Մինչ, հակակրանքս զսպելով, որոշել էի այն կապույտ մազերով, ադրբեջանցի ու ադրբեջանի դրոշ սիրող աղջկան անտեսել ու չնպաստել նրա «հերոսացմանը» (ինչը վստահաբար այս ծրագրված սցենարի մաս է կազմում), ցանցերում հայտնվում են «պրոգրեսիվ երիտասարդներ», ովքեր կոչ են անում «հանգիստ թողնել էդ մարդուն. որտեղ կուզի, ում և ինչի հետ կուզի թող նկարվի, մեր ինչ գործն ա»։

Այ այստեղ հանդուրժողականությունս սպառվում է։ Սպառվում է այն պարզ պատճառով, որ սա հենց իմ ու մեր գործն է, որովհետև սա «ում և ինչի հետ» դեպքը չէ։ Սա անգամ արդեն մեր շքամուտքեր լցվող կենցաղային աղբը չէ, որ համբերատար սպասեմ ու քաղաքապետին աշխատել սովորելու ժամանակ տամ։ Սա մեր հոգևոր, բարոյական ու նաև ֆիզիկական անվտանգությանը սպառնացող մարտահրավեր է, սա երևույթ է, որ կեղծ ու վտանգավոր հանդուրժողականության դիմակով, կենսական տարածքներ է գրավում։ Այդ «որտեղն» իմ հայրենիքն է, մեր պետությունը, որ այդ նույն դրոշի ներքո փորձվել է զավթվել։ Այդ նույն դրոշի ներքո կացին է դարձել․․․

Իհարկե, ես ԱԱԾ-ն չեմ, բայց իբրև ՀՀ շարքային քաղաքացի իրավունք ունեմ մտահոգվել, բարձրաձայնել, հարցս ուղղել համապատասխան մարմիններին՝ որտե՞ղ են բուծվում այս անհայրենիք «պրոգրեսիվ երիտասարդները», ինչո՞ւ են նրանք այդքան պաշտպանված ու ապահով զգում, ի՞նչ և ո՞ւմ պատվերն են կատարում․․․

Հ․Գ․ Ի դեպ, բանակում չծառայած, Երևանի ավագանում հայտնված, հանդուրժողականության կոչ անող պրոգրեսիվ Գրիգոր Երիցյանը որտեղի՞ց հասկանա, որ այսօր սահմանին իր տարեկիցները հող են պաշտպանում ու ամեն վայրկյան նշանառուի թիրախն են՝ այդ դրոշի ներքո։

Լիլիթ Գալստյանի ֆեյսբուքյան էջից