Սերժ Սարգսյանը մերժվեց, քանի որ խոստացել էր սահմանադրական փոփոխություններից հետո չհավակնել վարչապետի պաշտոնին, սակայն հավակնեց: Մինչև այդ էլ բազմաթիվ խոստումներ էին տրվել, բայց չէին կատարվել: Ստերի ու չկատարված խոստումների համադրությունն էլ հանգեցրեց Սարգսյանի պարտադրված հրաժարականին:

Եվ այսպես, մայիսին տեղի ունեցած իշխանափոխության գլխավոր շարժիչ ուժը սուտն էր: Ավելի ճիշտ՝ ստի մերժումը:

Թվում էր, թե հետսերժական Հայաստանում իշխանությունը պետք է դասեր քաղած լինի անցյալից, շատ պատասխանատու ձևով վերաբերվի իր իսկ տված խոստումներին, տեր կանգնի նախկինում արած հայտարարություններին և բարձր գնահատի սեփական խոսքի արժեքը, սակայն ունենք հակառակ պատկերը, այսինքն՝ նախկինի կրկնությունը, ընդ որում՝ շատ ավելի մեծ մասշտաբներով ու ցինիզմով:

Բերենք կոնկրետ օրինակ:

Եթե հիշում եք, դեռևս ընդդիմադիր Նիկոլ Փաշինյանը և իշխանությունը չներկայացնող տարբեր շրջանակներ հայտարարում էին, որ գազը սահմանից սպառողին հասնում է կասկածելի ու կոռուպցիոն սխեմայով: Այդ սխեման էր որպես հիմնական պատճառ ներկայացվում սպառողին հասցվող գազի գնի ու հայ-վրացական սահմանի վրա գազի գնի գրեթե կրկնակի տարբերության համար:

Խոսվում էր, որ սահմանի վրայի ու սպառողից գանձվող գազի գների ահռելի տարբերությունը գողության ու թալանի հետևանք է: Ասում էին, որ եթե իրենք գան իշխանության, ապա թալանը կվերացնեն ու գներն էլ կիջեցնեն:

Վարչապետ դարձած Փաշինյանը խոստացավ գազի գնի էժանացում, սակայն հիմա փորձ է արվում որպես հաջողություն ներկայացնել գազի գնի չթանկացումը սպառողի համար: Ընդ որում՝ Փաշինյանը չի բացատրում, թե ինչի՞ և ո՞ւմ հաշվին է սահմանի վրա թանկացած գազի գինը չազդելու սպառողի վրա, ինչպես նաև չի ասում, թե կոնկրետ ինչքա՞ն ժամանակ է այդ «ֆոկուսն» աշխատելու սպառողի համար:

Փաշինյանն այժմ չի խոսում նաև ընդդիմադիր Նիկոլի նշած թալանի մասին, որն ըստ նրա կար գազը սահմանից սպառողին հասցնելու արանքում և որով էլ բացատրվում էր բարձր գինը: Ասում էին, թե թալանը հենց վերացնենք, գազի գինը կիջնի: Վարչապետ դարձած Փաշինյանը նույնիսկ պատմում էր այդ թեմայով իր ու ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի միջև տեղի ունեցած զրույցի մասին:

Այս պատմությունից մնում է երկու բան եզրակացնել՝ կամ նախկինում պոպուլիստական նկատառումներից ու «աչոկ» հավաքելու ցանկությունից ելնելով ստել են, որ թալան կա, կամ էլ հիմա նոր իշխանություններն են թալանում: Այստեղ կա՛մ նախկին ասածների հերքում և ներողություն է պահանջվում, կա՛մ քրեական գործ: Երրորդ տարբերակն այն է, որ թալանը կա, բայց հիմա չի խոսվում այդ մասին, քանզի նորերն են թալանում: Մի խոսքով, հստակեցում է պետք այս հարցում:

Չի՛ կարելի նախկինը մերժել ստի համար, բայց շարունակել ստահոդ քաղաքականությունը: Իշխանությունն այժմ փողոցից պետք է տեղափոխվի կաբինետ ու աշխատի: Եկել է հայտարարություններին ու խոստումներին տեր կանգնելու ժամանակը:

Շատ չանցած կգա նաև արածների ու ասածների համար պատասխան տալու ժամանակը:

Կորյուն Մանուկյան