Որոշումներ ընդունել սեփական հակակրանքի, հավակնոտության, սոցցանցերում ենթակաների հետ հանրային շփման գործելակերպի հիման վրա, հիշաչարությամբ ու կազմաքանդելու հետրողականությամբ` առնվազն ցավալի է:

Ընդամենը մի քանի օր առաջ քաղաքապետը ընդունում է օպերայի տնօրենին, իր զորակցությունն է հայտնում, մարտի 27-ին նույն մարդը մրցանակ է ստանում, իսկ երկու օր հետո ազատում են աշխատանքից:

Շարունակականության ընդհատումը, սեփական կտուրի բարձրության կույր դիտակետի պատկերը, չհիմնավորված որոշումները, նույն թիմում սեպարատ ու անտեղյակ գոծելը… և դեռ խոսվում է ներգաղթի, տուն վերադաձի, ներդրումների ու հայի սփռված ներուժի մասին:

Կոնստանտին Օրբելյանը եկել է հայրենիք, աշխատում է, ստեղծում, իր ներդրումն իր արվեստն է, փորձն է, կապերն են: Տիկին նախարարն էլ է, կարծեմ ինչ-որ տեղից հայրենադարձվել: Բայց տպավորություն կա, որ սրտովը չէ այստեղ ապրելը կամ չի սիրում իր հայրենակիցներին:

Սեփական դավադրությունների տեսության մեջ խճճված սնոբիզմի նոր դրսևորման ականատեսն ենք։

Հրաչ Քեշիշյանի Instagram-ի էջից