Ես հասկանում եմ, որ այսօր հայկական ֆուտբոլը ընդհանրապես ու Հայաստանի հավաքականը մասնավորապես օբյեկտիվորեն չեն կարող մեծ հավակնություններ ունենալ, բայց գոնե եղած հնարավորությունները պիտի արդյունավետ օգտագործվեն: Այդ առումով ինձ երեք բան է հիմնականում մտահոգում: Ընկերական խաղերի սակավությունը, Արթուր Պետրոսյանի կողմից խաղի ընթացքում կատարվող փոխարինումները ու Հենրիկ Մխիթարյանի դերը թիմում:

Մեկնարկային կազմի ընտրությունը նույնպես կասկածներ են առաջացնում, սակայն կարելի է ընդունել, որ մարզիչը, իհարկե, ավելի լավ է տիրապետում խաղացողների մարզավիճակին: Զարմացնում է միայն Պետրոսյանի արտահայտած կարծիքը, որ ընկերական խաղերը խանգարում են պաշտոնականներին նախապատրաստվելուն: Չե՞ որ լուրջ մրցակիցների հետ ընկերականները օգնում են կազմի հարցում կողմնորոշմանը:

Փոխարինումների հետ կապված հարցերը առաջանում էին բոլոր երեք վերջին հանդիպումներում` եւ՛ հաղթական Ղազախստանի հետ, եւ՛ երկու հետեւած անհաջողություններում: Օրինակ, Ռումինիայի հետ խաղում թիմը մնում է 10 հոգով ու 0:0 հաշվի պայմաններում փոխարինման դուրս չի գալիս երկրորդ կենտրոնական պաշտպանը: Նախ ակնհայտ է, որ թիմը ստիպված էր լինելու խաղալ պաշտպանողական ֆուտբոլ եւ ընդամենը երեք հետեւի գծի խաղացողներով, այն էլ հյուրընկավկելիս կարգով ավելի ուժեղ թիմին, դա անչափ դժվար է: Ի վերջո, հենց կենտրոնական պաշտպանի գոտում ազատ հայտնված հարձակվողից ստացանք գոլը:

Բացի դրանից, փոխարինման հանելով պահեստային կետրոնական պաշտպանի՝ հնարավորություն կստեղծվեր իր համար ավելի լավ նախապատրասվել հաջորդ խաղին, որին ինքը, միեւնույն է, պիտի փոխարինի որակազրկված Տարոն Ոսկանյանին: Ինչքան խաղը մոտենում էր ավարտին, այդքան պարզ էր դառնում, որ Հայաստանի հավաքականը լրիվ հանձնել է նախաձեռնությունը ռումինացիներին, սակայն խաղում էր մեկ կենտրոնական պաշտպանով ու մեկ հենակետային կիսապաշտպանում, իսկ փոխարինման դուրս եկավ հարձակվող: Դա ոչ մի բան չտվեց արջեւի գծին ու չլուծված թողեց պաշտպանության խնդիրը:

Այն, որ ստեղծված իրավիճակում թիմին անհրաժեշտ էին երկու կենրոնական պաշտպան ու երկու հենակետայիններ, պարզունակ ճշմարտություն է: Եւ, վերջապես, ակնհայտ է դառնում, որ մրցաշարային վիջակից ելնելով՝ Հենոյի համար շատ ավելի կարեւոր են ակումբում իր ելույթները ու ինքը պատրաստ չէ նույն անձնազոհությամբ կատարել լիդերի ֆունկցիաները հավաքականում, ինչ Յովետիչը Մոնտենեգրոյի ու Էրիքսենը Դանիայի կազմերում: Ես դա պատրաստ եմ ընդունել: Ուրեմն կարելի է ազատել իրեն լիդերի դերից ու տեղափոխել այնտեղ, որտեղ, մեծ պատասխանատվություն չվերցնելով՝ ինքը ավելի օգտակար կլինի թիմին: Ասենք, խաղա մեզ համար դեֆիցիտ հանդիսացող հենակետային կիսապաշտպանի դիրքում: Իր փաստացի ներդրումը վերջին երկու խաղերում դրանից չէր տուժի, բայց օգտակարության գործակիցը ավելին կլիներ: Իսկ արջևում լիդերի դերում հանդես կգային դրան հոգեբանորեն ավելի պատրաստ Մարկոս Պիզելին ու Տիգրան Բարսեղյանը:

Ամեն դեպքում, թեեւ, խմբից դուրս գալու հարցը վերջնականապես փակվել է, միավորները մնացած խաղերում ու ոգեւորությունը հաջողություններից մեզ համար կարեւոր են: Ու սխալների վրա աշխատանքը պիտի կատարվի: Կարծում եմ՝ մասնագետների համար նաեւ ոչ մասնագետ ֆուտբոլի սիրահարների կարծիքը չի խանգարի:

Բորիս Նավասարդյանի ֆեյսբուքյան էջից