Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության վրա տարբեր պիտակներ են փակցվել։ Ամենատարածվածը «սորոսականի» պիտակն է։

Նոր իշխանություններին «սորոսականի» պիտակ փակցնողները համարում են Փաշինյանին ամերիկյան միլիարդատեր Ջորջ Սորոսի դրածոն, ինչը, մեր կարծիքով, սխալ է։

Փաշինյանի իշխանությանը «սորոսական» են համարում այն պատճառով, որ նրա թիմում կան բազմաթիվ մարդիկ, ովքեր տարիներ շարունակ ու հսկայական քանակով դրամաշնորհներ են ստացել Սորոսի ստեղծած հիմնադրամի հայաստանյան մասնաճյուղից՝ «Բաց հասարակության հիմնադրամներից»։

Փաշինյանի թիմում միայն Սորոսի հիմնադրամից չէ, որ դրամաշնորհ ստացածներ կան, բայց նրանց բոլորին տվել են «սորոսական» պիտակավորումը։ Ըստ այդմ՝ «սորոսականը» հավաքական ձևակերպում է։ Մարդը կարող է որևէ կազմակերպությունից դրամաշնորհ ստացած չլինել, բայց համարվել «սորոսական», և հակառակը (դրամաշնորհ ստանալու մեջ կրիմինալ չկա. «կրիմինալն» առաջանում է դրամաշնորհի օգտագործման ուղղությունից ու նպատակներից)։

Մի խոսքով, Փաշինյանի թիմում ինչ «ռանգի» մարդ ասես՝ կա, բայց կպել է «սորոսականի» պիտակը։ Հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ է այդպես ստացվել։

Ասել, որ Փաշինյանը «սորոսական» է, պարզունակ մոտեցում է, քանզի նա իրականում ոչմիբանական է։ Մեր պետությանն առնչվող ներքին ու արտաքին քաղաքական հարցերում նա կայուն տեսակետներ չունի։ Չկան Արցախի հարցի լուծման պատկերացում, հայ–ռուսական հարաբերությունների մասին հստակ մոտեցում, Արևմուտքի հետ հարաբերությունների հայեցակարգ և այլն։

Փաշինյանը չունի կայուն սկզբունքներ, աշխարհայացք և պատկերացումներ։ Նա պատրաստված չէ գաղափարապես և չունի պետության զարգացման տեսլական։

Փաշինյանը հայտարարել է, որ չունի «իզմեր»։ Իսկ եթե մարդ չունի «իզմեր», ապա նրա գլխավոր «իզմը» դառնում է, այսպես ասած, դատարկիզմը։ Փաշինյանի գաղափարական ու աշխարհայացքային դատարկությունն էլ փորձում են լցնել տարբեր շրջանակներ, այդ թվում՝ սորոսական։ Ու քանի որ վերջիններս ակտիվ են տեղեկատվական դաշտում ու հմուտ են չեղած տեղից աղմուկ բարձրացնելու գործում, ուստի դա պրոյեկտվում է Փաշինյանի վրա, ու նա դառնում է «սորոսական»՝ անկախ իր կամքից։

Փաշինյանի իշխանությունը չունի քաղաքական բովանդակություն։ Կա միայն ձև, բայց քանի որ այդպես հնարավոր չէ իշխանություն պահել, ուստի բովանդակային վակուումը լցնելու բնական գործընթաց է սկսվել։ Դատարկությունը լցնելու գործին ներգրավված են բոլոր շրջանակները, այդ թվում՝ Սորոսենք։ Թե ինչով, ի վերջո, կլցվի փաշինյանական իշխանության քաղաքական ու գաղափարական դատարկությունը, դժվար է ասել։

Առայժմ դատարկությունը լցվում է Բոլթոնով ու Սորոսով։ Դրա համար էլ Փաշինյանը «դարձել» է «սորոսական»։ Վաղը կլինի այլ բան, Փաշինյանը կհամարվի «այլբանական»։

Ի դեպ, Փաշինյանի իշխանության ապաքաղաքական բնույթն ու գաղափարական դատարկությունն են պատճառ դարձել, որ հանրային քննարկման թիվ մեկ թեման նրա տիկնոջ՝ Աննա Հակոբյանի գերակտիվությունն ու արտասահմանյան շրջագայություններն են։ Եթե Փաշինյանի այցերն ունենային կոնկրետ նպատակներ ու առարկայական արդյունքներ ապահովեին, ապա հայ ժողովուրդը չէր նկատի Աննայի հետ նրա համատեղ այցերը։ Չէին նկատի Մարիամին ու նույնիսկ նրա իրական կամ վիրտուալ ընկերուհուն։ Բայց քանի որ դատարկություն է, ուստի մարդիկ սկսել են մտնել մատի ու մատանու արանքը, ինչը բնական է։

Դատարկությունը միշտ ինչ–որ բանով լցվելու հատկություն ունի։ Տվյալ դեպքում տեղեկատվական դաշտը լցվել է շոփփինգով, վոյաժներով ու հիմնադրամային «արկածներով», որոնց հետ կապված լուրերը հիմնականում բամբասանքային բնույթ ունեն, բայց դա այն գինն է, որը պետք է վճարի փաշինյանական իշխանությունը դատարկության դիմաց։

Պետրոս Ալեքսանյան