Կառավարության մարտի 21-ի նիստին, մինչ օրակարգին անցնելը, վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ նամակ է ստացել, որի համաձայն՝ Հայաստանում «Արմաթ» լաբորատորիաների շուրջ 260 խմբակավարներ, որոնք 350 խմբակներ են վարում, արդեն երեք ամիս է, վարձատրություն չեն ստացել:

«Ուզում եմ հասկանալ՝ նման բան հնարավո՞ր է, որ 21-րդ դարում պետական համակարգի աշխատողները 3 ամիս աշխատավարձ չստանան»,-ասաց Փաշինյանը:

Փոխվարչապետ Տիգրան Ավինյանն առաջարկեց այդ նիստի օրակարգ ներառել հարցը, սակայն վարչապետը չհամաձայնեց և կոչ արեց պատշաճ քննարկել:

«Ամեն ինչ վերջին պահին անելու սովորությունից պետք է հրաժարվել. պետք է նախապես ամեն ինչ պլանավորել, ոչ թե վարչապետը նամակ ստացավ, հենց խնդիր առաջացավ, ասել՝ եկե՛ք, ոտի տակից հանենք նախագիծը ու քննարկենք: Ուրիշ գերատեսչության հետ կապված այսպիսի դեպք ես չունենամ ընդհանրապես»,- բարկացավ վարչապետը:

Կառավարության նիստում տեղի ունեցած այս միջադեպը հերթական անգամ եկավ ապացուցելու այն փաստը, որ Նիկոլ Փաշինյանի թիմի ներսում արշալույսները, մեղմ ասած, խաղաղ չեն: Այս հանգամանքը հայտնի էր անգամ վարչապետի վերջին մամուլի ասուլիսից, երբ նա գրեթե բաց տեքստով հայտարարեց, որ պետական համակարգի ներսում կան ուժեր, որոնք ընդդիմանում են անցումային արդարադատության ինստիտուտի ներդրմանը, ինչպես նաև ակնարկեց, որ իրեն հայտնի են այն «բոլոր երեք կաբինետները»,որոնցում կառավարության դեմ տարբեր ծրագրեր են մշակվում:

Կառավարության նիստում տեղի ունեցած միջադեպը, ինչպես նաև Փաշինյանի անկեղծությունը մամուլի ասուլիսի ժամանակ գալիս են ապացուցելու նաև այն, որ Փաշինյանը սկսել է ինքն իր թիմին չվստահել և ամենուրեք դավադրություններ փնտրել:

Կարելի է ենթադրել, որ Փաշինյանը ներքուստ զգում է, որ ոչ միայն հանրության շրջանում, այլև պետական համակարգում, տնտեսական բլոկում, հատուկ ծառայություններում ինքը հետզհետե կորցնում է իր վարկանիշը և զայրույթի շոուներով և դավադրությունների մասին խոսելով փորձում է կանխել իր դեմ իր կարծիքով կազմակերպվելիք հնարավոր դավադրություններ: Սակայն արդարության համար պետք է նշել, որ խնդիրները Փաշինյանի համար ստեղծվում են ոչ թե երեք-չորս սենյակներում, այլ իր իսկ կողմից իր իսկ կաբինետում:

Երբ պետական համակարգը վերածվում է անձնական հաշիվները պարզելու ինստիտուտի, երբ չի իրականացվում արդյունավետ կառավարում, ինչի արդյունքում Փաշինյանի վարկանիշն ընկնում է, պարզ է դառնում, որ իշխանության ներսում տարբեր գործընթացներ են սկսվում, և հենց այդ գործընթացները կանխելու համար էլ Փաշինյանը գնում է հրապարակային քայլերի: Միանշանակ, պետք է նշել, որ շատ դժվար է սպասել դավադրությանը և անգամ յուրայինների թիմում զգալ, որ դու կամաց-կամաց դառնում ես օտար:

