Նկատել եմ. Անկախությունից հետո, ասես, մի «դիվային օրինաչափությամբ» նախընտրական ու հետընտրական փուլերում կյանքից հեռանում են մեր տաղանդավոր արվեստագետները: Ու ընտրական թոհուբոհը մի տեսակ խլացնում է մահվան լուրը. կառավարական հանձնաժողովը ափալ-թափալ նիստ է անում, մարդուն հուղարկավորում են, ժողովուրդը չի էլ հասցնում իմանալ՝ ո՞վ բռնեց երկնային կյանքի ճանապարհը ու...իշխանությունը վռազ անցնում է սեփական վերընտրությունը դրստելու գործին:
Նախընտրական քարոզների աղմուկի մեջ ժողովուրդն այդպես էլ չի հասկանում՝ ո՞ւմ կորցրեց, կյանքից հեռացողն ի՞նչ արժեքներ է ստեղծել..․
Այդպես եղավ նաև ՀՀ ժողովրդական նկարիչ ԱՆԱՏՈԼԻ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԻ դեպքում, որը այս տարվա մարտի կեսերին կնքեց իր մահկանացուն:
Բարի, համեստ մի արվեստագետ, որը հայ կերպարվեստում իր ուրույն տեղն ունի:
Անատոլի Գրիգորյանին ճշգրիտ է բնորոշել արվեստաբան Մարտին Միքայելյանը՝ «Նա շքեղ նկարիչ է»:
Իսկապե՛ս, Գրիգորյանի կտավներում գույների հրավառություն է, զարմանալի կերպարներ, արտառոց բնավորություններ: Միջնադարյան, Վերածննդի շրջանին բնորոշ թեմատիկա, ասելիք, շարժում: Հիանալի գործեր է ստեղծել...
Նա երբե՛ք ինքնագովազդով չզբաղվեց: Եվ ինչպես բոլոր տաղանդավոր մարդիկ, նա էլ ապրեց, արարեց լուռ՝ չպարտադրելով իրեն...
Այսօր նկարչի ծննդյան օրն է...
Շնորհավո՛ր...

Կիմա Եղիազարյանի ֆեյսբուքյան էջից