադրբեջանական շրջանակները, բայց այս մասին մեկ այլ հոդվածով կանդրադառնանք։

Դավիթը կմերժի՞ Նիկոլին

Իր ասուլիսում Դավիթ Սանասարյանը գործարք առաջարկեց Նիկոլ Փաշինյանին։ Ճիշտ է, նա ԱԱԾ ղեկավարին էր քննադատում ու կոչ անում Վանեցյանին չխոսել այս թեմայով, բայց նրա խոսքերի իրական հասցեատերը Փաշինյանն էր։

«Չեմ կասկածում, որ էս գործը չունի այլ ելք, քան մեղադրանքի կասեցումը: Եթե այլ կերպ գնաց, բավականին լուրջ ու նոր պայքար է սկսվելու նոր Հայաստանում՝ իրավական դաշտը մաքրելու»,–հայտարարել է Սանասարյանը։

Նա, փաստորեն, ընտրել է «Լավագույն պաշտպանությունը հարձակումն է» տարբերակն ու գործարք է առաջարկում Փաշինյանին։ Ասում է՝ եթե իմ դեմ գործը կարճվի, ապա ես ձայնս կկտրեմ, իսկ եթե ոչ, ապա կկիրառեմ նույն այն ստի, պոպուլիզմի ու դեմագոգիայի տեխնոլոգիան, որը Նիկոլն էր սիրում կիրառել։

Նկատենք, որ սա ոչ միայն գործարքի առաջարկ է, այլ նաև սպառնալիք։ «Քա՛յլ արա, մերժի՛ր Նիկոլին» ոճի սպառնալիք, որը բացահայտում է արմատական հեղափոխական կոչվածների փարիսեցիական ու դեմագոգիկ, ինչպես նաև կոռուպցիային հակված լինելու էությունը։ Փաստորեն, ստացվում է, որ եթե գործը կարճեն, ապա Դավիթը կմոռանա, որ նոր Հայաստանում արդարադատություն չկա։ Իսկ եթե դատվի, ապա կպայքարի Նոր Հայաստանում իրավական դաշտը մաքրելու համար։ Ահա այսպիսի «դիշովկեք» են Հայաստանում եկել իշխանության և խոսում օրինականությունից ու իրավունքից։

Կրկին չխախտելով Սանասարյանի անմեղության կանխավարկածը՝ նկատենք, որ նրա նմանները միշտ ամենաբարձրն են գոռում՝ «բռնե՛ք գողին», ու նրա նման հեղափոխականները գալով իշխանության՝ դառնում են ամենամեծ թալանչիները։ Համաշխարհային փորձից է հայտնի, թե ինչպես իրենց պահեցին սկզբում ազնիվ թվացող, իսկ հետագայում թալանով զբաղվող հեղափոխականները 1789–ից հետո Ֆրանսիայում (Դանտոնը, Ռեշֆորը, դե Մուլենը և մյուսները), ինչպես իրենց պահեցին շատ ու շատ բոլշևիկներ։

1988–ի Ղարաբաղյան շարժումից հետո իշխանության եկած հարթակային ու մերձհարթակային հեղափոխականներից շատերն էլ իշխանության գալով՝ այնպիսի թալանչիներ ու կոռուպցիոներներ դարձան, որ բոլորը մինչև այսօր հիշում են նրանց։

Այնպես որ, այս ամենը հին է՝ ինչպես աշխարհն ու մարդկությունը։

Այն, որ Նիկոլենք իրար ուտելու են ու հետագայում փաթեթով լքելու են ասպարեզը, կասկած չկար։ Մնում է հուսալ, որ այդ ընթացքում երկիրը «վարի» չեն տա։ Մինչև որ կլինի հայկական թերմիդորը։

Կորյուն Մանուկյան

Հ.Գ.։ Բազմիցս ենք համոզվել, որ Նիկոլ Փաշինյանն առաջնորդվում է երկակի ստանդարտներով։ Դրա ականատեսն ենք նաև Դավիթ Սանասարյանի գործի հետ կապված։

Ինչպես հայտնի է, ՀՀ 2–րդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի խափանման միջոց է ընտրվել կալանքը։ Հիմնավորումն այն է, որ նա ազատության մեջ գտնվելով՝ կխոչընդոտի քննությանը։ Հիմա քննությունն ավարտվել է, ու գործն ուղարկվել է դատարան, բայց նրան կրկին կալանքի տակ են պահում։ Մեղադրող կողմի ներկայացուցիչներից մեկը դատական փակ նիստերից մեկի ժամանակ նույնիսկ որպես «հիմնավորում» էր ներկայացրել այն, որ Քոչարյանը ազատության մեջ գտնվելով՝ կարող է հարցազրույցներ տալ ու խանգարել իրենց աշխատանքին։

Թե ինչպես է Քոչարյանը խոչընդոտելու քննությանը, մեղադրող կողմը չի հիմնավորում։

Բոլորին է հայտնի, որ Քոչարյանը 2008–ից հետո հեռացել է իշխանությունից, ու հիմա էլ քայլարածների իշխանություն է։ Այսինքն՝ նա իր պաշտոնական դիրքը կամ կապերը չէր կարող ու հիմա էլ չի կարող օգտագործել քննությանը խոչընդոտելու համար։ Իսկ ահա կոռուպցիայի մեջ մեղադրվող Դավիթ Սանասարյանն, օրինակ, կարող է։

Սանասարյանը կարող է և խոչընդոտում է քննության ընթացքին։ Նա նույնիսկ հրապարակավ գործարք է առաջարկում Փաշինյանին, իր փաստաբանների հետ ճնշում դատախազությանը, օգտագործում իր հեղափոխական լինելու փաստարկը, ասուլիսներ ու հարցազրույցներ տալիս, բայց նրան չեն կալանավորում ու չեն ասում, որ քննությանը խանգարում է, իսկ ահա Քոչարյանին կալանավորում են։ Ահա այսպիսի «թավշյա» արդարադատություն և երկակի ստանդարտներ։