Նա չէր սպասում, որ դառնալու է առաջնորդ, բայց հանգամանքների բերումով ստացավ իշխանությունը։ Նա երազում էր պոետ լինելու մասին և իրեն իրոք այդպիսին էր համարում։ Սիրում էր նաև դերասանություն անել և պարտադրում էր մարդկանց նայել իր անտաղանդ խաղը։ Իշխանությունն իր ձեռքում կենտրոնացնելու համար չէր խորշում ոչ մի զազրելի քայլից։

Նրա իշխանության տարիներն ամենաթողության խորհրդանիշ են:
Նա երբեք առաջադեմ ղեկավար և ճկուն քաղաքական գործիչ չի եղել: Իր գահը պահում էր ներպալատական ինտրիգների, ճնշումների և մարդկանց համար էժանագին տեսարաններ ապահովելու շնորհիվ։

Չխորշեց անգամ սեփական քաղաքն այրելուց, որի կրակների համապատկերին բեմական զգեստով ճարտասանում և քնար էր նվագում։ Հրդեհից հետո ազատված տարածքում կառուցեց իր հաճույքների պալատը և տեղադրեց 30–մետրանոց սեփական արձանը։

Իր տգիտությունը և մեղքերը կոծկելու համար ներքին թշնամի հայտարարեց քրիստոնյաներին, ու նրանց նկատմամբ սկսվեց իսկական որս։

Հռոմի կայսր Ներոնը մեր թվարկության 68 թվականին ինքնասպան եղավ՝ կտրելով կոկորդը։

Արեգնազ Մանուկյանի ֆեյսբուքյան էջից