Նախորդ տարվա մայիսին տեղի ունեցած իշխանափոխությունն ուներ բացառապես ներքին օրակարգ: Խոստացվեց սիրո և հանդուրժողականության մթնոլորտ, վենդետաների մերժում, բայց ստացանք թշնամանքի ու ատելության մթնոլորտ, ինչպես նաև քաղաքական վենդետա:

Տրվել էին նաև հարակից խոստումներ: Մասնավորապես խոստացվել էր կախարդական փայտիկի օգնությամբ թռիչքաձև տնտեսական աճ, ներդրումների հոսք և զբոսաշրջիկների կտրուկ աճ ապահովել: Չկա ոչ մեկը, ոչ մյուսը, ոչ էլ երրորդը:

Փոխարենն ունենք այլ թռիչք: Թռչողի դերում հայտնվել է Հայաստանը, որին գրեթե «իզգոյի» կարգավիճակ է տված ՀԱՊԿ և ԵԱՏՄ տարածքում, քանզի ինչպես Նիկոլ Փաշինյանը խոստովանեց ռուսական РБК-ին տված հարցազրույցում, ԵԱՏՄ-ում այնքան էլ չեն սիրում «հեղափոխություն» բառը, ինչը նշանակում է, որ չեն ընդունում անձամբ Փաշինյանին ու ավտոմատ կերպով չեն ընդունում այն երկրին, որը ներկայացնում է Փաշինյանը:

Արևմուտքի ուղղությամբ էլ վիճակներս լավ չէ: Այնտեղ մեզանից մեկ ակնկալիք ունեն՝ Արցախի հարցում գնալ զիջումների ու մաս կազմել հակաիրանական և հակառուսական նախագծերին:

Փաշինյանը բանակցությունների ինտենսիվության առումով թռիչքաձև աճ է արձանագրել նաև Արցախի հարցում: Եվ դա այն դեպքում, երբ նման մանդատ չի ստացել ո՛չ իշխանափոխության օրերին, ո՛չ էլ դրանից հետո: Վարչապետ դառնալուն պես նա հայտարարեց, որ Արցախի հարցով Ալիևի հետ չի բանակցելու, բայց այնքան ինտենսիվ է վարում բանակցությունները, որ ամենաարագ թռչունը նույնիսկ չի կարող նման արագություն բացել:

Թե ինչ արագությամբ և դեպի ուր կթռնի հայկական դիվանագիտությունն Արցախի հարցում, դեռ վերջնականապես հստակ չէ: Հստակ է, սակայն, մեկ բան. եթե Փաշինյանը գնա Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ճանապարհով (այս պահին նա Արցախի հարցում այդ ճանապարհի վրա է), ապա կարժանանա նույն ճակատագրին, ինչ ՀՀ 1-ին նախագահը, կամ միգուցե դրանից էլ վատ:

Կորյուն Մանուկյան