«Ելքի» առաջարկած փողոցների անունները փոխելու պահով մի հատ հին սովետական անեկդոտ հիեշեցի, երբ ավտոբուսի վարորդը կանգնելով Վաղարշյան փողոցի կանգառում ասում է՝ «Վաղարշյան իջեք», հաջորդ կանգառին ասում է՝ «Փափազյան իջեք», և նրան է մոտենում մի ծեր կին ու հարցնում՝ «Տղա՛ ջան, ես Հարությունյան եմ, որտե՞ղ իջնեմ»:

Ասածս այն է, որ Կասյան փողոցը իր մեջ բոլշևիկյան լիցք չի կրում, քանզի մարդկանց մեծ մասը նույնիսկ չգիտի, թե ինքը ով է: Ինքը ուղղակի կողմնորոշվելու համար անուն է, կարող էր թիվ լինել կամ, ասենք, «Զոհրաբյան» փողոց: Հայերի ճանաչողությունը Սիամանթոյի պոեզիայից չավելացրեց նաև Կասյան փողոցի վերանվանումը Սիամանթոյի: Գործածական մնաց «Կասյան» անունը և նորից վերագտավ իր տեղը:

Ի վերջո, այս հարցերում հայաստանցիներն անկախության արևածագին ինչ-որ հանրային հայտարարի եկան՝ չդիպչելով հայ ակնառու բոլշևիկների արձաններին (Շահումյան, Մյասնիկյան)՝ միաժամանակ վեր խոյացնելով նոր արձաններ: Ու դա խոհեմ որոշում էր: Նոր անուններ ստացան նաև շատ փողոցներ՝ հիմնականում դարասկզբի հայ քաղաքական գործիչների անուններով, այդպիսով վերարժևորելով նրանց ներդրումը հայ ժողովրդի պատմության մեջ:

Դա այն տարիներին շատ բնական և օրինաչափ պրոցես էր, իսկ հիմա «կեղծ օրակարգ է»: Կարևորը մեր մեջի «բոլշևիկից» ձերբազատվելն է։

Ապրես Զոհրաբյանի ֆեյսբուքյան էջից