Իմիջիայլոց, այն, որ Փաշինյանն իր թիմի ներսում ունի լուրջ խնդիրներ, նա զգացել է դեռևս կառավարության ծրագիրը ներկայացնելիս: Ազգային ժողովում մի հետաքրքիր դրվագ տեղի ունեցավ, երբ Փաշինյանը նշեց, որ հասկանում է, որ հաղթանակը բոլորինս է, իսկ պարտությունն անձամբ իրենն է լինելու: Նա լավ հասկանում է, որ տապալման պարագայում իր թիմի ներսից իրեն «քցողներ» են լինելու, և ինչպես 2018 թթ. ապրիլ-մայիս ամիսներին ոմանք «հերոսաբար» լքում էին «Սերժ Սարգսյանի և ՀՀԿ-ի խրամատը», ապա այս պարագայում ոչ թե ոմանք, այլ գրեթե բոլորը մեկ մարդու պես լքելու են «հեղափոխական խրամատը»:

Դավադրություններից իրականում կարող է չվախենալ միայն այն ղեկավարը, որն արդյունավետ կառավարում է իրականացնում, և այդ կառավարման արդյունքները բոլորը կարողանում են իրենց մաշկի վրա զգալ: Առանց այս հարցը լուծելու՝ Փաշինյանին դժվար կլինի ազատվել դավադրությունների ստվերներից:

Բենիամին Մաթևոսյան

Քաղաքագետ

Հ.Գ. Արդյունավետ կառավարումն անհրաժեշտ է ոչ միայն պետությանը, այլ առաջին հերթին Նիկոլ Փաշինյանին: Պատմությունն ունի բազում օրինակներ, թե ինչ բախտի են արժանանում ոչ միայն հեղափոխությամբ մերժված առաջնորդները, այլ նաև իրենց փոխարինելու եկած անձինք:

Ռուսական պատմության չբացահայտված էջերից մեկը մնում է այն, թե ինչու ռուս վերջին կայսր Նիկոլայ II–ը հեղափոխությունից հետո չլքեց երկիրը և չհանգրվանեց, օրինակ, իր բարեկամ, Անգլիայի թագավոր Գեորգ V–ի մոտ Լոնդոնում:

Ժամանակավոր կառավարության նախկին ղեկավար Ալեքսանդր Կերենսկին պատմել էր, որ 1917 թ. մարտինժամանակավոր կառավարությունը բրիտանացի գործընկերներից համաձայնություն էր ստացել ընդունել Նիկոլայ II–ին՝ իր կնոջ և երեխաների հետ:

Սակայն երբ արտաքին գործերի նախարար Տերեշչենկոն հեռագիր ուղարկեց Լոնդոն՝ խնդրելով շտապ դեպի Մուրմանսկ նավ ուղարկել, որով հնարավոր կլինի թագավորական ընտանիքը դուրս բերել Ռուսաստանից, Անգլիայի վարչապետ Լլոյդ Ջորջից պատասխան եկավ, ըստ որի՝ անգլիական կառավարությունը և թագավորական ընտանիքը չեն կարող ընդունել ռուսական կայսրին:

Տասնամյակներ անց Բրիտանացի պատմաբանները ներկայացնում էին, որ անգլիական թագավորական ընտանիքում մոտ երեք հատորի հասնող թերթերից վերցված դրվագներ կան, որոնցում ներկայացվում է, թե ինչ վտանգներով է հղի հեղափոխության տրանզիտը Անգլիայի համար: Փաստորեն, վախենալով սեփական իշխանության համար և վախենալով նոր հեղափոխությունից սեփական երկրում՝ Գեորգ V–ն օգնության ձեռք չմեկնեց իր բարեկամ և արյունակից Նիկոլայ II–ին:

Բայց իրականում ոչ պակաս մերժվածի կարգավիճակ ստացավ Նիկոլայ II–ին փոխարինած Ալեքսանդր Կերենսկին, ով այնպես տապալեց կայսրության կառավարումը, որ ստիպված փախուստի դիմեց, սկզբից կանացի հագուստով լքեց մայրաքաղաք Պետերբուրգը, իսկ հետո արդեն առհասարակ փախավ երկրից:

Մտածե՛ք….

Աղբյուրը՝ politeconomy.org